میرزاآقا عسگری (مانی)

میرزاآقا عسگری. مانی


حکاﻳﺖ ِﻳﺎﺭ ِﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ ﻭ ﭘﻨﺞ گُلِ ﺻﻮﺭﺗﻰ


   
ﮔﺎﻫﻰ
ﺧﻮﺍﺏ ِﺳﭙﻴﺪ بامدان
بی‌چروک ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺳﻜﻮﺕ
                   ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ!

ﺧﻮﺍﺏ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ
ﻓﺮﺷﺘﻪئی ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥِﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ
ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦﺍﻡ
             ﭘﻨﺞ ﻟﺒﺨﻨﺪِ ﺧﻮﺷﺒﻮﻯ
             ﭘﻨﺞ ﻧﮕﺎﻩِ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ
             ﭘﻨﺞ ﭘﭽﭙﭽﻪﻯ ﭘﻨﻬﺎﻥ
                              ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ!

ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ
         ﻧﻪ ﻫﺎﻳﻬﻮﻯ ِﮔﻮﻯِ گیتی
                              ﻛﻪ ﺩﺭ روشنائی ﻣﻰﻏﻠﺘﻴﺪ
         ﻧﻪ آوا- نوای ِﺳﺘﺎﺭگان
                                 ﭘﺸﺖ ِابریشمِ ﺁﺑﻰِ ﻣﻴﻨﺎ،
ﺑﻞ ﭘﻨﺞ ﺑﻮﺳﻪﻯ ﭘﮕﺎﻫﻰ
                                    ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.

ﻫﻨﻮﺯ آوای خاوری
ﺑﮕﻮﺵ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ:
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ، ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ
ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻰ، ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ ﺳﺖ
ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ، ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ ﺳﺖ!

رویا ﺑﻮﺩ‌؟
ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ رویا ﺑﻮﺩ
ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﮔﻞِ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭ
ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﻣﻌﻨﻰ ِﭘﻨﻬﺎﻥ
ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟!

ﻧﻴﻤﻰ رویا
ﻧﻴﻤﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻋﺸﻖ
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ!

ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺁﻩ..
ﺑﺨﺘﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﺎﻋﺮ
ﺧﻮﺍﺑﺖ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﻰﮔﺎﻩ
ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ شنگِ ِﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ
ﭘﻨﺞ ﮔﻞ نامیرا ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺕ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ
                              ﺑﮕﺬﺭﺩ؟!

ﻣﻦ ﺩﻳﺮْﺧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ رویداد!
ﭘﺲ، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﭘﻨﺞ ﮔﻞِ سیمارنگ
ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.

ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ:
ﻧﻴﻤﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ
ﻧﻴﻤﻰ رویاﺳﺖ ﺯﻧﺪگی
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ!