|
این مطلب را به شبکهی خود ارسال کنید:
بالاترین
دنباله
|
Yahoo
|
Delicious
|
Facebook
|
Twitter
|
Google
|
|
میرزاآقا عسگری. مانی
حکاﻳﺖ ِﻳﺎﺭ ِﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ ﻭ ﭘﻨﺞ گُلِ ﺻﻮﺭﺗﻰ
ﮔﺎﻫﻰ
ﺧﻮﺍﺏ ِﺳﭙﻴﺪ بامدان
بیچروک ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺳﻜﻮﺕ
ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ!
ﺧﻮﺍﺏ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ
ﻓﺮﺷﺘﻪئی ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥِﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ
ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦﺍﻡ
ﭘﻨﺞ ﻟﺒﺨﻨﺪِ ﺧﻮﺷﺒﻮﻯ
ﭘﻨﺞ ﻧﮕﺎﻩِ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ
ﭘﻨﺞ ﭘﭽﭙﭽﻪﻯ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ!
ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ
ﻧﻪ ﻫﺎﻳﻬﻮﻯ ِﮔﻮﻯِ گیتی
ﻛﻪ ﺩﺭ روشنائی ﻣﻰﻏﻠﺘﻴﺪ
ﻧﻪ آوا- نوای ِﺳﺘﺎﺭگان
ﭘﺸﺖ ِابریشمِ ﺁﺑﻰِ ﻣﻴﻨﺎ،
ﺑﻞ ﭘﻨﺞ ﺑﻮﺳﻪﻯ ﭘﮕﺎﻫﻰ
ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.
ﻫﻨﻮﺯ آوای خاوری
ﺑﮕﻮﺵ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ:
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ، ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ
|
ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ، ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ ﺳﺖ!
رویا ﺑﻮﺩ؟
ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ رویا ﺑﻮﺩ
ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﮔﻞِ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻭ
ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﻣﻌﻨﻰ ِﭘﻨﻬﺎﻥ
ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻡ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟!
ﻧﻴﻤﻰ رویا
ﻧﻴﻤﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻋﺸﻖ
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ!
ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺁﻩ..
ﺑﺨﺘﺖ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﺎﻋﺮ
ﺧﻮﺍﺑﺖ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﻳﻦ ﺑﻰﮔﺎﻩ
ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ شنگِ ِﺳﻤﺮﻗﻨﺪﻯ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ
ﭘﻨﺞ ﮔﻞ نامیرا ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﺕ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﻭ
ﺑﮕﺬﺭﺩ؟!
ﻣﻦ ﺩﻳﺮْﺧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻡ
ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ رویداد!
ﭘﺲ، ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﭘﻨﺞ ﮔﻞِ سیمارنگ
ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ:
ﻧﻴﻤﻰ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ
ﻧﻴﻤﻰ رویاﺳﺖ ﺯﻧﺪگی
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ!