میرزاآقا عسگری (مانی)

 
میرزاآقاعسگری (مانی)

ﻣﻴﻬﻤﺎﻥِ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ !


           ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﻮﻓﻰ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﻛﺮﺩﻡ. ﺧﻮﺏ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﻯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪِ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥِ ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥِ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩﺍﻯ ﺑﻨﺎﻡ ﺁﻗﺎﻯ ﻛﺮﻳﻢ ﺯﺍﻫﺪﻯ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺑﺮ ﺳﺮﻣﻦ ﺁﻭﺍﺭ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﺎ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺩ، ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﺯﺍﻫﺪﻯ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ «ﺍﻳﻨﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎﻥ! ﻛﻨﮕﺮ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﻨﺪﺍﺯ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ!» ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﺮﻳﻢﺁﻗﺎ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﻠﺖ ﻧﻤﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺮﻛﻨﻴﻢ. ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮﺩ ﺣﺪﺱ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﻏﻴﺒﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﺑﻜﻨﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺗﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻭﺭﻭﻳﻰ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ. ﻛﺮﻳﻢﺁﻗﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺍﺻﻮﻟﺎً ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰِ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭﻣﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩء ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ، ﻣﻘﺮﺭﻯﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻳﺎ ﺑﻘﻮﻝ ﻛﺮﻳﻢ ﺁﻗﺎ «ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ خودمان» ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺟﻮﻳﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﻧﻬﺎﺩ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻰ ﻳﺎ ﻋﺎﻡﺍﻟﻤﻨﻔﻌﻪء دیگر ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﭘﻮﻝ، ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻛﻤﻚﻫﺎﻯ ﺑﺸﺮﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﻯ ﺭﻭﺩﺭﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯﺷﺎﻥ ﺁﺩﺭﺱ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺘﺮﺟﻢ، از ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎ «ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺴﺐ ﺳﻬﻤﻴﻪ ﭘﻮﻝ ﻧﻔﺖِ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ! ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻏﺮﺏ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ» کمک بگیرد. «ﺣﺎﻟﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺨﺶﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻔﺖﺧﻮﺭﻫﺎﻯ ﻓﺎﺷﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﻫﺎﻯ ﻣﻠﻰﺍﺵ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﺣﻘﺶ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﮔﺮﺩﺩ!» ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﺎﺕ، ﻭﺭﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﺮﻳﻢ ﺁﻗﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺤﻠﻴﻞﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻯ ﻓﺮﺩ ﭘﺨﺘﻪﺍﻯ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺖ.
ﻫﺮﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ، ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺳﻔﺮﻯﺍﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻮﺍﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥﺍﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻓﺮﺍﻧﻜﻔﻮﺭﺕ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻪ ﺁﻥ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺸﺘﻰ ﭘﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﻠﺎﺳﺘﻴﻜﻰﺍﻯ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻛﻴﻠﻮ ﭘﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﻫﺎﮔﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ برمی داشت و ﺑﻪ او می داد. تا ﺩﺭﺍﺯﺍء ﺁﻥ، ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺗﻰ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥِ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ. ﭘﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻃﻤﺎﻧﻴﻨﻪ ﻭ ﮊﺳﺖ ﺩﻫﺸﻤﻨﺪﺍﻧﻪء ﺧﺎﺻﻰ ﺭﻭﻯ ﻣﻴﺰ ﻋﺴﻠﻰ ﻛﻨﺎﺭ ﻇﺮﻑ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻰﮔﺬﺍﺷﺖ: «ﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ ﻣﻴﻞ ﻛﻨﻴﻦ ﺍﺳﻤﺎﻝ ﺁﻗﺎ! ﺻﻮﻓﻰجاﻥ! ﻣﺎﻝ ﻭﻃﻨﻪ ها! ﺑﺨﺪﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ! ﻭﺍِﻟﺎ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻬﻤﻮﻥ ﺁﻗﺎﻣﺮﺍﺩ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺍﮔﻪ ﺍﻧﺸﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪﻥ، ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ! ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺍﺳﻤﺎﻝ ﺁﻗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻦ ﺩﺭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﻯ ﭘﺮﺟﻤﻌﻴﺘﻰ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻭ ﻛﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﺍﺳﺘﺜﻨﺎءﻫﺎﻳﻰ ﻫﻢ ﻗﺎﻳﻞ ﻣﻰﺷﻦ؟ ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻦ ﺁﺩﻡ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﻴﺲ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﺮﻩ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰﺍﺵ ﻗﺒﻮﻝ ﺑﺸﻪ ﺗﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺑﻬﺶ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪﻩ. ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻫﻢ ﺍﮔﻪ ﺳﻤﺒﻪ ﺁﺩﻡ ﭘﺮﺯﻭﺭ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻰﺗﻮﻧﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭﺷﻮﻥ ﺑﻜﻨﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﻧﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻛﻨﻦ؟ ﺧﻮﺏ ﺣﻘﻤﻮﻧﻪ! ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩﺍﻳﻢ. ﻧﺼﻒ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺛﺮﻭﺕ ﺍﻳﻨﺎ ﻣﺎﻝ ﻣﺎﺳﺖ! ﺍﻳﻨﺎ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺯﺭﻧﮕﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺫﺍﺭﻥ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺧﻮﺑﺸﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﺎﻫﺎﺱ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﺯ ﻛﻨﻪ. ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻦ ﻣﺎ ﺧﺮﻳﻢ!» ﺁﻗﺎ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: «ﻣﺎﺷﺎءﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺕ ﺷﻤﺎ! ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪﺱ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁﻭﺭﺩﻳﻦ ﺍﻳﻨﻔﻮﺭﻣﺎﺗﺴﻴﻮﻧﺘﻮﻥ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻳﺎﺩﻩ! ﻣﻦ ﻭ ﺻﻮﻓﻰ ﺟﻮﻥ ﺍﻟﺎﻧﻪ ۱۲ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎﻳﻴﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺁﻟﮕﻤﺎﻳﻨﺸﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﭼﻪ ﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻫﺎش!» ﻛﺮﻳﻢ ﺁﻗﺎ ﺳﻴﮕﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﭘﺎﻛﺖ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ.« ﺑﺎﺍﺟﺎﺯﻩ ﺷﻤﺎ!» ﻭﺁﺗﺶ ﺯﺩ: «ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺟﻮﻥ ﻧﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﺴﺐ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻣﻊﺍﻟﻮﺻﻒ...» ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﻭﺳﻂ ﺣﺮﻑ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺩﻭﻳﺪ: «ﺍﻭﻥ، ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ! ﺣﻮﺍﺱﺍﺕ ﭘﺮﺗﻪ! ﺍﻭﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺷﻨﻴﺪﻯ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺍﺩﺍﺭﻩء ﺗﻠﻔﻦ، ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ۲۰ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩﻫﺎ ﻣﻰﺗﻮﻧﻦ ﻣﺠﺎﻧﻰ ﺑﺰﻧﻦ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﻭﻥ ﺷﺎﻳﻊ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩِ ﺣﺰﺏِ ﺳﻮﺳﻴﺎﻝ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺗﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺴﺸﻮﻥ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻧﺸﺪﻩ، ﻭﻟﻰ ﺁﻗﺎﻯ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥﺭﻭ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ.» ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺎﻡ ﺗﺪﺍﺭﻛﺎﺗﻰ ﻣﻰﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩ: «ﺍﮔﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺑﺸﻪ ﻋﺎﻟﻴﻪ! ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ۳ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎﻳﻴﻢ ﺍﺯﻳﻦ ﭼﻴﺰﺍ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻰﺷﻴﻢ؟! ﺑﺨﺪﺍ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻣﺪﻳﻦ! ﺍﻃﻠﺎﻋﺎﺕِ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻰﺷﻪ!» ﺻﻮﻓﻰ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﮔﻔﺖ: «ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻰﮔﻪ! ﻣﻦ ﺑﺤﺚ ﻗﻀﻴﻪﺭﻭ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺁﻟﮕﻤﺎﻳﻨﻪ ﺳﺎﻳﺘﻮﻧﮓ ﺧﻮﻧﺪﻡ. ﻫﻨﻮﺯ ﻳﻜﻤﺎﻩ ﻧﺸﺪﻩ. ﻭﻗﺘﻰ ﺧﻮﻧﺪﻡ، ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺳﻰ ﺟﻮﻥ ﺑﺨﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﻭﻝﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮﻥ! ﺑﻴﺎ ﻣﺎﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﺁﻧﺘﺮﺍﻛﺖ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﭘﺮﻛﻨﻴﻢ! ﻛﻰ ﺑﻪ ﻛﻴﻪ؟ ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭﻯ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻰﻛﻨﻦ!» ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ: «ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺩﮔﻰﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺲ ﺻﻮﻓﻰﺧﺎﻧﻢ. ﻃﺒﻖ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻗﻀﺎﻳﻰ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻫﻢ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﺩﺍﺭﻥ، ﻓﻘﻂ ﺍﻭﻧﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻛﺎﺭﺍﻯ ﻣﻬﻤﻰ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻰﺗﻮﻧﻦ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻦ. ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﺎﺍﻟﻠﻪ ۱۲ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻴﻦ ﺍﻟﺎﻧﻪ ﺑﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﮕﻴﻦ ﻣﺎ ﺟﻮﻧﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻄﺮﻩ ﻭ ﺍِﻟﺎ ﻭ ﺑِﻠﺎّ ﻣﻰﺧﻮﺍﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺎ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﺑﺸﻴﻢ! ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ، ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺻﻮﻓﻰ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺁﺩﺭﺱ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟ ﻧﻜﻨﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ!» ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﺍﺩ: «ﺁﺭﻩ ﺻﻮﻓﻰ ﺧﺎﻧﻢ. ﻫﻤﻮﻥ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻭﻝ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺁﺩﺭﺱ ﻣﺎﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻴﻦ.» ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ: «ﻧﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﺭﻭ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻴﻦ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻰﺩﻭﻧﻪ هر ﺁﺩﺭسی مال کیه!»
ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻭ ﺻﻮﻓﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺳﺮﻯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺰﻧﻦ. ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻥِ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻟﻨﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺭﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺁﺩﺭﺳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻤﻰﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺁﻥ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺭﻗﺖﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﺻﻮﻓﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻭﻛﻴﻞ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰﺷﺪ، ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺧﺘﻠﺎﻑ ﻭ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻃﻠﺎﻕ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ، ﺟﺪﻯﺗﺮ ﻭ ﺑﻐﺮﻧﺞﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﺧﺘﻠﺎﻓﺎﺕ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﻭﻛﻴﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.اﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﺗﺎ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﻠﺎﺳﺘﻴﻜﻰِ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺗﺮﻙﻫﺎ، ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﻳﺪ. ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ. ﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﺩﻭﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏِ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺮﺵ، ﻳﻚ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﻛﻮﭼﻚ ﻭ ﻳﻚ ﺣﻤﺎﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻫﻢ ﺩﺭﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺍﺟﺎﺭﻩء ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﻰ، ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ، ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎﻯ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻓﻠﻴﻨﻰ ﻇﺮﻑ ﻣﻰﺷﺴﺖ. ﺻﻮﻓﻰ ﻫﻢ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﻰﺳﭙﺮﺩ ﻭ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺑﺮﺍﻯ آلمانیها ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻃﻮ ﻣﻰﺯﺩ یا ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﺏ ﻭ ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ می کرد. ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺩﻳﺮﻳﻨﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺎﺭ، ﻭ ﻛﺴﺐِ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻰ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. «ﺳﻠﺎﻡ ﺻﻮﻓﻰ ﺧﺎﻧﻢ! ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﺎ ﭘﺸﺘﻜﻮﻫﻰﻫﺎ Guten Tag !» «ﺳﻠﺎﻡ ﺁﻗﺎﻣﺮﺍﺩ! ﺁﻟﻤﺎﻧﻰﺗﻮﻥ ﻫﻢ ﻛﻪ Perfekt ﺷﺪﻩ! ﺧﻮﺵﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻮﻥ ﻛﻪ ﻣﻐﺰﺗﻮﻥ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﺯﻭﺩ ﻳﺎﺩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻦ! ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻐﺰ ﻭ Nerv ﺍﻡ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﮕﻪ! ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﺎ! ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ!» « ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻝ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ!» «ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻝ ﺳﻮﺍﺭﺷﻴﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻦ! ﺍَﻩ! ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻴﺎﺭﻥ؟! ﺑﻔﺮﻣﺎیین ﺳﻮﺍﺭﺷﻴﻦ ﺩﻳﮕﻪ!» «ﻧﺨﻴﺮ! ﺑﻪ ﺟﻮﻥِ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺷﻪ! ﺣﻖ ﺗﻘﺪﻡ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﺳﺖ!»

!
Was macht ihr hier denn , blöd?!
Die Leute möchten einsteigen; Mensch!
Der Bus fährt gleich weg! scheiße !

ﺻﻮﻓﻰ ﭘﺮﻳﺪ ﺑﺎﻟﺎ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻢ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻳﻚ ﻣﺮﺩﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻏﺮ ﻣﻰﺯﺩ. » ﭼﻰﻣﻰﮔﻔﺖ صوفی خانم؟! ﭘﺪﺭ ﺳﮓ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﺩ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﭼﻴﻪ؟!» ﺻﻮﻓﻰ ﮔﻔﺖ: «ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﺲ ﻧﻴﺲ ﺍﻳﻨﺎﻫﻢ ﻣﻰﺯﻧﻦ ﺗﻮﻯ ﺳﺮﻣﻮﻥ! ﻛﺎﻓﻴﻪ ﻛﻪ ﻣﻮﻯ ﺳﺮﺕ ﺷﻮﺍﺭﺗﺰ ﺑﺎﺷﻪ! ﺩﻳﮕﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺕ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺷﻮﺍﺭﺗﺰ ﻣﻰﻛﻨﻦ! ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﻧﻤﻮﻥ، ﺍﻭﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺧﻮﻧﻪﻣﻮﻥ. ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﻰﮔﻢ ﺁﻗﺎﺟﻮﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺁﺩﺭﺱ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﺍﺩﻯ! ﺧﻮﺩﺕ ﺗﻮﻯ ﺭﻭﺩﺭﻭﺍﺳﺘﻰ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﭘﻴﺶِ ﻣﺎ. ﺧﻮﺩﺕ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﻨﺪﺍﺯﻥ! ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﻣﻨﻮ مأﻣﻮﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩﻧﺸﻮﻥ ﻛﻨﻰ؟! ﻣﮕﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺯﺑﻮﻥ ﻧﺪﺍﺭﻯ؟ ﺧﻮﺏ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺗﻮﻯ ۵۲ ﻛﻮﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﻣﺘﺮ ﻧﻤﻰ ﺷﻪ ۷ ﺗﺎ ﺁﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻪ. ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﺟﻪﻣﻮﻥ ﻧﻤﻰﺭﺳﻪ ﭼﻬﺎﺭﺗﺎ ﺁﺩﻡ ﻏﺮﻳﺒﻪﺭﻭ ﺧﺮﺝ ﺑﺪﻳﻢ. ﺗﻮ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺁﻗﺎﻣﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻧﻤﻮﻥ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥﻣﻮﻥ. ﺍﺗﺎﻕ ﺳﺎﺷﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺲ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻛﺮﺩﻥ، ﻫﻴﭻ، ﻣﺮﺩﻳﻜﻪء ﺍﻟﺪﻧﮓ ﺷﺒﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺎﺩ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﻞ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﻟﻢ ﻣﻰﺩﻩ ﻭ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻧﻴﮕﺎ ﻣﻰﻛﻨﻪ.. ﺍﮔﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﺨﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﻳﻚ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﻛﺎﻣﻞ ﺗﻨﻢ ﻛﻨﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﭙﻮﺷﻢ. ﺳﺎﺷﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪﻩ، ﭘﻰ ﭘﻰ ﻣﻰﻛﻨﻪ ﺭﻭﻯ ﺗﺸﻚ ﻣﺎ! ﻛﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻮﻕ ﺳﮓ ﻣﻰﺷﻴﻨﻪ ﭘﺎﻯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ. ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻌﻨﻰ ﻟﻐﺖﻫﺎﻳﻰ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻣﻰﺷﻨﻔﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻪ! ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻤ زبان آلمانی هستیم! وقتی ﻣﻰ ﺭﻳﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﻢ، ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭ ﻣﺒﻞ ﺗﻜﻰ ﻟﻢ ﻣﻰﺩﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﭼﺸﻤﻰ ﻣﻴﺮﻩ ﺗﻮﻯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ! ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺒﻴﻨﻪ ﻣﺒﻠﺸﻮ ﻣﻰﻛﺸﻪ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏِ ﻣﺎ! ﺩﻳﮕﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻯ ﻫﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ﺑﻌﻀﻰ ﻭﻗﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺣﻖ ﻣﻰﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺮﺏ ﺯﺧﻤﻰ...» «ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭ ﺯﺧﻤﻰ! صوفی خانم!» «بله... ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺭ ﺯﺧﻤﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﭙﻴﭽﻪ! ﻭﻟﻰ ﺩﻳﮕﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻡ. ﻳﺎ ﺍﻭﻧﺎ ﻳﺎ ﻣﻦ! ﻏﻠﻂ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺭﻭﺵ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺑﻨﺪﺍﺯﻩ ﺗﺸﻮﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ! ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦﻛﺎﺭﻭ ﻧﻜﺮﺩﻳﻦ!...» «ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻧﺸﻮﻥ ﻛﻪ ﻧﻜﺮﺩﻳﻢ! ﻭﻟﻰ ﺭﻭﺷﻨﺸﻮﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﺮﻳﻢ ﺁﻗﺎ! ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ! ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﻛﻨﻴﻢ، ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻰﺑﺮﻳﻤﺘﻮﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﭘﻠﻴﺲ ﻭ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﺗﻘﺎﺿﺎﻯ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ، ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﺟﻌﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻛَﻴﺲِﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ، ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﻰﺑﺮﻳﻤﺘﻮﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺳﻮﺳﻴﺎﻝ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﻓﺮﻡ ﭘﺮﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﭘﻮﻝ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ، ﺑﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺳﻮﺳﻴﺎﻝ ﺑﻬﺘﻮﻥ ﺩﻭﺳﻪ ﺗﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﻮﻯ ﻫﺎﻳﻢ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﻣﻰﺩﻩ، ﺩﺍﺩ. ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺍﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﻛﻪ ﺩُﺭُﺱ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻰﺭﻳﻦ. ﺣﺎﻟﺎ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻰﺭﻳﻦ؟ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ۴ ﻫﻔﺘﻪ! ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺩﺍﺭﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪﺭﻭ ﻣﻰﺧﻮﺭﻥ! ﻣﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﺮﮔﻨﺞ ﻧﻨﺸﺴﺘﻴﻢ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺚ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﮔﺪﺍﺧﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﭘﻮﻝ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻧﻤﻴﺮ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ﻳﻚ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﺮﻍ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﻛﻴﻠﻮ ﻣﻮﺯ ﻣﻰﺧﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻴﺎﺭﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮﻩ! ﻣﻰﺧﻮﺍﻳﻦ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ﻫﺸﺖ ﻧُﻪ ﻣﺎﺭﻙ ﺧﺮﺝ ﻛﺮﺩﻥ، ﺑﮕﻴﻦ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺧﺮﺟﻴﻦ! ﺯﻛﻰ! ﺑﺎﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ۳۰۰ ﻣﺎﺭﻙ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺭﻩ! ﺣﺎﻟﺎ ﭘﻮﻝ ﺗﻠﻔﻮﻧﺘﻮﻥ ﻫﻴﭻ! ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻰﺍﺟﺎﺯﻩ ﺗﻠﻔﻦﻫﺎﻯ ﻣﺎﺭﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻰﺩﻳﻦ ﻫﻴﭻ! ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻳﻦ ﺗﻮ ﺷﻜﻢ ﻣﺎ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺧﻢ ﺭﻭﺩﻩﻫﺎﻯ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻳﻦ ﺳﺮﺩﺭﻣﻴﺎﺭﻳﻦ ﻫﻴﭻ! ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻏﺬﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺯﻥِ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﻣﻰﭘﺰﻩ ﺍﺥ ﻭ ﺗﻒ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻳﻦ؟ ﻣﻦ ﻏﻠﻂ ﻛﺮﺩﻡ ۵ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺧﻮﻧﻪء ﺷﻤﺎ ﻭ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺧﻮﺭﺩﻡ. ﺑﻌﺪﺵﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﻯ ﺭﻭﺩﺭﻭﺍﺳﻰِ ﺣﺴﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻨﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪﻳﻦ ﻓﺮﺍﻧﻜﻔﻮﺭﺕ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴﻦ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﺗﻮﻥ ﻛﻨﻢ! ﺁﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﮕﺎﻩ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ؟ ﺍﻳﻨﺎ ﭼﻰ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻦ؟ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻦ ﻣﺎ ﺭﻭﻯ ﮔﻨﺞ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺯﻳﺮﻧﮕﻴﻦ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮﻯ ﻣﺎﺱ! ﺑﻬﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﺮﻳﻢ ﺁﻗﺎ! ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ! ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺩﻭ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺍﺗﺎﻗﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻯ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﻮﻥ «ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ» ﺑﻬﺘﻮﻥ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ! ﺧﻮﺏ ﺑﻠﻨﺪﺷﻴﻦ ﺑﺮﻳﻦ ﺩﻳﮕﻪ! ﺑﺬﺍﺭﻳﻦ ﻣﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰﻣﻮﻥ ﺑﺮﺳﻴﻢ. ﺁﺧﻪ ﻣﺎﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻧﻪ! ﺭﻭﺯﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻳﻢ ﻛﻠﺎﺱ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺧﺮﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮﺁﺷﭙﺰﻯ ﻛﻨﻴﻢ. ﺷﺐﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﭼﻬﺎﺭﺗﺎ ﻭﺭﻭﺟﻚ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺳﻮﺍﻝﻫﺎﻯ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ! ...» ﻣﻰﺩﻭﻧﻰ ﭼﻰﮔﻔﺘﻦ؟ ﻗﺒﻠﺎً ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ، ﻭﻟﻰ ﺑﺎﺯﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎﺗﺸﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﻨﻢ. ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﮔﻔﺖ «ﺍﻭﻟﺎً ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﮔﺪﺍﺧﺎﻧﻪ! ﺩﻭﻣﺎً ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺪﺍ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ! ﺳﻮﻣﺎً ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻢ؟ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻴﺪ، ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻑ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮﻭﻡ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩﻫﺎ! ﺣﺎﻟﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺭﻙِ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺧﺮﺝ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ! ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﻳﺮﻭﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺟﻮﻥ ﻧﻪ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻣﺎﺭﻙ ﻛﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻣﻌﺎﺩﻝ ۱۷۵۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻭﭘﻨﺞ ﺭﻳﺎﻝِ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺁﻟﺪﻯ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻭﺭﺩ! ۱۷۵۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺧﺮﺝ ﺩﻭﻫﻔﺘﻪ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭼﻬﺎﺭﻧﻔﺮﻩ ﺩﺭﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﻮﻡ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﺩﺑﻴﺮِ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮﺭﻯ ﭘﺨﺶ ﻭ ﭘﻠﺎ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ! ﻣﻦ ﺩﺑﻴﺮِ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﻗﺎ! ﻭﻟﺶ ﻛﺮﺩﻡ. ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﺭﻭﻯ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭﻯ ﻛﻨﻴﻢ! ﺗﺎﺯﻩ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ   ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻩ ﺩﺭﺻﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﺍﺻﻠﺎً ﺑﺸﻮﺩ ﻳﺎ ﻧﺸﻮﺩ! ﺣﺎﻟﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﺍﺯﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﺷﺎﻥ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ- ﭘﻨﺞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻓﺎﻣﻴﻠﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﻯ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺭﻭﻯ ﺳﻮﺋﺪ! ﺣﺎﻟﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩﺍﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ ﺗﻮﻯ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩِ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩﻫﺎ ﺗﺎ ﻗﺎﻃﻰِ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ! ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻫﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ! ﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ! ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻣﺎ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﺍﺳﺖ. ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻔﺖ ﻫﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺘﻰِ ﺳﺮ ﻧﻔﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺳﺮِ ﭘﺎ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺩﺭﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﻰﺩﻭﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪﻩ ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ...»
 
صوفی   رشتهء سخن را به دست گرفت: «ﺣﺎﻟﺎ ﻫﺮﺟﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺷﺮﺷﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮِﺷﻤﺎ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ! ﻭﺍﻟﻠﻪ ﻣﺎ ﺭﻭﻫﻢ ﺑﺎ ﺯﺑﻮﻧﺸﻮﻥ ﺧﺎﻡ ﻛﺮﺩﻥ. ﺍﻭﻣﺪﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺟﻮﺍﺑﺸﻮﻥ ﻛﺮﺩﻳﻦ. ﻭﺍﺳﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﺷﻮﻥ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺲ ﺩﺭ ﻫﺎﻳﻢ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩﻫﺎ ﻗﺎﻃﻰِ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺳﺮﻯﻟﺎﻧﻜﺎﻳﻰ ﻭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﺮﺏ ﻭ ﺳﻴﺎهپوﺳﺖ ﺑﺸﻦ. ﮔﻔﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﻣﻰﻣﻮﻧﻦ ﻭ ﺍﮔﻪ ﻧﺸﺪ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺑﮕﻴﺮﻥ ﻣﻴﺮﻥ ﻫﻤﻮﻥ ﻫﺎﻳﻢ. ﺩﻭﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻳﻜﻤﺎﻩ، ﺷﺪ ﺩﻭﻣﺎﻩ، ﺷﺪ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ. ﺍﻟﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻣﺎﻩ ﻭ ۵ ﺭﻭﺯﻩ ﻛﻪ ﺗﻮﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺟﺎﺧﻮﺵ ﻛﺮﺩﻥ. ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺳﻰ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﻫﻢ ﻭﻛﻴﻞ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ. ﻳﻜﻰ ﻧﻴﺲ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﮕﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮﻳﻦ ﺩﻳﮕﻪ! ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻦ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﻣﻰ ﺷﻪ؟ ﻫﻰ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻰﻛﻨﻦ. ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﻰﮔﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻗﺎ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺍﻳﻨﺎ ﺩﻭﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ﺑﻴﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻛﻤﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺑﺮﺳﻴﻦ. ﺣﺎﻟﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻪ ﺩﻛﺸﻮﻥ ﻛﻨﻪ. ﺍﮔﻪ ﺑﺪﻭﻧﻰ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﻛﺮﻳﻢ ﭼﻘﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ. ﺻﺐ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺍﻳﺮﻭﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﺳﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻰﺫﺍﺭﻥ...»
 
ﺣﺮﻑ ﺻﻮﻓﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪﻡ: «ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﺁﺩﺭﺳﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ - ﺩﻭﺳﺖِ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻢ - ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﻟﺎﻥ ﻳﻚ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﻧﻰ ﺑﻐﻞ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺑﮕﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﻡ ﭘﺎﭘﻮﺵ ﺑﺪﻭﺯﻩ... »
ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﻪ ﺍﻳﺴﺘﮕﺎﻩِ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺻﻮﻓﻰ ﺭﺳﻴﺪ. ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﮔﻔﺖ: «ﭘﺮﻳﺮﻭﺯ ﻣﺤﺴﻦ ﻭ ﺭﻋﻨﺎ ﺧﻮﻧﻪء ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻥ. ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﺩﺭﺱ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻮﻧﺸﻮﻧﻮ ﮔﺮﻓﺖ...! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻜﺎﻳﺘﻢ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻭﻛﻴﻞ ﭘﺲﮔﺮﻓﺘﻢ...»