میرزاآقا عسگری (مانی)

 
 
میرزاآقاعسگری‌(مانی)
 
برگرفته ای از کتاب طنز: « خنده‌های پنهانی »
 
حجه‌الاسلام افصح‌المتقلبین در نماز جمعه، خطاب به فرزندش ابن افصح، مسائل مهم روزگار را حلاجی می‌کرد و پرسش‌های وی را پاسخ می‌داد. این هم نمونه ای دیگر از فرمایشات آن مقام معظم رهبُری.
 
ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻘﺒﻴﺢِ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍﻥ!

ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ! ﺍﮔﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﺭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻳﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺁﻳﺪ، ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺥِ ﻣﻌﻈﻢ ﻭﻛﻠﺎﻡ ﻣﻨﻈﻢ، ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ، ﻣﺼﺤﺤﺎﻥ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ، ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻧﮕﺮﺩﺩ. ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ (ﻟﻌﻨﺘﻪﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ)، ﺩﺭ ﺁﺷﻔﺘﻦِ ﺧﻄﺎﺑﺖ ﻭ ﻏﻠﻂ ﭼﻴﻨﻰِ ﻛﺘﺎﺑﺖ، ﻳﺪ ﻃﻮﻟﺎﺋﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﺍﻯ ﺑﺴﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻄﺒﻪﻫﺎ ﻭ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﻰِ ﻧﺎﺻﻮﺍﺏ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﻣﺎ، ﺍﻧﺪﺭﺯﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﻛﻨﻨﺪ.

ﺗﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﺪ، ﻳﻚ ﭼﻨﺪ ﺍﺯﺗﺮﻓﻨﺪﻫﺎﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺗﻮ ﺑﺸﻤﺮﻡ ﺗﺎ ﺣﻠﻘﻪﻯ ﭘﺮﻩﻯ ﮔﻮﺵ، ﻭ ﺁﺫﻭﻗﻪﻯ ﺗﻮﺑﺮﻩﻯ ﻫﻮﺵ ﻛﻨﻰ. ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﻗﻮﻡ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻦ ﻭ ﻣﺼﺤﺢ ﻭ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻜﺘﻮﺑﺎﺕ ﺍﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ:

ﺍﻟﻒ: ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺮﻓﻰ ﺍﺯ ﺣﺮﻭﻑ، ﻣﻌﺎﻧﻰ ﻋﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ: ﺭأﻯ ﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﺳﺮﺧﮕﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺬﻑ ﺳﺮﻛﺶِ ﮔﺎﻑ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ، ﻭ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺬﻑ ﭼﺎﻟﻪﻯ ﻧﺎﻑ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ! ﻛﻤﺎﻝ ﺧﺮﺍﺯﻯ ﺭﺍ ﻛﻤﺎﻝ ﺧﺮﺑﺎﺯﻯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ، ﻓﻠﻜﻰ ﺭﺍ ﺍﻟﻜﻰ، ﺭﻧﺠﺒﺮ ﺭﺍ ﮔﻨﺞﺑﺮ، ﺍﻓﺼﺢ ﺭﺍ ﺍﺑﻠﻪ، ﺟﻠﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻠﺎﻝ، ﻭ ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺋﻰ ﺭﺍ ﺧﺸﺘﻚ ﺷﻮﺋﻰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﺸﺘﻚ، ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﻛﻨﺎﺩ!

ﺏ : ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺭﻣﻜﺎﻥِ ﻧﻘﻄﻪﻫﺎ، ﻧﻈﺎﻡ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﺭﻫﻢ ﺭﻳﺰﻧﺪ. ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ: ﺟﺎﺭﻛﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﻛﺶ، ﺑﺎﺭﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺯﺍﻥ، ﺗﺎﺑﻮ ﺭﺍ ﻳﺎﺑﻮ، ﺧﻮﺋﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﻧﻰ، ﻣﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺟﺎﻧﻰ، ﺻﺎﺩﻕ ﺭﺍ ﺳﺎﺭﻕ، ﺭﺟﺒﻰ ﺭﺍ ﻭﺟﺒﻰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ!

ﺕ : ﮔﺎﻩ، ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﻗﺎﻓﻴﺖ ﻭ ﺳﺠﻊ، ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﺳﺎﻣﻰ ﺭﺍ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﺍﻏﻴﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻟﺨﻮﻥ ﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ: ﺳﺮﻭﺵ ﺭﺍ ﻗﺮﻭﺵ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ، ﺍﻓﺼﺢﺍﻟﻤﺘﺪﻳﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﻓﺼﺢﺍﻟﻤﺘﻘﻠﺒﻴﻦ، ﻋﺰﻳﺰﭘﻮﺭ ﺭﺍ ﻟﺬﻳﺬﭘﻮﺭ، ﺧﻮﺷﻨﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﻧﺎﻡ، ﺑﺎﺑﺎﭼﺎﻫﻰ ﺭﺍ ﻧﻨﻪﭼﺎﻫﻰ، ﺑﻴﻞﻛﻠﻴﻨﮕﺘﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﻞ-ﻛﻠﻨﮓِ-ﺗﻮﻥ ، ﺗﺎﭼﺮ ﺭﺍ ﺗﺎﺟﺮ، ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ، ﻛﻨﻨﺪ.
ﺕ: ﮔﺎﻩ، ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﺸﻨﺎﺳﻨﺪ، ﺍﺳﻢﻫﺎﺷﺎﻥ ﺗﻌﻮﻳﺾ ﻛﻨﻨﺪ: ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺭﺍ ﻫﻴﺘﻠﺮ، ﺭﻓﺴﻨﺠﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻮﺳﻪ، ﺧﺎﻣﻨﻪﺍﻯ ﺭﺍ ﺧﻠﻴﻔﻪ، ﻓﻠﺎﺣﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺑﻦﻣﻠﺠﻢ، ﺧﺎﺗﻤﻰ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﻣﺘﻪ، ﻛﻴﺎﻧﻮﺭﻯ ﺭﺍ ﺗﻬﻤﺘﻦ، ﻟﺎﺟﻮﺭﺩﻯ ﺭﺍ ﻗﺼﺎﺏ، ﻣﻨﺘﻈﺮﻯ ﺭﺍ ﮔﺮﺑﻪ ﻧﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﺍﺳﺎﻣﻰ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻳﻜﺴﺮﻩ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺏِ ﺭﻭﻯ، ﻭ ﺭﻧﮓِ ﻣﻮﻯﺷﺎﻥ ﺑﺒﺮﺍﺩ!
ﺍﺯﺣﻀﺮﺕ ﺳﺎﺭﻕ ﻋﻠﻴﻪﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ « ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟» ﻓﺮﻣﻮﺩ« ﻣﻮﺵﭼﺮﺍﻧﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺮﺍﻣﻮﺵِ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻨﺪ!» ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ « ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟» ﻓﺮﻣﻮﺩ «ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻣﻮﺵ* ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻴﺒﻮﺭﺩ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻴﺖﺍﻟﺎﺧﻠﺎء ﻳﺎ ﺁﺑﺪﺍﺭﺧﺎﻧﻪ، ﻳﺎ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏْﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﻧﺪ، ﭘﺎﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﻨﺪ. ﺁﻥ ﻣﻮﺵ، ﺑﺮﺩﻛﻤﻪﻫﺎﻯ ﻛﻴﺒﻮﺭﺩ ﭘﺎﻯ ﻛﻮﺑﺪ، ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﻴﺰ ﻛﻨﺪ، ﺑﺮﻗﺼﺪ ﻭ ﻟﮕﺪ ﭘﺮﺍﻧﺪ. ﭘﺲ ﺁﻥﭼﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥﻧﻤﺎﻯ ﺭﺍﻳﺎﻧﻪ (ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻪﺍﻯ ﺍﺑﻦ ﺍﻓﺼﺢ: ﻣﻮﻧﻴﺘﻮﺭ) ﻫﻮﻳﺪﺍ ﮔﺮﺩﺩ، ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩﺍﻯ ﺑﭽﺎﭘﻨﺪ!» (ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻪﻯ ﺍﺑﻦ ﺍﻓﺼﺢ: ﭼﺎﭖ ﻛﻨﻨﺪ ) ﺍﺯﺣﻀﺮﺕ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ « ﻣﺼﺤﺤﻴﻦ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟» ﻓﺮﻣﻮﺩ « ﻋﻴﻨﻜﻰْ ﻛﻢﺳﻮﺍﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﻰﺳﻮﺍﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻨﺪ! ﺍﻳﻨﺎﻥ، ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﻣﺤﺎﺳﻦ، ﺑﺎﺳﻦ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﻗﻌﺮِﻛﭙﺮ، ﻗﺮِﻛﻤﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﺗﺐ، ﻟﺐ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﭘﺸﻢ، ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺪﺍﻥ، ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺑﻴﻨﻨﺪ!» ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ «ﻳﺎﺣﻀﺮﺕ! ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟» ﻓﺮﻣﻮﺩ « ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍﻥ، ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﺮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺮﺍ ﺁﺷﻔﺘﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻨﺪ! ﺑﺪﺳﺘﻰ ﭼﭙﻖ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻧﻨﺪ. ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﻣﻌﺮ، ﺷﻌﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﻣَﺒﺮ، ﺧﺒﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ، ﻣﻄﺎﻳﺒﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﻋﻜﺲ، ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺑﻴﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺪﺭﺯﻧﺎﻣﻪ، ﻣﻠﺎﻁِ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪ! ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﺼﻠﻰ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ، ﻭﮔﺎﻩ، ﻓﺼﻠﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﻴﻔﺰﺍﻳﻨﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻧﺎﺻﻴﻪِ ﺟﺮﻳﺪﻩﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﮕﺎﺭﻧﺪ: ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺑﮕﺮﺩﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ! ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ، ﭼﭙﻖﻫﺎﺷﺎﻥ ﺑﺸﻜﻨﺎﺩ ﻭ ﺟﺮﻳﺪﻩﻫﺎﺷﺎﻥ ﻭﺭﺷﻜﺴﺖ ﮔﺮﺩﺍﻧﺎﺩ! ﺁﻣﻴﻦ، ﻳﺎ ﺭﺏﺍﻟﺠﺮﺍﻳﺪﻳﻦ!
 
ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﻭﻝ:
  ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻋﻬﺪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍﻥ، ﻳﻜﻰ ﺍﺯﻣﻠﻮﻙ ﺟﺮﺍﻳﺪ، ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪِ ﻣﺸﻬﻮﺭِ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻮﺿﻴﺢﺍﻟﻤﺴﺎﺋﻞ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ « ﻭﻃﻰ ﺑﺮ ﺩﺑﺮِ ﺯﻥِ ﺣﺎﺋﺾ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ» ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﭽﺎﭘﻴﺪ: « ﻭﻃﻰ ﺑﺮ ﺩﻭﺑَﺮِ ﺯﻥ ﺣﺎﺋﺾ ﻛﻔﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ!» ﭘﺲ ﻧﺒﺮﺩﻯ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﺩﻭﻃﺎﻳﻔﻪﻯ ﻧﻘﻄﻮﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﺮﻭﻓﻴﺎﻥ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ، ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﮔﺮﻭﻩ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺟﺎﻯ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﺍﺯﮔﺮﻭﻩ ﺣﺮﻭﻓﻴﻮﻥ، ﻭ ﻣﺼﺤﺤﻴﻦ ﺍﺯﮔﺮﻭﻩ ﻧﻘﻄﻮﻳﻮﻥ.
 
  ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺩﻭﻡ:
ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻣﺎﺿﻰ، ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩ ﻛﺎﺗﺒﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻰﺯﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺁﻥ ﻧﺎﺑﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻰ ﺭﻳﺨﺘﻢ! ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﭘﺮﺧﻮﻑ ﺑﻮﺩ.ﺍﺯﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ، ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﺻﺤﻨﻪﻯ ﻧﺒﺮﺩ بر خاک فروﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ، ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻓﺮﺍﺯ ﺳﺮﺵ ﺍﻓﺮﺍﺧﺘﻢ، ﻣﺮﮔﺶ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ: « ﺍﻯ ﻣﻠﺤﺪ! ﺧﻄﺒﻪﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﭘﺮﺧﻄﺎ ﻧﻮﻳﺴﻰ؟! ﺣﺎﻟﻴﺎ ﺁﻥ ﻓﺮﻕِ ﻧﺎﻣﺒﺎﺭﻙِ ﺗﻮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻕ ﺷﻤﺸﻴﺮِ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻓﺼﺢ، ﺑﮕﻴﺮ!» ﻧﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ: « ﻳﺎ ﺍﻓﺼﺤﻨﺎ! ﺍﻣﺎنم ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻏﻠﺎﻡ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪﮔﻮﺵ ﻭ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻦ ﭘﺮ ﺟﻮﺵ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ!» ﺭﺣﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻛﺎﺷﺘﻢ ﻭ ﭘﺎﻯ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪﺍﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺑﺮﻓﺖ. ﻗﻀﺎ ﺭﺍ ﺧﻄﺒﻪﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺪﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﻭﻓﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺣﺮﻭﻑ ﭼﻴﻨﺪ ﻭ ﻧﺴﺨﺖُِ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﺯﺩ. ﺁﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ، ﺧﻄﺒﻪﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﭽﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺁﻥ ﻟﺎﻃﺎﺋﻠﺎﺕ، ﺧﻄﺒﻪﻫﺎﻯ ﺁﻳﺖﺍﻟﻠﻪ ﻳﺰﺩﻯ هاشمی عراقی گیلانی، ﺭﺋﻴﺲ ﻗﻮﺍﻯ ﻏﺬﺍﺋﻴﻪ ﻭ ﻗﻀﺎﺋﻴﻪ ﻭ ﻓﻀﺎﺋﻴﻪ ﻭ ﺭﺿﺎﺋﻴﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ! ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﻓﺖ!

  ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺳﻮﻡ:
  ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺭ ﺑﻠﺎﺩ ﺍﻟﭙﺎﺭﻳﺲ، ﺷﺎﻋﺮﻯ ﭘﺮﺣﺠﻢ، ﻣﻮﺵِ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻛﻴﺒﻮﺭﺩ ﺭﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﻣﻄﺎﻳﺒﻪ ﻭ ﻣﻐﺎﺯﻟﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻛﺮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﺁﻥ ﻣﻮﺵ، ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺩﺭ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻤﮕﻴﺮ ﺷﺪ. (ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ، ﺳﺮﻛﺶ ﮒ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﻧﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!) ﻭ ﺍﻣّﺎ ﺁﻥ ﺷﻌﺮ:
ﻳﻄﺮﻫﻐﺪ ﺛﻘﻒ ﺕ ﺟﻖﺟﻘﻮ
  ﻭﻗﭻ ﻳﺨﻐﻘﺪﻡ ﺫﻃﻖ ﺣﺨﻬﺬﻕ
ﭼﺞ ﺩﻭﻣﻨﻴﺐ ﻭﻋﻬﺸﺲ
  ﻭ۹ ﻧﺘﺬﺏ ﻗﺜﺬ
ﺿﺬﭘﺮﻃﻌﻎ
  (ﻳﺒﻤﺰﻋﻪ
  ﻣﻨﺘﺒﺘﻨﻴﺴﺒﺎ ﮊﻧﻄﺞ ﺣﺨﻒ ﻭﺩﺫﻳﻬﻊ)
ﭘﺸﻐﻊ ﻛﻴﺒﻬﻖ ﻏﻒ ﻛﻰ ﺑﺬﻩ

ﺍﺯﺁﻥ ﭘﺲ، ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﻣﻮﺵْﺳﺮﻭﺩ ﻳﺎ ﺷﻌﺮ ﺭﻗﺺِ ﭘﺎ ﻳﺎ ﻣﻮﺝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻧﺸﺮﻳﺎﺕ ﻭ ﻛﺘﺐ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﻨﻰ! ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺹ ﺍﺷﻌﺎﺭِ ﻣﻮﺷﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻣﻮﺷﺴﺮﻭﺩ ﻳﻜﻰ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﻣﺼﺤﺤﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﻛﻬﻨﻪﻛﺎﺭ، ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﻏﻠﻄﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻨﻨﺪ، ﻧﺘﻮﺍﻧﻨﺪ! ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻤﻰﺷﻮﻧﺪ!


ﺩﻋﺎ!

ﺑﺎﺭﺍﻟﻬﺎ! ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍ! ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺣﺮﻭﻑﭼﻴﻨﺎ! ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺼﺤﺤﺎ! ﺩﺭ ﺭﻭﺯﺟﺰﺍ، ﻫﻤﻪﻯ ﻧﻜﺘﻪﻫﺎ ﻭ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﻯ ﺍﻧﺪﺭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻯﺍﻓﺼﺢﺍﺕ ﻣﻨﻮﻳﺲ! ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍﻣﻰﭘﺴﻨﺪﻯ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺍﻥ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﭘﺴﻨﺪﻯ ﺍﺯ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﺩﺍﻥ! ﺗﻮ ﻧﻴﻚ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺟﺮﺍﻳﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺧﻄﺒﻪﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﺩﺭﻫﻢ ﺁﺷﻔﺘﻨﺪ. ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻰ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺑﻰﺳﺮﻭﺗﻪ ﺭﺍ، ﺁﻳﺖﺍﻟﻠﻪ ﺟﻨﺘﻰ ﺩﺭ ﺩﻫﺎنم ﻧﻬﺎﺩ! ﺑﺰﺭﮒْﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎﺭﺍ! ﺩﺍﻭﺭﺍ! ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ، ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺼﺤﺤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﺤﻜﻤﻪ، ﺩﺭﺟﻮﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﺎﻥ ﺗﺎ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﻭ ﻧﻬﺎﻝ ﺷﻤﺸﻴﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺐﻫﺎﺷﺎﻥ ﺑﻜﺎﺭﻡ! ﻟﺎﺣﻮﻝ ﻭﻟﺎ ﻗﻮﺕ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻮﻟﻠﻪ! ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺑﺰﺭﮒْ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎ! ﻧﺒﺸﺘﻪﻫﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻧﺎﻗﺪﺍﻥ، ﻣﻠﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺣﺮﻭﻓﭽﻴﻨﺎﻥ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺪﺍﺭﺍ!

ﭘﺎﻧﻮﻳﺲ:
* ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﻭﺭﻓﺘﻪﻯ ﺭﻭﺳﻰ، ﺍﺭﻭﭘﺎﺋﻰ ﻭﻫﻨﺪﻯ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻓﺼﺢ، (ﻋﺰّﺫﻛﺮﻩ)، ﺑﻪ ﻣﻮﺵ(ﻣﺎﻭﺱ)، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ، ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻰ ﺷﻚ ﻣﻠﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻳﻚ ﻣﺤﻘﻖ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺑﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ، ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﻡﺟﻬﺎﻥﻧﻤﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺣﺎﻓﻆ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ، ﺗﻠﻪﻭﻳﺰﻭﻥ ﻭ ﻣﻮﻧﻴﺘﻮﺭ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ. ﻋﻠﻰﺍﻟﺨﺼﻮﺹ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥﺷﻨﺎﺱ ﺍﻫﻞ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﺗﻠﻪ ﻭ ﻛﺎﻡ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎﺋﻰ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺗﻠﻪﻭﻳﺰﻳﻮﻥ ﻭ ﻛﺎﻡﭘﻴﻮﺗﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ. ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﺏ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﺴﻰ ﮔﺸﺎﺩ ﺍﺳﺖ!