میرزاآقا عسگری (مانی)

میرزاآقا عسگری
 
فرخ لقا
  و
  هفت سرود در معانی عشق
 
شعرها و پسزمینه ها (۲)
 
 
ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎ
سال ۱۳۵۳
            ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩی ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻪﺍی ﻛﻪ ﺩﺭﺍﺭﺩﻭی ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﺋﻰ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺑﺴﺮﻣﻰﺑﺮﻡ، ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮی ﺟﺬﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﺷﻔﻜﺮی ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻰﺷﻮﻡ. «ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎ» ﺩﺍﻧﺸﺠﻮی ﺳﺎﻝ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻗﻀﺎﺋﻰ ﺩﺭﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻛﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﻰ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭ ﺷﻌﺮﻣﻌﺎﺻﺮ ﻋﺸﻖ ﻣﻰﻭﺭﺯﺩ. ﺭﻭﺯی ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺳﺪ ﺷﻬﻨﺎﺯ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ، ﮔﻮﺷﻪی ﺧﻠﻮﺗﻰ ﮔﻴﺮ می آوریم، ﺩﺭﻛﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻴﻢ، ﭘﺎﭼﻪﻫﺎی ﺷﻠﻮﺍﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ می زنیم،   ﺳﺎﻕهاﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﺏ ﻓﺮﻭ می بریم و ﺍﺯﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﻴﻢ. ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎ ﻣﺸﺖﻫﺎی ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﺯﺁﺏ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﻭی ﭘﺎﻫﺎیم ﻣﻰﺭﻳﺰﺩ: «ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺑﺎ ﺁﺏ! ﺧﻮﺑﻪ! ﻧﻪ؟!» ﺍﺯﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮﺥ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﺩﻫﻢ: «ﺯﻟﺎﻟﻢ ﻣﻰﻛﻨﻰ!» ﺩﺭﺑﺎﺯﮔﺸﺖ، ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻃﻮﺭی ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭘﻨﺠﻪی ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ است و ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎی ﻇﺮﻳﻔﻰ، ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺗﻨﺪﺗﺮﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﻳﻜﻤﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﺭﺍﺯ ﻭﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﻣﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ. ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﻄﺮﺧﻮﺵ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺯﻧﺎﺷﻮﺋﻰ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪﻩﺍی ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭ، ﻣﺸﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺭﺩﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰﺭﺳﺪ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻛﺎﺭِ ﺭﺳﻤﻰﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺪﺍﺭی ﺭﺯﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺁﻗﺎی   « ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ» مأﻣﻮﺭ ﻛﻬﻨﻪﻛﺎﺭ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻣﺤﻴﻂ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻰ ﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﻭﻳﮋﻩی ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺍﺳﺖ، ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﻫﻤﻜﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺑﻰﺗﺠﺮﺑﻪی ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ.
ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺥ لقا ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﭘﺎﺋﻴﺰ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻰ ﺍﺳﺖ. ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍی ﺩﻳﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﻭﻡ، ﺍﻣّﺎ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﻫﻮﻳﺪﺍ، ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺭﺯﻥ، ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻪ ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎی ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﺮﻗﺮﺍﺭ ﭼﺸﻢ به ﺮﺍﻩ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ.
ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺑﻪ ﺭﺯﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ، ﺩﻭﺳﻪ ﺳﺎﻭﺍﻛﻰ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ می شوند و ﺍﺗﺎﻕﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻄﺮی ﺟﺎﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺎﺩﺍﻡﺍﻟﻌﻤﺮ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﺪ. ﺗﺮﻭﺭ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎﻥ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺎﻭﺍک ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻛﺎﺭﭼﺮﻳﻚﻫﺎی ﻓﺪﺍﺋﻰ ﺧﻠﻖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﺎﺩی ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺧﻮﺩﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻛﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺎﻟﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺧﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻦ ﺗﻪ ﺻﻒ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ. ﺍﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﻛﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺩﻫﺪ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﺳﺪ، ﭼﻮﻥ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺧﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻡ، ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ. ﺭﻭﺑﺮﻭی ﺻﻒ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻧﻄﻖ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻣﻦ، ﺍﺯ ﻭﺿﻌﻴﺘﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﻰ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﻛﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺻﻒ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﻃﻠﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﺎﺩﺑﻮﺩ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻪ! ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﻛﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺳﻜﻪی ﻳﺎﺩﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﺑﺎﺁﻥﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭی ﺟﻮﻳﻨﺪ! ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪﺍﺯﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ، ﭘﺮﻭﻧﺪﻩﺍی ﺩﺭﻛﺎﺭﮔﺰﻳﻨﻰ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻭﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻭﺭﻭﺩ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍی ﺩﻳﺪﻥ ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎ ﺷﺪﻩ، ﭼﻨﺎﻥ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩﺍﻡ ﻛﺮﺩﻩ است ﻛﻪ ﻗﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ می زنم و ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﺗﺮﻙ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺑﺮﺍی ﺩﻳﺪﻥ ﻳﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻪی ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺑﻪ ﺁﺩﺭﺳﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ درﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﺭﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻟﺎ ﻭ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﺗﭙﺶ ﺩﻝ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﻮﻡ، ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺯﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﻡ. ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻜﺎﺭ ﻛﻨﻢ؟ ﺍﮔﺮﻳﻜﻰ ﺍﺯﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺩﺭﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ، ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﻳﺰی ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻠﻮﺧﻮﺭی ﻣﻦ ﺧﻴﺲ ﻭ ﺧﻴﺴﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺑﺰﻧﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ، ﭘﺲ ﭼﻜﺎﺭ ﻛﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﺭﺯﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ؟ ﭘﺲ ﺑﺮﺍی   ﭼﻰ ﺩﺭﺁﻏﺎﺯ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﻰ، «غیبت ﻏﻴﺮ ﻣﻮﺟﻪ» ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ؟ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ ﺁﺧﺮﻣﻰﺯﻧﻢ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﻣﻰﺁﻭﺭﻡ. ﻛﻤﻰ ﺑﻌﺪ ﺻﺪﺍی ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍﻣﻰﺷﻨﻮﻡ «ﻛﻴﻪ؟» «ﻣﻨﻢ! ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎ!» ﺩﺭﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ، ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺷﻌﺮﮔﻮﻧﻪﺍﺵ، ﭘﺮﺍﺯ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺍﺳﺖ. «ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﭘﺴﺮ؟! ﺑﻴﺎﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ، ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺧﻴﺲ ﺷﺪی! ﺷﺎﻧﺲ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻴﺲ!» ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ «ﺍﮔﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻡ ﺳﺮﺑﺮﺳﻪ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻰﺷﻪ! ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺘﻌﺼﺒﻦ! ﺑﺸﻴﻦ ﺑﺮﺍﺕ ﭼﺎﺋﻰ بیارم. ﺍﮔﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﮕﻮ ﺍﻭﻣﺪی ﺟﺰﻭﻩﻫﺎی ﺩﺭﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﻴﺮی. ﺩﺍﻧﺸﺠﻮی ﺳﻮﻡ ﻗﻀﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻰ! ﻳﺎﺩﺕ ﻧﺮﻩ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﭼﻠﻔﺘﻰ ﻣﻦ!» ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﻣوﺩﺏ ﺭﻭی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻡ ﻛﻪ ﺧﻨﺪﻩﺍﺵ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ. « ﺷﺎﻫﻜﺎﺭﻛﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻦ!» ﭼﺎی ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﻮﺷﻢ ﻣﻮﺍﻇﺒﻢ ﺷﻠﭗ ﻭ ﺷﻠﻮﭖ ﻧﻜﻨﻢ. «ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻴﺎﻡ. ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ...» «بعدا ﺧﺒﺮﺷﻮ ﺗﻮ ﺭﻭﺯﻧﻮﻣﻪ ﺧﻮﻧﺪﻡ. ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻡ ﭼﺮﺍ ﻧﻴﻮﻣﺪی. ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﻮﻡ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺪﻭﻥ ﻓﻮﺯﻳﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪﻡ. ﺧﻴﺲ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺷﺪﻡ. ﻓﻜﺮﻛﺮﺩﻡ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻰ ﻣﻴﺪﻭﻥ ﻓﻮﺯﻳﻪ ﺭﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻰ! ﺧﺐ، ﺣﺎﻟﺎ ﭼﻰ؟!» «ﻳﻚ ﺷﻌﺮ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻡ. ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺱ، ﺑﺒﺨﺸﻴﻦﻫﺎ!» «ﺑﺨﻮﻧﺶ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺷﺎﻋﺮ!» ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﮒ ﻛﺎﻏﺬ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﻰﻟﺮﺯﺩ، ﺷﻌﺮی ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﮔﻔﺘﻪﺍﻡ ﺑﺎ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺍﺟﺮﺍی ﻣﻤﻜﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻢ: « هفت سرود در معانی عشق... » ﻣﻰﺁﻳﺪ، ﺩﺳﺘﻰ ﺭﻭی ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﻣﻰﻛﺸﺪ: «ﭘﺴﺮﻩ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﻋﺎﺷﻘﻪ!» ﺑﻪﺍﺗﺎﻕ کناری ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻛﻤﻰ ﺑﻌﺪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻣﻰﺯﻧﺪ. «ﺑﻴﺎ ﻛﺎﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ!» ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﻣﻰﺷﻮﺩ. «ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﺎ ﻛﺎﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ!» ﻧﻤﻰﺭﻭﻡ. ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻛﻠﻨﺠﺎﺭ ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. حالا ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻋﻨﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭﺟﻴﻦ ﺗﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﭘﺎ دارد. ﺩﻛﻤﻪی ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻭﻛﻤﺮﺑﻨﺪﺵ ﺑﺎﺯﻧﺪ. «ﻛﻤﻚ ﻛﻦ ﺩﻛﻤﻪ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﻭ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ! ﭼﺎﻕ ﺷﺪﻡ، ﺷﻠﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻧﻤﻴﺸﻪ!» ﺭﻭﺑﺮﻭﻳﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻢ. « ﺩِ ﺗﻜﻮﻥ ﺑﺨﻮﺭ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﻧﻴﻮﻣﺪﻩ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ!» ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﻡ. ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺩﻛﻤﻪی ﺷﻠﻮﺍﺭﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﮔﺮﻣﺎی ﻧﻔﺴﺶ ﭼﻬﺮﻩﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﻋﻘﺐ ﻣﻰﻛﺸﻢ. گُر گرفته ام. ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺩﻛﻤﻪ ﻭ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ « ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﺷﺎﻫﻜﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ!» ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﺧﻨﺪﺩ. ﺍﺯﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ. ﺑﺎ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻰﺭﺳﻴﻢ. ﺩﻭ ﺳﻮی ﻣﻴﺰ ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ ﺗﺮﻳﺎی ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻳﻢ. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻡ. ﻗﻬﻮﻩ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﻣﻰﺧﻮﺭﻳﻢ. از آنجائی که قادر نیستم لاک سخت شرم اجدادی که گلو و زبانم را بسته بشکنم و از عشقم به او سخن بگویم، مرتب و درﻫﺮﻓﺮﺻﺘﻰ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﻢ که هم خودی نشان بدهم و هم نگذارم سکوت، همه چیز را برباد دهد. ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ «ﺣﻮﺻﻠﻪﺍﻡ ﺭﻭ ﺳﺮﺑﺮﺩی ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎ! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ. ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﻛﻦ!» ﻣﻌﻨﻰ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩﺍﻡ، ﻭﻟﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ. ﻧﻴﻤﺴﺎﻋﺖ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﭽﺎﻟﻪ، ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﺠﻤﺪﻡ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ. ﭘﺎﻙ ﻗﻔﻞ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ! ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﺑﻐﺾ ﺁﻟﻮﺩ، پکر ﻭ ﮔﻴﺞ ﺩﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﻗﺪﻡ ﻣﻰﺯﻧﻢ. ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺩﻭﺗﺎ ﺁﺑﺠﻮ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺩﻳﺮﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺐ ﺩﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﻣﻰﭼﺮﺧﻢ. ﺍﺯﺧﻮﺩﻡ ﺩﻟﺨﻮﺭﻡ. ﻓﺮﺩﺍ، ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺑﻪ ﺭﺯﻥ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻡ. ﺁﻳﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭی ﺑﺎ ﻓﺮﺥ ﻟﻘﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ، ﭘﻞ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﺑﺎﺩ ﻛﻨﺪ؟ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺷﻌﺮ ﻭﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﺳﺖ. ﻗﺎﻓﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻪﺍﻡ.
شعر نامبرده را بعدها در کتاب « فردا، اولین روز دنیاست!» چاپ می کنم با این جمله بر پیشانی اش:« برای فرخ لقا. ر»
 
برگرفته از جلد دوم «خشت و خاکستر»
 
 
  ﻫﻔﺖ ﺳﺮﻭﺩ ﺩﺭﻣﻌﺎﻧﻰِ ﻋﺸﻖ
      ۱
ﮔﻴﺎهوﺍﺭﻩ!
ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﺍﻡ ﺭﻭﺋﻴﺪﻩﺍﻯ
ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺎﻥﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻮﻓﻪﻫﺎ
ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻯ؟
ﭘﮋﻭﺍﻙِ ﻛﺪﺍﻡ ﻓﺮﻳﺎﺩم استی
ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪﺑﺎلاﺋﻰ؟
ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﻣﺪﺍﺭ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩﺍﻯ
ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻧﻰﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩﺍﻯ؟
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺍﻯ ﭘﻨﺠﺮﻩﻯ ﺷﻔﺎﻑِ ﺗﻤﺎﺷﺎ
ﺑﻬﺎﺭِ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ.
   ۲
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩﺍﻡ:
ﻋﺸﻖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﻰﺑﻨﺪﺩ؟
ﺗﻮﺁﻳﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪﻯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻳﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪﻯ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩﺍﻡ
ﻛﻪ ﻣﺜﻞِ ﺗﻔﻜﺮ ﺁﺏ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺜﻞِ ﻟﻬﺠﻪﻯ ﺑﺎﺩ ﻧﺮﻣﻰ؟
   ۳
ﻣﺎ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻳﻢ
ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺳﻨﮕﻰِ ﺧﻮﺩ
ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯِ ﺳﻔﺮِ ﻛﻠﻤﺎﺕ، ﺍﻋﺪﺍﺩ، ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎ
ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯِ ﻣﻨﻬﺎﻯ ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﻜﻮﺕ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻳﻢ ﺩﺭﻓﺼﻞِ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ
ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ ﺑﺮﺻﻔﺮ
ﺑﺮ ﺑﻰﻧﻬﺎﻳﺖ، ﺑﺮ ﻫﻴﭻ!
ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣِﻪﺁﻟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ
ﺁﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻯ ﻭ ﺑﻮﺩﻡ!
   ۴
ﺭﻭﺯﻯ ﺑﺎ ﻋﺪﺩ ﻳﻚ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ
ﺭﺷﺪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ
ﺩﺭ بی ﻨﻬﺎﻳﺖ، ﭘﻮﭼﻰ، ﺩﺭﺩ ﻭ سوﺍﻝ!
ﻓﻨﺎ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﻢ
ﺑﺮ ﺑﻰﻧﻈﻤﻰِ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢِ ﻣﻨﻈﻢ
ﺁﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﻮﺩﻛﻰ
ﺧﻮﺍﺑﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﻃﻰ ﻛﻨﺪ.
   ۵
ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩﺍﻯ
ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮِ ﻟﺮﺯﺍﻥِ ﻧﺮﮔﺴﻰ ﺩﺭ ﺁﺏ؟
ﺑﺮﺗﻮ ﺧﻤﻴﺪﻩﺍﻡ
ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮔﻨگ اﻢ ﺩﺭ ﺩریاﻯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﻰﻟﺮﺯﺩ.
ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯِ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮔﻤﺸﺪﻩﻯ ﺧﻮﻳﺸﻢ.
   ۶
ﺍﻯ ﺳﭙﻴﺪﻩﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺩﺭﻣﻌﺎﻧﻰﺍﻡ!
ﺩﺭ ﺗﻮ ﺳﻔﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ
ﺑﺎ ﻛﻮﻟﻪﺑﺎﺭِ ﺟﺴﺘﺠﻮ
ﺑﺎ ﺗﺸﻨﮔﻰِ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻭ ﺭﺍﺯِ ﻧﻴﺎﻓﺘﻦ
ﺩﺭ ﺑﻰﻛﺮﺍﻧﻪﻯ ﻫﺴﺘﻰﺍﺕ
ﺑﺎ ﻓﺎﻧﻮﺱِ ﺁﺑﻰِ ﻋﺸﻖ ﺳﻔﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ
ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯِ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦِ ﺧﻮﻳﺸﻢ ﺩﺭ ﺗﻮ
ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﻯِ ﺣﺲِ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﻯِ ﻛﻮﺩﻛﻰ
ﻭ ﺗﻮﻧﻴﺰ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﻛﻪ ﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻓﺘﺢِ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺳﻴﺪ
ﻭ ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﺎﻝ.
   ۷
ﺑﮕﻮ ﺍﺯﻛﺪﺍﻡ ﺳﻮﻯ ﻭﺯﻳﺪﻥ ﺩﺍﺭﻯ
ﺍﻯ ﻧﻐﻤﻪﻯ ﮔﺸﻮﺩﻥِ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ
ﺍﻯ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺁﻭﺍﻯِ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺍﻯ ﺳﭙﻴﺪﻩﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺩﺭﻣﻌﺎﻧﻰﺍﻡ
ﺍﺯﻛﺪﺍﻡ ﺳﻮﻯ؟
برگرفته از نحستین مجموعه شعر مانی : «فردا، اولین روز دنیاست»