|
مانی
ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺭوﻳﺎ
تاريخ نگارش :
٣۰ آبان ۱٣٨۱
|
|
مانی
ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺭوﻳﺎ
ﺑﺮﻫﻨﮔﻰِ ﺷﺎﻧﻪﺍﺕ ﮔﻨﺪﻣﺰﺍﺭ ﺭﺍ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ
ﺑﺎﻍﻫﺎﻯِ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ ﺭﺍ!
ﺍﻯ ﺳﺮﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﺏﻫﺎﻯِ ﺑﺎﻛﺮﻩﻯ ﺟﺰﺍﻳﺮِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ!
ﻭﺍﮊﻩﻯ ﻋﺮﻳﺎﻧﻰ، ﺑﺮﭘﻴﻜﺮﺕ ﻛﻪ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ، ﺯﻳﺒﺎ ﻣﻰﺷﻮﺩ.
ﺑﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻨﮕﺮ!
ﻭ ﺷﻌﺮﻫﺎﻯِﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ:
ﺩﻭ ﻣﺮﻣﺮ ﺭﺧﺸﺎﻥ
ﺩﻭ ﺷﺐِ ﺷﻔﺎﻑ
ﻭ ﻣﺎﻩِ ﻣﻌﻄﺮ ﺩﺭ ﮔﺬﺭِ ﮔﻴﺴﻮ ﺭﺍ!
ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩِ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ
ﻛﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﺭﺍ ﭘﺮﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻧﻴﺎﺯِﻯ ﻛﻬﻦ ﺭﺍ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ
ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﺩﺭﺁﻳﻨﻪ ﺟﺎﺭﻯﺳﺖ
ﺑﻬﺎﺭِ ﺷﺮﻡ ﺩﺭﺁﻳﻨﻪ ﮔﻞِ ﻣﻰﺩﻫﺪ.
ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﻯ ﺩﻫﺎﻥﺍﺕ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩِﻩ
ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺳﭙﻴﺪ ﻛﻦ
ﻭ ﺻﺒﺢِ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻦ!
ﺍﻯ ﻣﻌﻨﻰ!
ﺍﻯ ﺫﺍﺕ، ﺍﻯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻯ ﺑﺮﻫﻨﻪ
ﺩﺳﺘﻬﺎﻯﺍﺕ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺳﺘﻮﻥ ﻛﻦ
ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﺭ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ
پرپر ﺷﺪﻩﺍﻡ ﺟﻤﻌﻢ ﻛﻦ
ﺑﺒﻮﺱ ﺗﺎﺯﻩﺍﻡ ﻛﻦ
ﺑﺨﻨﺪ ﺭﻭﺷﻨﻢ ﻛﻦ!
سال ۱۳۵۲
عکس از رحیم کریمی. عکاس هنرمند ایرانی در استکهلم. سوئد