میرزاآقا عسگری (مانی)

اندر آداب ایرانی نبودن!

خطبه ای از حضرت افصح المتقلبین


ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ! ﺳﺌﻮﺍﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩﺍﻯ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻧﺒﻮﺩ؟! ﺑﺴﻰ ﺳﻬﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ! ﺍﻟﻠﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﮔﺮﺩﺍﻧﺎﺩ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﻃﺮﻳﻖ ﻭ ﻣﺼﻠﺤﺖ، ﺑﺎ ﺣﺮﻭﻑ ﺍﺑﺠﺪ ﺁﻣﻮﺯﻡ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺍﻳﺮﺍﻥﮔﺮﻳﺰﺍﻥِ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮﻯ.
ﺏ: ﺑﻜﻮﺵ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻝ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﻮ، ﺑﻌﻴﺪ ﺑﺎﺷﻰ ﺗﺎ ﻛﺎﻣﺮﻭﺍ ﻭ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﺎﺷﻰ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻧﻴﻚ، ﺷﻬﺮﻩﻯ ﻋﺎﻟﻢﺍﻧﺪ.
ﺩ : ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺠﺎﻳﺎﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺁﻥﻳﻜﻰ، ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﻠﺎﻳﺎﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻳﻜﻰ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺖﮔﻮﺋﻰ ﻭ ﺭﺍﺳﺖﻛﺮﺩﺍﺭﻯ، ﻫﻮﺵ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ، ﻭ ﺍﻳﭻ ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﻜﺎﻳﺖ:
ﺍﺯ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥِ ﺭﻓﺴﻨﺠﺎﻥ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﻯ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺯﻧﺪﮔﻰ! ﺩﺭﻭﻍ، ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺩﺍﻧﻢ! ﻣﮕﺮ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﻢ؟! ﺩﺭﻭﻍ، ﺑﻰﺷﻚ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻭﻍ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻟﺴﺎﻥِ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺳﺮﻳﻠﺎﻧﻜﺎ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺰﺭﻳﻖ ﺷﺪﻩ! ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ، ﺣﺮﻑ ﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﺨﻦ! ﺩﺭ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﻣﻌﻨﻮﻯ، ﺩﺭﻭﻍ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺮﺑﺰﻩﺍﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﻮﻩﻫﺎﻯ ﺩﺭﻳﺎﺋﻰ! ﺯﻫﻰ ﻏﻔﻠﺖ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻰ ﻭ ﺑﻰﺧﺒﺮﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺩ!
ﺕ : ﺗﻌﺎﺭﻑِ ﺗﻮﺧﺎﻟﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻦ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻳﭻ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺴﺮﺍﻥ ﻧﺮﺳﺪ. ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ:
ﺩﻭﺻﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﻢﻛﺮﺩﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ
ﺗﻌﺎﺭﻑ ﺳﺨﻦ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ!
ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻧﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭﻝ ﻛﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻯ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻭﺍﻟﻠﻪ! ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻴﺮﻩﺍﻯ ﺍﺯ ﺧﺮﭼﻨﮓﻫﺎﻯ ﺳﻤﺎﻭﻯ ﺑﺎﺷﺪ. ﻭﻟﻠﻪُﺍﻋﻠﻢ!
ﺭ : ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﻣﺮﺩﻡﺩﺍﺭ ﻭ ﻛﺎﻣﻜﺎﺭ ﺑﺎﺷﻰ! ﺍﺑﻦﺍﻟﻮﻗﺖ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺑﺨﺖﻳﺎﺭ ﺷﻮﻯ. ﺑﻪ ﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻯ، ﺧﺮﺑﺎﺵ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﺮﺍﻥ ﺑﺮﺁﺭ، ﺑﻪ ﮔﺎﻭ ﺭﺳﻴﺪﻯ، ﻣﺎﻍ ﺑﺮﻛﺶ. ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﻫﺒﺮ ﺭﺳﻴﺪﻯ، ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﭼﺎﻛﺮ ﺑﺎﺵ. ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﭼﺎﻛﺮ ﺩﻳﺪﻯ، ﺗﻮﻓﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﺎﺵ. ﺍﮔﺮ ﻃﻴﺎﺭﻩ ﺩﻳﺪﻯ ﺩﻭﺩﻩ ﺑﺮﻛﺶ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﻄﺎﺭ ﺩﻳﺪﻯ ﺯﻭﺯﻩ ﺑﺮﻛﺶ! ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﻰﺩﺍﺭﻯ، ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻛﻦ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻧﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﻛﺮﻭﺭ ﻛﺮﻭﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺧﻠﻘﺖﺍﺵ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ! ﺣﻜﺎﻳﺖ:
ﺍﺯ ﺁﻳﺖﺍﻟﻠﻪﻫﺎﻯ ﻳﺰﺩﻯ، ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻤﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭﺧﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺟﻨﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﻮﻩﺍﺵ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﺎﺷﺪ! ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺩﺍﺋﻴﺴﺖﻫﺎ ﻫﺰﻳﺎﻥ ﻫﻤﻰﻣﻰﺑﺎﻓﺖ!
ﻍ : ﻏﻴﺒﺖﮔﻮ ﻭ ﻏﻴﺒﺖﺷﻨﻮ ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺭﻣﻮﺯ ﻋﺎﻡ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ. ﻫﺮ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺴﻨﺪ ﻣﺒﺎﺭﻙﺍﺕ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﻪ ﻧﺎﻡ، ﻫﻠﺎﻙ ﻭ ﺑﺪﻧﺎﻡ ﻓﺮﻣﺎ. ﭼﻮﻥ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻧﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻨﻰ ﺑﺸﺮ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ، ﻫﺮﭼﻪ ﺁﻣﻮﺧﺖ، ﻏﻴﺒﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﻏﻴﺒﺖﺷﻨﻔﺘﻦ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺖ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻫﻢ ﺁﻣﻮﺧﺖ! ﺩﺭﻣﺠﻠﺲ ﺧﺒﺮﻩﮔﺎﻥ، ﺧﺒﺮﻩﺍﻯ ﻛﻬﻨﺴﺎﻝ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﻏﻴﺒﺖ، ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﻭﻟﻠﻪ ﺍﻋﻠﻢ! ﺍﮔﺮ ﺧﻄﺎ ﻧﻜﻨﻢ، ﻏﻴﺒﺖ، ﺍﺧﺘﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺸﺘﻢ ﻳﺎ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ، ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ! ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺖ!
ﺕ : ﺗﻘﻠﺐ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻪﻯ ﺧﻮﺩ، ﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺭﻳﺸﻪﻯ ﺧﻮﺩ، ﻛﻠﻚ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻯ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺣﻘﻪﺑﺎﺯﻯ ﺭﺍ ﻛﻴﺸﻪﻯ ﺧﻮﺩ ﻛﻦ. (ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻪﻯ ﺍﺑﻦﺍﻟﺎﻓﺼﺢ، ﻛﻴﺸﻪ، ﻛﻴﺶ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ. ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻘﻖِ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ، ﺩﺍﺭﻧﺪﻩﻯ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺒﻮﺭﺩ(ﻗﻠﻢ، ﻗﻠﻢ ﭘُﺮﺩﻛﻤﻪﻯ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ!) ﻛﻴﺸﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﺤﺘﻤﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻴﺶ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﻛﻴﺶ ﻛﺮﺩﻥ ﻃﻴﻮﺭ ﻳﻜﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ.) ﺣﻜﺎﻳﺖ: ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪﻩﮔﺎﻥ ﺁﺭﺍء ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﺑﺮﺍﺩﺭ! ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﻘﻠﺐ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﺧﻰ! ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻘﻠﺐ ﺍﺩﻭﻳﻪﺍﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻧﮕﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻏﺬﻳﻪﻯ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﻨﺪ! ﺍﻯ ﺑﺴﺎ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ! (ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻪﻯ ﺍﺑﻦﺍﻟﺎﻓﺼﺢ، ﺍﻳﻦ ﺳﻄﻮﺭ ﭼﻮﻥ ﻗﻄﺎﺭ ﺳﺘﻮﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﻦ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺭﻳﺶ ﻭ ﭘﺸﻢ ﺑﻮﺩ، ﻋﺠﺒﺎ ﻛﻪ ﺗﻘﻠﺐ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺧﺖ! ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻰﺷﻚ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺪﺭﻯ ﺍﻧﺪﺭﺯﮔﻮ ﻭ ﻣﺴﺌﻠﻪﺁﻣﻮﺯ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﺩﻳﻤﻰ ﻭ ﺑﻰﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ!)
ﻩ : ﻫﻨﺮﮔﺮﻳﺰ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻫﻨﺮﺳﺘﻴﺰ. ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﺮﻳﺰ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺷﻜﻢ ﻭ ﻗﻮﺕﻫﺎﻯ ﺯﻳﺮ ﺍﺷﻜﻢ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ. ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻏﺬﻳﻪ، ﺑﺮ ﻣﻐﺰﻳﻪ ﺍﺭﺟﺢ ﺑﺪﺍﻧﻰ، ﻭ ﺳﺘﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﻰﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﺮﺍﻧﻰ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﺖ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺩﺭ ﻳﺪ ﺑﻴﻀﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﺩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻭ ﺷﻬﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ: ﻫﻨﺮ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺲ! ﭼﻮﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﻫﻨﺮ ﺍﺻﻠﺎً ﻧﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺮﺳﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻭ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻭ ﺳﻨﻔﻮﻧﻰ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻥ ﺍﺟﻨﺒﻰ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻭ ﻧﺠﺲ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺌﺎﺗﺮ، ﻣﻌﺮﻛﻪﮔﻴﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﺳﻨﮕﺴﺎﺭ ﻭ ﺳﻨﻔﻮﻧﻰ ﺭﻭﺿﻪﺧﻮﺍﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺧﻮﺏ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ! ﺭﻫﺒﺮ ﺑﭙﺮﺱ!
ﺏ : ﺑﺨﻴﻞ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺧﻴﻞ. ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻣﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺪﺍﻧﺎﻥ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻰ ﺑﺨﺸﺪ. ﺍﺯ ﻧﺎﺧﺒﺮﻩﮔﺎﻥ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: ﻳﺎ ﺍﺧﻰ! ﺣﺴﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺭﻭﺯﻯ، ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺑﺮﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻞ ﻭ ﺣﺴﺪ، ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪﻫﺎﺋﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺠﺸﻚﻫﺎﻯ ﻛﺮﻩﻯ ﻣﺮﻳﺦ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﺑﺮﻧﺪ! ﺯﻫﻰ ﻧﺎﺩﺍﻧﻰ! ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ!
ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ! ﺑﻪ ﻛﺴﺐ ﮔﺮﺍﻥﻓﺮﻭﺵ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺍﺭﺯﺍﻥﻓﺮﻭﺵ! ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﺠﺎﺭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ. ﺩﺭﺣﺠﺮﻩﻯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺎﻥ، ﺷﺎﮔﺮﺩﺵ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﺍﻳﭻ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭﺷﻰ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ ﻟﺎﻭﻟﻠﻪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﺝﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ. ﺍﻧﺎﻣﺪﻳﻨﺖﺍﻟﺠﻬﻞ ﻭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺑُﻬﺎ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺐﺍﺵ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ. ﮔﻔﺖ؟ ﮔﺮﺍﻥ ﻓﺮﻭﺷﻰ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻋﻰ ﺟﻮﺯ ﻫﻨﺪﻯ ﻳﺎ ﺿﻤﺎﺩ ﻣﻐﺮﺑﻰ ﺩﺭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻗﻮﻩﻯ ﺑﺎء ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ! ﺍﻯ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻛﺎﺳﺒﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ!
ﺩﺭﺧﺎﺗﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﺭ ﺑﺸﻨﻮ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﺎﻳﺪ ﻭﻗﺖﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﻭ ﺑﺪﻗﻮﻝ ﺑﺎﺷﻰ، ﻧﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﻗﺖﺷﻨﺎﺳﻰ ﻭ ﺧﻮﺵﻗﻮﻟﻰ، ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﻫﻤﻰﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ!

ﺩﻋﺎ
ﺑﺎﺭﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺻﺪﻳﻘﺖ ﮔﻨﺪﻡ ﻧﻤﺎﻯ ﺟﻮﻓﺮﻭﺵ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻗﻨﺎﺭﻯ ﺑﻔﺮﻭﺷﻴﻢ. ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﻭﻳﮋﻩ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭﻣﺎ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﻰ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﻯ (ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﻐﺎ ﻋﺮﺑﻰ ﻧﺸﺪ!) ﭘﺮ ﺍﺯ ﺿﺮﺏﺍﻟﻤﺜﻞ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﺍﻳﻨﻬﻤﻪ، ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﻯ ﺭﺣﻤﺘﺖ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻓﺮﻳﺒﻜﺎﺭﻯ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎ! ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺳﺘﻰ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻰ!
 
 
 ***
برگرفته از کتاب «باد در تنبان، به از باد در میدان» گزیده ای از طنزهای مانی. انتشارات هومن. آلمان .

 
برای تهیه ی این کتاب که ۱۰ یورو قیمت دارد می توانید با نشانی زیر تماس بگیرید:
Asgari
Untere Heide str.۱۵
۴۴ ۷۹۳ Bochum
Germany
asgari@mani-poesie.de