ﻭﻳﻮﺍﻟﺪﻯ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻜﻪﻯ ﺭﺧﺸﺎﻥ
ﺧﺎﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻧﮕﻴﻦﻛﻤﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
ﺁﻭﺍﻫﺎﻯ ﺑﻪﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ، ﺩﻝﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻰﻣﺎﻟﻨﺪ.

ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ!

ﺩﺍﻧﻪﻫﺎﻯ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺭﺍﻥﻫﺎﻯ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺭﺍ ﺧﻴﺲ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ؛
ﻭ ﺭﺷﺘﻪﻫﺎﻯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ
ﮔﺮﺩﻥِ ﻟﻄﻴﻒِ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺴﺎﻳﻨﺪ.

ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍِﺭﻭﺱ، ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!

ﺁﻣﺒﻮﻟﺎﻧﺲ، ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻛﻬﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰﺑﺮﺩ.
ﺣﻨﺠﺮﻩ ﻯ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ،
ﺷﺎﺩﻯ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺗﺎﺑﺎﻧﺪ.
ﺩﺭﺧﺖِ ﭘﻴﺮ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮِ ﻧﻬﺎﻝِ ﻛﻮﭼﻚ،
   ﺑﻪ ﮔﺮﺍﻣﻴﺪﺍﺷﺖ، ﺧﻢ ﻣﻰﺷﻮﺩ.
ﻭﻳﻮﺍﻟﺪﻯ ﻣﻰﻭﺯﺩ
ﻭ ﺑﺮﮒﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﻣﻰﻛﻨﺪ.

ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!

ﭘﺴﺘﭽﻰ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻝ ﻣﻰﺩﻭﺩ ﻭ
   ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﮒْﺗﭙﺶِ ﻣﺎ ﻣﻰﻧﻬﺪ.
ﻧﺎﻣﻪﺍﺕ ﮔﻮﺍﻩ ﺍﺳﺖ
ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﻠﻤﻪ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻯ!

ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ، ﺗﺮﺍﺷﻪﻯ ﻋﺸﻖﺍﻧﺪ
ﻭ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ، ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ!

ﺩﻳﺮﻭﺯ، ﺗﺎﻛﺴﻰ ﻣﻰﺭﺍﻧﺪﻡ.
ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﺭﻭﻯ ﭘﺮﺩﻩ ﻯ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﻣﻰﻏﻠﺘﻢ.
ﺩﻳﺮﻭﺯ،ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭ ﺳﭙﻴﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﻯﺍﻡ ﻧﺒﻮﺩ.

ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﻤﺎﻝ، ﺳﻔﻴﺪِ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ!

ﻳﻚﺷﺐ، ﺗﻨﺎﻧﻪﮔﻰ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪﻯ ﺟﺴﻢِ ﺍﺯﻟﻰ ﻭ ﻧﻴﺎﺯِ ﺍﺑﺪﻯ ﺑﺮﺩ.

ﺣﻮّﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻰ،
   ﺁﺩﻡﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮﻡ!

ﭼﺮﺍ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ، ﻫﺮﮔﺰ،
ﺑﺮﻫﻨﻪﮔﻰِ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻨﺪ؟
ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ
   ﺟﻬﺎﻥِ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ.

ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ
ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ، ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮِ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ!

ﺑﺎﺭﺍﻥِ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥﺍﻡ
ﺩﻝِ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ.
ﻭﻳﻮﺍﻟﺪﻯ ﺑﺮ ﺍﺷﻴﺎء ﻭ ﺫﺭﺍﺕ ﻓﺮﻭﻧﺸﺴﺘﻪ.
ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ، ﺷﻮﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥﻛﻪ ﻣﻠﻚﺍﻟﻤﻮﺕ ﺩﺭ ﺑﺰﻧﺪ
ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ، ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ:

ﺷﻌﺮ، ﻏﺒﺎﺭ ﺳﻨﻔﻮﻧﻰ ﻭ   
       ﺧﺎﺗﻢﺍﻟﺎﻧﺒﻴﺎء ﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ!