|
این مطلب را به شبکهی خود ارسال کنید:
بالاترین
دنباله
|
Yahoo
|
Delicious
|
Facebook
|
Twitter
|
Google
|
|
میرزاآقاعسگری(مانی)
ﭼﻨﺪ ﺳﺮﻭﺩﻩﻯ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ «ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭﺍﮊﻩ»
ﺯﻳﺮِ ﺩﺭﺧﺖ ِﻭﺍﮊﻩ
ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖِ ﻭﺍﮊﻩ ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ
ﺯﻳﺮِ ﭘﺮﺩﻩ ﻯ ﺷﺐ ﻭ ﺷﺒﻨﻢ.
ﺯﻳﺮ ﺑﻮﺗﻪ ﻯ ﺳﻜﻮﺕ ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ
ﺯﻳﺮِ ﺳﺎﻳﻪ ﻯ ﻣﺴﺘﻰ.
ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ
ﻫﻢ ﺍﻭ
ﻫﻢ ﻣﺮﺍ
ﺣﻠﻘﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻮﺩ!
ﻭﻃﻦِ ﻣﻦ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﭼﻜﻪﻯ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﺷِﺮّﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺍﺳﺖ ﻭﻃﻦﺍﻡ
ﻧﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﻯ ﻛﺒﻮﺩِِ ﻣﺎﺩﺭﻡ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪﻯ ﻫﺮﺟﺎﺋﻰﺍﻡ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪﻫﺎﻯِ ﻓﺮﺳﺎﻳﻨﺪﻩ
ﻧﻪ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺗﻦﺍﻡ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺎﺏِ ﺗﺎﺭﻳﻚِ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰﺍﻡ
ﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﺒﺎﺭ ﻣﻪﺁﻟﻮﺩﻡ
ﻧﻪ ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﻳﺎ ﺁﻏﻮﺵ ﺯﻥﺍﻡ
ﻣﻴﻬﻦِ ﻣﻦ؛ ﻛﻠﻤﺎﺕِ ﻣﻦﺍﻧﺪ
ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﻴﺮﻫﻨﻰ ﻧﺮﻡ
ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺩﺭﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ!
ﻋﻤﺮ
ﻋﻤﺮﻡ ﺭﺍ
ﻧﻴﻤﻰ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺩﺍﺩﻡ
ﻧﻴﻤﻰ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ.
ﺩﻭ ﺗﻜﻪ ﺍﻡ ﻛﻨﻮﻥ
ﻧﻴﻤﻰ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ
ﻧﻴﻤﻰ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ
ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﭼﺮﺧﺪ
ﻧﮕﻮﻧﺴﺮ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ
ﺑﻰﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ .
ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﭼﺮﺧﺪ
ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ
ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ !