ﺑﻪ ﻗﻠﻢ میرزاآقا عسگری (ﻣﺎﻧﻰ)
  ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ :
از ۱۳۵۴ تا ۱۳۸۴ خورشیدی
 
کتابهای شعر



* ﻓﺮﺩﺍ ، ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ . ﺗﻬﺮﺍﻥ : ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﮔﺎﻡ ، ۱۳۵۴.


* ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﺑﻬﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﺍﺭﻡ . ﺗﻬﺮﺍﻥ : ﮔﺎﻡ ، ۱۳۵۵.


* ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺻﻠﺢ . ﺗﻬﺮﺍﻥ : ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺻﻠﺢ ،۱۳۶۱.


* ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﻯ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ . ﺗﻬﺮﺍﻥ : ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﻫﺪﻫﺪ ، ۱۳۶۱.


* ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺗﻠﺦ . ﺁﻟﻤﺎﻥ : ۱۳۶۴.


* ﺧﻄﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﻯ ﺳﺮﺥ . ﺁﻟﻤﺎﻥ : ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﻧﻮﻳﺪ ، ۱۳۶۶.


* ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ . ﺁﻟﻤﺎﻥ : ﻧﻮﻳﺪ ، ۱۳۶۷.


* ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺗﻮﻓﺎﻥ . ﺁﻟﻤﺎﻥ : ﻧﻮﻳﺪ ، ۱۳۶۷.


* ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﻬﺘﺎﺏ (ﻧﻮﺍﺭ ﺷﻌﺮ) . ﺳﻮﺋﺪ: ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﻧﺴﺘﺮﻥ ، ۱۳۶۷.


* ﻋﺸﻖ ، ﻭﺍﭘﺴﻴﻦ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻯ . ﺁﻟﻤﺎﻥ : ﻧﻮﻳﺪ ، ۱۳۶۹.


* ﻛﺘﻴﺒﻪً ﺟﺎﺭﻯ ( ﻧﻮﺍﺭ ﺷﻌﺮ ) . ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ : ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻳﻠﺪﺍ ، ۱۳۷۰.


* ﺳﻨﻔﻮﻧﻰ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ( ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ) . ﺁﻟﻤﺎﻥ : ﻧﺸﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻞ ، ۱۳۷۰.



* ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﺷﺎﻋﺮ. ( ﮔﺮﺩﺁﻭﺭﺩﻩً ﺷﻌﺮ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﺮﺯﻯ) . ﺳﻮﺋﺪ: ﻧﺸﺮ ﺑﻴﺎﻥ ، ۱۳۷۱.


* ﻣﻴﻨﺎﻯ ﺗﺎﺑﺎﻥ . ﺁﻟﻤﺎﻥ . ﻧﺸﺮ ﻫﻮﻣﻦ ، ۱۳۷۱.


* ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭﺍﮊﻩ . ﺁﻟﻤﺎﻥ . ﻧﺸﺮﻫﻮﻣﻦ . ۱۳۷۲ .


* ﺗﺮﺍﻧﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ، ﺗﻬﺮﺍﻥ . ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ. ﺑﻬﺎﺭ۱۳۷۳


* ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺭﺷﻦ - ﺗﻬﺮﺍﻥ. ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺻﺪﺍ. ﺑﻬﺎﺭ۱۳۷۴


* سپیده ی پارسی. آلمان. نشر هومن. زمستان ۲۰۰۰


* دوسوی پلک تماشا. صدای شاعر. آلمان. نشر نیماد. زمستان ۱۳۸۰


* اریش فرید، شاعر عشق، زندگی ومرگ. ترجمه مشترک با مهدی سردانی. انتشارات قصیده سرا. تهران. زمستان ۱۳۸۳


ﺳپیده ی پارسی
۲۱۰ صفحه – ۴۰ شعر تازه
نشر هومن – آلمان
منوچهر آتشی: ﺍﺯ ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻫﺮ ﺷﻌﺮﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩﺍﻡ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩﺍﻡ . ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺷﻌﺮﻫﺎﻯ ﺍﺧﻴﺮﺵ ﻛﻪ ﺗﻠﺎﺷﻰ ﺑﻮﺩﻩﻣﻮﺛﺮﺑﺮﺍﻯ ﺩﺳﺘﻴﺎﺑﻰﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﻞ، ﻭﻣﻮﻓﻖ ﻫﻢ .
ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎﺭﻯ ﺍﻳﻨﮕﻪ ﭘﺮﻭﻓﺮ. (ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ) : ﻭﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﺷﻌﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﻭ (ﻣﺎﻧﻰ) ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ.ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﻴﻨﻴﺎﺗﻮﺭﻯ . ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎ ، ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻯ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﻮﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺨﻴﻞ ﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﺳﺮﻭﺩﻩ ، ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻰ . ﺍﻭ ﺩﺭﺷﻌﺮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺷﮕﻔﺖﺍﻧﮕﻴﺰ ﻭ ﺩﺭﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﺍﺯﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻨﻰ ﺩﺳﺖﻣﻰﻳﺎﺑﺪ . ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺴﻜﺮﻯ ﻏﻨﻰ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻮﺟﺰ ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ .
دکتر مرتضا میرآفتابی : به پندار من میرزاآقا مانی پس از نسل شاعرانی چون احمد شاملو و فروغ فرخزاد و مهدی اخوان ثالث و منوچهر آتشی و اسماعیل خوئی و محمد علی سپانلو، یکی از دوسه تن شاعران بزرگ معاصر است. مانی در تازه ترین کتاب شعر خود «سپیده پارسی» در شعرهائی به نقطه های اوج خود رسیده است.
بزرگ علوی : شعر مانی به زیبائی شعر رودکی است.
***
ﻣﻴﻨﺎﻯ ِﺗﺎﺑﺎﻥ (اشعار عاشقانه)

۲۳۰ صفحه – نشر هومن – آلمان
۶۴ شعر عاشقانه
این کتاب گزیده ای از سروده های غنائی و عاشقانه ی مانی است از میان ۱۰ مجموعه شعر او

علی میرفطروس : میرزاآقا عسگری (مانی) با چهارپنج کتاب شعرش، بی شک پرکارترین و غنی ترین شاعر در این دهساله ی اخیر است. مشخصه ی شعرهایش: زبان فاخری است که به زبان شاملو نزدیک می شود و کلام تصویری و واژه هائی که با هشیاری و دقت شاعرانه ای انتخاب شده اند.

سیمین بهبهانی : نام میرزاآقا عسگری هم برایم فراموش نشدنی است. نمی دانم در آلمان است یا اتریش. او را هم ندیده ام. همین قدر می دانم که شعری دارد که حضورش انکارناپذیر است.
رضا علوی : نقطه ی گرهی اشعار عاشقانه ی مانی که گاهی به عشق او جنبه های عرفانی و گاه جنبه ای نفسانی و زمینی می دهد، تا به اکنون در مصاحبه ها و نوشته های او مکتوم نگهداشته شده است. او در چند مصاحبه و نوشته به «راز بزرگ عاشقانه» خود نزدیک شده است... مانی که از معصومانه ترین عاشقانه های دوران جوانسالی می آغازد، شعر غنائی خود را به زودی در شاخه ای رنگارنگی توسعه می بخشد. چندان که در برخی موارد، عرفان ناب اما مدرن را می بینی که با نوترین تعابیر و واژگان شعریت یافته اند و گاه تغزل زمینی و جنسی را در اشعار او می بینی که با تصاویری شگفت انگیز و صحنه پردازی های سینمائی بیان شده اند و این همه را سلطه ی مانی به واژگان، و سبک ویژه ی او در برخورد با طبیعت، زبان و مفاهیم به هم می پیوندد و اشعار او را ویژه می کند...
***
ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺭﺷﻦ (مجموعه شعر)

۶۶ شعر- ۱۵۰ صفحه - نشر قصیده – با پیشگفتار منوچهر آتشی
ژاله اصفهانی : مانی ، شاعر معاصر ما، رنج و تلاش و آرزوهای مردم میهن ما و انسان روی زمین است. فراز و فرود زندگی و طیف های گوناگون هستی را با نگاه رنگین اوج گیر می‌بیند، ژرف می‌اندیشد، زیاد می‌نویسد، و مدام جست‌وجو می‌کند. مشکل پسند و معترض است. حتا گاهی به شعر کلاسیک و شاعران هم‌زمان دست اندازی می‌کند، با دستور زبان بازی می‌کند، و به‌هرحال نوپردازی می‌کند و چه دلنشین. مانی شاعری همیشه عاشق است. عشق در شعر او پرنده‌ی رنگینی است که با هزار آهنگ آواز می‌خواند و پرواز می‌کند. مانی در واژگان توفنده‌اش می‌خندد، می‌چرخد، می‌رقصد، مسخره می‌کند، فریاد می‌زند و ناگاه غمگنانه می‌گوید: «من دوست ندارم در تبعید بخشکم» و این جا ست که تا اعماق دل انسان رخنه می‌کند، به‌ویژه آن‌ها که گرفتار جدائی از زادگاه و زبان مادری‌اند. مانی نمی‌نالد، نمی‌نشیند، بلکه قد می‌کشد و شعله‌ور می‌شود تا زوایای تاریک رهائی را بیابد و پیش بتازد.
در شعر مانی شاعری را می‌بینیم که با هرگونه تبعید اندیشه‌ای، عاطفی، اجتماعی، و سیاسی می‌ستیزد و فریاد برمی‌آورد انسان حق دارد در این جهان خوشبخت و آزاد زندگی کند.

***
ﺯﻳﺮِ ﺩﺭﺧﺖِ ﻭﺍﮊﻩ
( اشعار کوتاه)

۱۲۰ شعر کوتاه – ۱۲۰ صفحه – نشر هومن

م. علمداری : شعر مانی شعر عشق است و مفهومی که از عشق بیان می دارد، بی آن که بخواهم، تصویری از سن فرانسیس، نوشته ی کازانتزاکیس را در ذهننم تداعی می کند. مرد مقدسی که همیشه یاور فقیران و پابرهنگان بود و مایه ی شادی آنها... بدین گونه است که عشق در لابلای شعرهای مانی می رقصد، عشقی زنده و شاداب و سرشار از حرکت و گرما که مثل باران پائیزی خاکهای ذهن را می آشوبد و ذهن را به رقص وامیدارد. شاعر، رها شده از از بند باورهای بایدی، عشق به انسان، عشق به فردا و عشق به انسانیت را فروتنانه به تو ارزانی می دارد. رها شدن از بند اسارت، پروازی بلندتر را نیازمند است. شاعر با بهره گیری از تجربه ها خود و خوانده هایش، رهائی را در سرشت آدمی، و نیاز آدمی را به آزادی و عشق می بیند... شاعر در شعر « بی کرانه ی مواج» افلاطون وار از یک عشق به صدها عشق و از صدها عشق به عشقی همه جهانی دست می یابد. شعر با واژه های لطیف و روحی پرنوازش، از عشق، چهره ای دیگرگونه می نماید. عشق که نیرو می دهد و باید بدهد که مثل پرنده ای اوج بگیری و دنیا را تا نوک دماغت که تا کهکشان ببینی و عشق فردیت را به عشق همگانی تبدیل کنی که حتی پس از تو، در نبودن تو، باز عشق مداومت خواهد داشت چرا که « مرگ، پایان آدمی نیست.»

***

دو سوی پلک تماش

۱۲ شعر از مانی روی CD از سوی نشر موسیقی نیماد در هامبورگ آلمان منتشر شد. شاعر اشعار اجتماعی، غنائی و اروتیکی خود را خوانده است و نیماد، آهنگساز خوش ذوق، برای هر شعر، آهنگی ویژه نوشته و اجرا کرده است.
مانی از این پیشتر نیز دو نوار از شعرهایش را با نام های «ترانه های مهتاب» و «کتیبه ی جاری» منتشر کرده بود.
در دوسوی پلک تماشا اشعار زیر اجرا شده اند:
فانتزی
اگر اجازه بفرمائید
دریابانو
جهان، جلوه گاه وست
ماهند عاشقان
میخواره گی
هوای دلبرانه
بسندگی
دیرگاهی ست
کولاژ دشت خاوران
بوبو
شعری که پس از مرگم سرودم