میرزاآقا عسگری.مانی

زیر این پتو!


پتوی پائیز را از روی نیمروز برمیدارم
                      در شعرهایم میتکانم
                تا برگافشانی دلم را ببینی.

پادشاهِ زمان
بالای قله ایستاده
درهها را مینگرد: سرخ ، بنفش، زرد.
خَماپیچ میرود دلم با شالِ جنبانش.
واژگان شعرم زرد، بنفش، شنگرفی،
در پیراهنِ بادبانو جابجا میشوند.

از شعرافشانیِ برگهای خزانی میآموزم:
پائیز، برهنهتر میشود
تا دلم در لفاف دلات سبزتر شود.

دوستت میدارم!
دوستم بدار!
زیرِ این پتوی رنگارنگ
چه خماپیچها که میتوان رفت!
حتا اگر پادشاه پاییز
پرپرشدنِ ما را در درهها ببیند!

دلم را همچون یک شعر
روی نیمروز میتکانم
تو رنگ میگیری:
زرد، شنگرفی، سرخ.

دلت را روی شعرهایم بِکِش
سبز، سبزتر، سبزترین،
             درختِ همزادم!