در بندی‌خانه
 
 
با رویای بال‌هایش
- از پرواز پُر-
می‌زند پرپر
در فراموشخانه‌ی متروک.
قفس، پرده پرده سکوت می‌فکند بر پرهایش.
 
                                                             شبانان را بگوی:
                                                             - جانان ما را
                                                             لبریخته‌های نی لبکی نیز خوش!
 
 
با سیاره‌ی سرگردان ِسرش
- از راز پُر-
می‌جوید برآمدگاه روشنائی را
در فراموشخانه‌ی تاریک.
قفس، پیمانه پیمانه
خاکستر ‌اندوه می‌ریزد
بر فروزانه‌ی جانش.
 
                                                            خورشید را بگوی:
                                                            - پرنده‌ی مانده در سیاهی را
                                                            نیمرخشه‌ی نگاهی نیز خوش!
 
با خاور گلویش
- از آواز پُر-
پی‌می‌افکند
  طرح موجاموج ترانه‌ئی را
در فراموشخانه‌ی خامش.
قفس، بادبان بادبان
فرومی‌ساید
بال‌های نیرومندی‌‌اش را.

                                                            باد شرطه را بگوی:
                                                            - پرنده‌ی ما را
                                                            بال افشانی نسیمی ‌نیز خوش!
 
سنگین سنگین
پرنده بال می‌گشاید
تا آستان دریچه
و افق ِمه گرفته را به نگاهی
گردا گرد،
کمربندی از ‌امید می‌اندازد.

                                                          فراغبالان را بگوی:
                                                          دُردانه‌ی ما را
                                                          نیمنگاهی، دانه‌ی ‌‌اشکی
                                                          حتّا ‌اندکک یادی نیز خوش!
 
مهر ماه ۱۳۶۶