که آتشی که نمیرد همیشه در دل ما است!

به زادگاه خویش باز خواهیم گشت.
اما به هنگامی که...

پیش از شنیدن شعر بالا، این چند خط را بخوانید:

دوست شاعرم احمد لنگرودی در دالاس لینکی را برایم فرستاده است که وصل می شود به نشریه ی ایسنا در ایران. موضوع آن جایزه ی ادبی نیما است. نام من (و نام اسماعیل خوئی) را هم در لیست کاندیداهای جایزه قرار داده اند. پیداست که روح من از این جریان و این جایزه خبر ندارد. با اینهمه:
۱ - اگر نام من را همکاران شاعرم در ایران در لیست گذاشته اند باید بزرگواریشان را بستایم و مهرشان را پاس بدارم و بگویم اگر هریک از شما در بندماندگان، به سانسور رژیم جمهوری اسلامی خو نگیرید، و آلوده ی فرهنگ ارتجاعی آن را نشوید، و از عشقتان به آزادی قلم، اندیشه و بیان کاسته نگردد، همین خودش بزرگترین جایزه ی ادبی از سوی شما به مردم ایران خواهد بود که من تنها یکی از آنها هستم.

۲- و اما اگر این کار هم از ترفندهای وزارت اطلاعات، و حقه بازیهای رژیم ضدایرانی آخوندها است باید به سرکردگان این رژیم برای چندمین بار بگویم : کور خواندید آقایان! تا کنون چندین بار تجربه کرده اید که فشارها یا ترفندها و دانه افشانی تان برای شکار من بی ثمر مانده است. من برای این زنده ام تا به سهم اندک خود، بساط گسترده ی سرکوب و غارت شما را بهم بزنم. حیات من، در مرگ شما است. برو این دام بر مرغ دگر نِه!

اکنون این شما و این هم شعری که بیش از بیست سال از زایش آن می گذرد. گوئی برای چنین موقعیتی سروده شده است!