امامزاده عبدالله در اسدآباد

ﺁﻯ ﺍﻯ ﺷﻴﺦ ﻣﻠﻌﻮﻥ!

             ﺁﻥ ﻭﻗﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪی ﻋﻤﻮ ﻣﻬﺪﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻢ، ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﻯ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻴﺦﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﻟﻰ امامزاده ﺑﺎﻟﺎ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻥ امامزادهی ﮔﺮﺩﻧﻪی ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺩﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺮﺩﻩ، ﻟﺎﻏﺮ، ﻣﺘﻌﺼﺐ، ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻋﺼﺒﻰﻣﺰﺍﺝ ﻛﻪ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻗﺪ ﻭ ﻧﻴﻢﻗﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺪﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺒﺎﺯﻯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﭗﻫﺎﻯ ﭼﺎﻗﺶ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻰﺁﻣﺪ. ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﻋﻮﺍﻟﻢ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻯِﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ، ﻟﭗﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻰ ﻭ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻟﻄﻤﻪ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﻳﺎ ﮔﺎﻫﻰ ﮔﺎﺯ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻰﺯﺩﻡ. ﺩﺭﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﻟﺐ ﺑﺮﻟﺐ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ و زبان ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻜﻴﺪﻥ ﺩﺭﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺭﺍﻳﺞ ﻧﺒﻮﺩ. ﻳﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣن ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ!
        ﺑﺎﺭﻯ، ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩی ﺷﻴﺦﻋﻠﻰ ﺍﺯﻃﺮﻳﻖ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩی ﺑﺎﻟﺎ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻰﺷﺪ. ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﺩﻩ ﻭﻛﻠﻪ ﻭ ﭘﺎﭼﻪ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﻗﻠﻮﻩی ﻫﺮﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻴﺦﻋﻠﻰ، ﻧﺬﺭﻫﺎﻯ ﻧﻘﺪﻯ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻳﺎ ﺳﺮﻧﺸﻴﻨﺎﻥِ ﻧﺠﺎﺕﻳﺎﻓﺘﻪی ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎﻯ ﭼﭙﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﻤﻴﺮﺍﺕ ﻣﻘﺒﺮﻩی ﻣﺒﺎﺭﻙ، ﺑﻪ امامزاده ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺼﺎﺩﺭﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ! ﺷﻴﺦ ﻋﻠﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻓﺮﺍﻳﺾ ﺩﻳﻨﻰ ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ، ﻧﻴﻤﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺗﺎﻡﺍﻟﺎﺧﺘﻴﺎﺭ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪی ﻋﺮﺑﻰ ﺑﻠﻐﻮﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺍﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺑﻪ ﺩﻳﻦﺩﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺷﺐﻫﺎﻯ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺤﺮﻯ، ﺷﻴﺦﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻣﻰﺟﻬﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻋﺼﺒﻰِ ﻭﻳﮋﻩی ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﺍﺗﺎﻕ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪها ﻟﮕﺪ ﻣﻰﻛﻮﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺳﺤﺮﻯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩﺩﺍﺭﻯ ﺁﻣﺎﺩﻩﺷﺎﻥ ﻛﻨﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻟﮕﺪﻛﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎﻯ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺗﺎﻗﺶ، ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻫﻦ ﻭ ﺗﻠﭗ ﻭ ﺗﻖ ﻭ ﭘﻮﻕ ﻭ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍ، ﻫﻤﺴﺎﻳﻪهای ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﻰ ﻣﻰﭘﺮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﺩﻋﺎ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖﺷﺎﻥ ﺯﻧﮓ ﻧﺰﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﻣوﺫﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩﺍﻧﺪ! ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻟﮕﺪﻛﻮﺑﻰﻫﺎﻯ ﺍﻭ، مادرم ﺍﺯﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭﻣﻰﺷﺪ. ﻏﺮﻏﺮﻛﻨﺎﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﮔﺮﺩﺳﻮﺯ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰﻛﺮﺩ. پدرم ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﻏﻠﺖ ﻣﻰﺯﺩ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻰﺩﺍﺩ: «ﺯﻫﺮﺍ! ﺑﺮﻭ ﺣﻴﺎﻁ ﻳﻚ ﺗﻖ ﻭ ﭘﻮﻗﻰ ﺑﻜﻦ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﺭ ﺳﮓ ﺧﺎﻃﺮﺟﻤﻊ ﺑﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺳﺤﺮﻯ ﻫﺴﺘﻴﻢ!» ﻣﺎ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ، ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺭﺍﻛﻪ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﺎ«ﺿﺮﺑﺖ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ» ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻘﻴﻪی ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻩﺩﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﺷﻴﺦﻋﻠﻰ، ﻣﻮﻯِ ﺩﻣﺎﻍ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪها ﻭ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﻣﺤﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺮﺍﻡﺍﻟﻜﺎﺗﺒﻴﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮﺩﺍﺷﺖ. ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ، ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: «ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻯ ﺁﻗﺎﺟﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭘﻮﻝ ﭘﺎﺭﻭ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ! ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻬﺮﺍﻥ تا ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻘﺮ ﻭ ﻓﻠﺎﻛﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﻴﺪﺍﻛﻨﻴﻢ!» ﺑﺎﻟﺎﺧﺮﻩ ﺷﻴﺦ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻭ ﺑﺎﺭﻭ ﺑﻨﻪ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻯ (ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ) ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﻮﭺ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﻭ ﺣﻠﺎﻝﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺯ امامزادهﺍﺵ، ﺗﻚ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﮔﺮﺩﻧﻪ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻚ- ﺭﻭﺷﻦ ﺻﺒﺢ ﻛﺎﺫﺏ، ﻋﺮﻗﺮﻳﺰﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﭙﻪﻫﺎ ﺑﺎﻟﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻓﺴﻮﺱ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻩﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﻩﻫﺎ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻪﺍﻯ ﻛﻮﭼﻚ ﻭﺿﻮ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩی ﺣﻴﺎﻁ ﺍﻣﺎمزﺍﺩﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻴﺮ ﻭ ﺟﻴﺮﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎ ﺩﺭﺑﺮﺍﺑﺮ ﺻﺤﻦ، ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺻﻔﺎﻯ ﺑﺎﻃﻦ ﺗﻌﻈﻴﻤﻰ ﻛﺮﺩ. ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﺳﻨﮕﻰ ﻭ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺧﺎﻛﻰِ ﺻﺤﻦ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻋﺒﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻮﺑﻰ ﺻﺤﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ. ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻜﻮﺗﻰ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ، ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺧﻔﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﺧﺶ ﺧﺶ ﺣﺼﻴﺮ ﻛﻬﻨﻪ ﺯﻳﺮﭘﺎﻳﺶ، ﺩﺭﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺷﺐ، ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻯ ﺿﺠﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺷﺒﺎﺣﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻛﻤﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺩﺍﺩ. ﺷﻤﻌﻰ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﻗﭽﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺳﺎﻳﻪﺍﺵ ﺑﺮﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭ ﮔﻮﺩﻯِ ﮔﻨﺒﺪ، ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺻﺪﺍﺋﻰ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ، ﺻﻠﻮﺍﺗﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻳﺎﺗﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻰ ﺭﺍ ﺑﻪﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﺑﺎ ﻭﻟﻰ ی ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ. ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﺁﻥ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩی «ﻣﻘﺪﺱ»، ﺻﻨﺪﻭﻗﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻌﺠﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺻﻨﺪﻭﻗﻰ ﺑﻰﻣﻨﻔﺬ، ﺑﺎ ﺩﺭﻯ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﻭ ﻟﻮﻟﺎﻫﺎﻯ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ. ﺻﻨﺪﻭﻗﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﻧﺬﺭﻯﻫﺎ ﻭ ﻫﺪﻳﻪﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﺷﻴﺦ، ﺭﻭﺑﺮﻭﻯ ﻣﺪﻓﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ، ﺑﺮ ﺣﺼﻴﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ. ﻋﺒﺎﻯ ﻗﻬﻮﻩﺍﻯﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ: «ﺍﻯ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﻯ ﻗﺒﻠﻪی ﺩﻝﻫﺎﻯ ﺻﺎﺩﻕ! ﺍﻯ ﻋﺰﻳﺰﺩﻝ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺕ ﻭﺍﻯ ﻧﻮﺭﺍﻟﻌﻴﻦِ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻭﻣﻘﺪﺳﻴﻦ! ﺍﻯ ﺍﻣﺎﺯﺍﺩﻩی ﺑﺎﻟﺎ! ﺍﻯ ﻳﺎﻭﺭ ﺿﻌﻔﺎ ﻭﺍﻯ ﺧﺼﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺎﺭﺍﻥ! ﺍﻯ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪی ﻓﻴﺾ ﻭ ﺍﻯ ﻣﻌﺪﻥ ﺷﻔﺎ! ﺍﻯ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﻦ! ﺍﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻭﺍﻟﺎ، ﺍﻯامامزاده ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ! ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻛﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕِ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﺮ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻳﺪ، ﻣﻄﻠﻌﻴﺪ، ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻏﻠﺎﻣﺎﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺑﺮﻛﺖ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮﺗﺘﺎﻥ، ﺩﺭﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﻳﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺪﺭﻯ ﻭ ﺿﻌﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ. ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﻘﺒﺮﻩی ﻣﻘﺪﺱ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﻟﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﻥ ﺩﻝﻫﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﻑ ﻭ ﻛﻮﻟﺎﻙ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺍﻳﻦ ﺳﻘﻒ ﻭ ﺩﺭﻭﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﻬﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﺮﺗﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﻜﻨﺪ! الآن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﻭﺍﻧﻢ، ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺩﻭﺭﻯ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ؟. ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺟﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻏﻠﺎﻡ ﻭ ﺑﻨﺪﻩی ﺻﺪﻳﻖ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ؟ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮ ﺳﺮﻧﺬﺭﻯﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ! ﺍﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩی ﺷﻮﻓﺮﻫﺎﻯ ﺗﺮﻣﺰﺑﺮﻳﺪﻩ، ﻭ ﺍﻯ ﺑﺮﺁﻭﺭﻧﺪﻩ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥِ ﺑﺨﺖ ﺩﺭﻳﺪﻩ! ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺣﻠﺎﻟﻰ ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﺪﻋﺎﻯ ﻋﺎﺟﺰﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﮓ ﺩﺭﮔﺎﻫﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﻔﻮ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ! ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺁﻗﺎﻯ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﻟﺬﺍ...»
  ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻋﺎﻣﺮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻣﻌﺠﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﻴﺦ ﻋﻠﻰ ﺭﺳﻴﺪ: «ﺁﻯ ﺍﻯ ﺷﻴﺦ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻭ ﺍﻯ ﺩﺯﺩ ﺳﺮﮔﺮﺩﻧﻪ! ﺍﻟﺎ ﻳﺎ ﺍﻳُﻬﻞﺍﻟﺸﻴﺦ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺍﻯ ﺁﺯﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩی ﺍﻣﺖ ﺭﺳﻮﻝاﻟﻠﻪ! ﺁﻯ ﺍﻯ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﺬﺭﻯﻫﺎﻯ ﺧﻮﺭﺩﻧﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻯ ﻭ ﻧﻘﺪﻯﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻴﻔﻪ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻓﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻯ! ﺁﻯ ﺍﻯ...» ﺷﻴﺦﻋﻠﻰ ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪ: «ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﺮﺏ! ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻳﻦ امامزاده ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻩ!» ﺩﺭ ﻣﻌﺠﺮ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺒﺤﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﻛﻔﻨﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺴﺘﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺟﻬﻴﺪ. ﺟﻠﻮﻯ ﺷﻴﺦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﻛﻪ ﺻﺤﻦ ﻭﻛﻮﻩ ﻭ ﺩﺭﻩ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: «...ﺁﻯ ﺍﻯ ﺷﻴﺦ ﻣﻠﻌﻮﻥ ِﻛﻠﻪ ﭘﺎﭼﻪﺧﻮﺭ! ﺍﻯ ﻟﮕﺪﭘﺮﺍﻥ ﺑﺮﭼﻬﺎﺭﺩﻳﻮﺍﺭﻯ-ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻯِ ﻋﻮﺍﻡﺍﻟﻨﺎﺱ! ﺍﻯ ﺑﺨﺖﺍﻟﻨﺼﺮﺍﻟﻜﻨﺎﺱ! ﺑﺪﺍﻥ ﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺍﺑﺪﻯ ﻣﻦ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩﺍﻯ ﻭ...» ﺷﻴﺦ، ﻧﻌﺮﻩﺍﻯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﺑﺮﺣﺼﻴﺮ ﻭﻟﻮ ﺷﺪ.
        ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺷﻴﺦ ﻛﻪ ﺍﺯ تأﺧﻴﺮ ﭘﺪﺭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﻭ ﻧﻴﻤﻪﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﺣﺼﻴﺮ ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻭﺵ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺩﺭﺍﻧﺪﻙ ﻣﺪﺗﻰ ﺧﺒﺮ ﺩﺭ اسدآباد ﻣﻰﭘﻴﭽﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺮﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺷﻴﺦ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺷﻴﺦ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﻭﻟﻰ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺑﻨﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮﻛﺖ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﻴﺦ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺑﻨﻪ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺑﺎ ﻏﻤﻰ ﺳﻨﮕﻴﻦ، ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮﻙ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺒﺎﺯﻯ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻭ ﻟﻘﻤﻪی ﻟﺬﻳﺬ ﺩﻫﺎﻥِ من، بدری ﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻭ ﺩﺭﺩﻛﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪﺟﺎﻥ (ﻳﻜﻰ ﺍﺯﻣﻴﻜﺪﻩﻫﺎﻯ ﺷﻬﺮ) ﺍﻓﺸﺎء ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻋﺮﻕﺧﻮﺭﻫﺎﻯ ﺧﺪﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻴﺦ ﺩﻝ ﭘﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐﻫﺎﻯ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ، ﺍﺯ ﻛﻮﭺ ﺍﻭ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻩ، ﻣﻠﺎﻓﻪﺍﻯ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﺦ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻠﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻣوﻣﻦ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﭼﺎﺭ ﺑﺴﺘﻤﺎﻥ (ﻟﺎﻟﻰ) ﻣﻰﻛﻨﺪ!
--------------------------------------------------------
برگرفته از کتاب خشت و خاکستر. اتوبیوگرافی مانی