مانی
 
نوشیدن زلالی انگور
 
بامدادت خوش!
زن گوارا چون شیر!
ای خوشه ی زلال انگور
 که در جامه ی خواب،
 پیشارویم نشسته ای.
 
هنوز خواب هائی را که دیده ای
 برخوابجامه ات نمناک اند!
 
هنوز گندم بوسه هایم
در چاک خوابجامه و
 دهان کوچک عشق ات جامانده اند.
 
هنوز نوازشم در گیسوانت
شعری آشفته می خواند!
و کمرگاهت بوی خوشه ی ذرت می دهد!
 
بامدادم خوش
که در برابر خوشه ی انگور نشسته ام
و شیر لبخندت را می نوشم!