|
|
مانی
ماهند عاشقان
تاريخ نگارش :
۶ ارديبهشت ۱٣٨۷
|
|
ﻣﺎﻫﻨﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ
ﭼﻪ ﺯﺷﺘﺨﻮﻳﻨﺪ
ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻧﺪ
ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ چهرهی ِدژخیمان ﺩﻳﺪﻩﺍﻡ!
ﭼﻪ ﺗﺎﺑﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ
ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﻤﺎﻯِ ﻣﺎﻩِ ﻛﻬﻨﺴﺎﻝ ﺩﻳﺪﻩﺍﻡ
ﻛﻪ دلبستگی ِﺧﻮد ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ
ﺩﺭ چرخشی ﺗﺎﺑﺎﻥ
ﺩﺍﻳﺮﻩئی بسته ﻣﻰﻛﻨﺪ!
ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ گُلﺳﺮﺥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻯِﺗﻮ ﺁﻭﺭﺩ
ﺩﻳﺪﻡ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺒﻮ، ﭼﻪ ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻨﺪ
ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺩریا، ﺷﻴﻔﺘﮕﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﻣﻰﻛﺸﺪ
ﻛﻪ بودنِ ِ ﺗﻮ، ﻣﺮﺍ!
آببُردهگان، ﺩریا ﺭﺍ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ
ﻭ دلدادگی ِﻣﻦ، ﺗﻮ ﺭﺍ!
ﭼﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭﻧﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻧﺪ، ﭼﻪ ﺧﺎﻟﻰﺍﻧﺪ.
پلاﺭﻩﻫﺎﻯ ِﺍﻧﮕﻮﺭ
شیدایانِ گمشده ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺩ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ سوگند
ﻛﻪ شیدائی، ﻣﺮﺍ نرمای ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﻰﻛﻨﺪ!
ﭼﻪ ﺷﺎﺩﺍﺑﻨﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺭﻭﺯﻯ ﻧﺎمت ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻯ،
ﺭﻭﺯﻯ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ.
ﺭﻭﺯﻯ ﺩلم ﺭﺍ ﺭﺑﻮﺩﻯ
ﺭﻭﺯﻯ ﺩﻳﮕﺮ، ﻭﺍﮊگانم ﺭﺍ.
ﭼﻪ دهشمندند، ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻧﺪ
ﭼﻪ ﺑﻰﺑﺮ ﻭ ﺑﺎﺭﻧﺪ!
ابریشم ﻣﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰلغزد
ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯ ِدلسپُری ﺑبرد!
ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻨﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ.
ﻭ ﻣﺎﻩِ ﻣﻦ ﺗﻮﻳﻰ
ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻣﻰﺁﻳﻰ!
ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ۱۳۷۱
دنباله
Yahoo
Delicious
Facebook
Twitter
Google