میرزاآقا عسگری (مانی)
 
وطن، وطن، وطن من!


سه تصویر آمده در این صفحه کار محمد تقی لطفی است.(کوه خان گورمز/ راه دهکده ترخین آباد در اسدآباد)
 
 
وطن!
  تو دوست، دوست، دوست نمی داریم!
قلهء قرمزی بودم
           بر شانه های اساطیر،
                   برآمدگاه خورشید.
ریگی سیاه در گذرگاهم کردی وطن!
افق را از شانه ام شُستی
تو قله، قله، قله را تاب نمی آوری!
 
حلقه ای که بر گلویم می تنگی
ادامهء دستان آسمانی توست.
                           
این بیت آشفته
در شعر بلند جهان
مویهء جانفرسای توست
                            نیست؟!
وطن جان!
شغاد من!
این چاه که رخش و مرا به مرگ می کشد
دهان فرزندخوار توست
                            نیست؟!
 
تو هی بگو غریبه نوازی !
مگر این کهکشان شکسته
با ستاره های سرگردانش
در غربتی جهانگستر، حاصل تیپای تو نیست؟
                                               هست!
 
جهان پهلوانا! پدر!
خنجرت پهلویم را پهنهء خون کرده است و پهنای درد!
تو بازهم که پوست مرا زمرگ آکندی و
بر دروازه های جهان آویختی!
 
وطن! دروغ نگو!
تو دوست، دوست، دوست نمی داریم!
وقتی که تاج شکوهمند به سر داشتی
خواب من از تسمه های شبانگاهی و
  سرب های سحرگاهی ات خونین بود
اکنون که شب به خود پیچیده ای
بیداریم از حدیث مرگ و آیات نیستی ات خونین تر است.
 
وطن جان!
تو در زندانهایت به من تجاوز کردی
                            نکردی؟!
تو دهانم را پر از خون و توبه کردی
خاک نشابور،
دشت خاوران
و گرمابهء کاشان را پوشش تن خونینم کردی
                              نگو که نکردی؟!
تو دوست، دوست، دوست نمی داری مرا ، خودت را!
                            نمی داری. نمی توانی بداری!
 
عشق من!
تو را تازیانه ای می بینم که برگرده ام فرود می آید
شکلِ تیر خلاصی تو!
شکلِ اسبی که گیسوانم را به دمش بسته اند و
                       برخارزار تاریخ می دود!
 
خدایت ببخشاید سلمان پارسیِ !
تو اهورایت را فرش   سم شترها کردی                    
نگو که نکردی!
 
دروغ نگو عزیزم!
تو آتش دانش و دوستی را
زیر سنگ سیاه خموشاندی
همین ساعتی پیش
اسید به زیبائی درخشانم پاشیدی.
                            نپاشیدی وطن؟!
حالا هی نگو:
«این که می گوئی نیستم فرزندم!»
                            پس چیستی؟
مام میهن!
تو دوست دوست دوست نمی داری فرزندانت را.
تو آواز خوانت را تکه تکه نکردی؟!
این تو نبودی، نیستی مگر که بر خود غلتیده ای
با پهلویت پهنهء خون و پهنای درد؟!
عزیزکم، دلم را کُشتی
حتا برایم سینه ای باقی نگذاشتی
که دمی سر برآن بگذاری و بموئی
حیف!
 
اگر وطنم   نیستی
چیستی؟!
اگر فرزند تو نیستم
کیستم؟!