ﻣﺜﻠﺚ: ﻣﻔﺘﺨﻮﺍﻥ- ﻣﻔﺖ ﺧﻮﺭ- ﻣﻔﺖ ﻧﻮﻳﺲ!

ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎﻫﻨﺎﻣﻪﻯ «ﻗﺼﻪ» ﺩﺭ ﺍﻃﺮﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. ﻳﻜﺴﺎﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﻭﻟﻰ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﭼﺎﭖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ «ﭼﺮﺍ؟» ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺵ ﮔﻔﺖ «ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ۶ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻯ ﻣﺤﻠﻰ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﻴﺎ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ. ماﺍﺯ ﭼﺎﭖ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺗﻜﺮﺍﺭﻯ ﻣﻌﺬﻭﺭﻳﻢ! ﺿﻤﻨﺎً ﻣﺪﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺣﻖ ﺍﺷﺘﺮﺍﻙ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪﺍﻳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ «ﻗﺼﻪ» ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻰ ﺩﺍﺩﻩﺍﻳﺪ!»ﮔﻔﺘﻢ «ﺁﺧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﺻﺎﺩﻗﻰ ﻭ ﺳﺎﻋﺪﻯ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺻﺪﺑﺎﺭ تجدید ﭼﺎﭖ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ، ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻋﻮﺿﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ؟!» ﮔﻔﺖ «ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺠﺎ؟!» ﮔﻔﺘﻢ «ﺁﺧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﺗﻮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺣﻖ ﺍﺷﺘﺮﺍﻙ ﻭ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻰ ﻣﻴﺨﻮﺍﻯ، ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﭘﺮﻧﺴﻴﺐ ﻧﺪﺍﺭﻯ ﻛﻪ لاﺍﻗﻞ ﺭﺳﻴﺪِ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺑﺪﻯ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻮﻗﺖ ﺑﮕﻰ ﻛﻪ ﭼﺎﭘﺶ ﻧﻤﻰﻛﻨﻰ ﺗﺎ ﻣﻨﻬﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻬﺮﻡ ﺣﻠﺎﻝ، ﺟﺎﻧﻢ ﺁﺯﺍﺩ؟!»
ﺁﻗﺎﻯ ﻛﺘﺎﺑﻰ! ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺩﺑﻴﺮﺍﻥِ ﺑﻰﺩﺑﻴﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﻯ ﺑﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻧﻤﻰﺩﻫﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺮ ﻭ ﺍﻃﻮﺍﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﺟﺪﺍﺩ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻢ! ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺵﺍﻧﺪﺍﻣﻰ، جلوﻯ ﺧﺰﻳﻨﻪﻫﻢ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻰ؟! ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ ؟
                                              م. ﺗﻜﺮﺍﺭﻯ
 ***
ﺁﻗﺎﻯ ﺗﻜﺮﺍﺭﻯ ﻋﺰﻳﺰ!
ﺍﻭلا ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻴﺪ!
  ﺩﻭﻣﺎً ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﻰ ﺩﺍﺭﻳﺪ! ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ؟ ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ؟! ﺩﻟﺘﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﻫﺎ!
ﺳﻮﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﺮﻳﺎﺕ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ۳-۴ ﺩلاﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺖ ۱۰۰ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﺠﻠﻪ ﻳﺎ ﺟُﻨﮓ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ، ﻳﻚ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﺎلی ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ. ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﻳﻚ ﻣﺜﻠﺚ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺜﻠﺚ ﻣﻔﺘﺨﻮﺍﻥ- ﻣﻔﺖﺧﻮﺭ- ﻣﻔﺖﻧﻮﻳﺲ!ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺠﻠﻪﻯ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ (ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺸﺮﻃﻰ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ! ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻰ ﻫﻢ ﻳﺎﺩﺗﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩ!)