مانی
دوشیزه شعرهایم وﺳﻮﮔﻮﺍﺭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ
اسدآباد
ﺩﻭﺷﻴﺰﻩﻯ ﺷﻌﺮﻫﺎﻳﻢ
                    ﺩﺭﺁﻥ ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮِ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮِ ﺑﻬﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﺪﻡ. ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﺪﻭﺩِ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺩﺍﺷﺖ. ﻟﺒﺎﺱِ ﺁﺑﻰِ ﻣﻮّﺍﺟﻰ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﻠﺎﻳﻰ ﻣﻰﺯﺩ. ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩ. ﻗﻠﺐِ ﻣﻦ ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ الآن ﻣﻮﻗﻊِ ﺳﺮﻭﺩﻥِ ﺷﻌﺮ ﺣﺎﺻﻞﺍﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺭﺩ ﺷﺪﻡ. ﭘﺸﺖِ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺍﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﮔﺬﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻳﻢ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ! ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻢ. ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻫﺎﻯِ ﺑﺎﻏﭽﻪﻯ ﻛﻮﭼﻚﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻡ. ﺭﻧﮓﺷﺎﻥ ﺁﺑﻰ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ. ﺷﻬﭙﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﻜﻮﻓﻪﻯ ﻋﺸﻖ! ﺗﺎ ﻫﻴﺠﺪﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎهش ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎهم ﻛﺮﺩ. ﺑﻰﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻛﻠﺎﻣﻰ! آنگاه ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻛﻮﭼﻴﺪﻧﺪ. ﭘﺪﺭﺵ ﻛﻪ ﺷﻐﻞ ﺍﺩﺍﺭﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. ﮔمش ﻛﺮﺩﻡ. ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻯ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
 
ﻫﻔﺘﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮِ ﻋﺸﻖ!
               ﺭﺩِ ﺩﻭﺷﻴﺰﻩﻯ ﺁﺑﻰﭘﻮﺵ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻢ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﻢﺩﻭﺭﻩﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺠﺎﺭ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥِ ﺩﻝﺗﻨﮕﻰﻫﺎ ﻭ ﺑﻰﻗﺮﺍﺭﻯﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﺸﻖﺍﻡ، ﻣﮋﺩﻩ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺷﻬﭙﺮ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩه اش ﺩﺭ ﺑﻴﺠﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺧﺒﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥﻣﻮﻗﻊ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﻡ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭﻧﮓ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺒﻮﺩ. ﻧﺰﺩِ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪﺍﻯ ﻏﻤﮕﻴﻦ، ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﻃﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﺑﺪﻫﺪ. ﺩلش ﺑﻪ ﺭﺣﻢ ﺁﻣﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎسم ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﻴﻨﻰ ﺑﻮﺱِ ﻣﺴﺎﻓﺮﺑﺮﻯِ ﺳﻘﺰ ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﻰِ ﺑﻴﺠﺎﺭ، ﻭﺳﻴﻠﻪﺍﻯ ﮔﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮِ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. ﺷﻬﺮﻯ ﻛﻪ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮِ ﺁﺑﻰﺭﻧﮓ ﻭ ﻧﺎﺯﻙ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻏﺮﻭﺏﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﻰِ ﺳﻘﺰ - ﺳﻨﻨﺪﺝ - ﺑﻴﺠﺎﺭ ﺭﺳﻴﺪﻡ. ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻬﻮﻩﺧﺎنهﻯ ﺳﺮِ ﺭﺍﻩ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱِ ﻣﺴﺎﻓﺮﺑﺮﻯ، ﺳﺎﻋﺘﻰ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﺠﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ، ﺍﺗﻮﺑﻮﺱِ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﺑﻪﻋﻠﺖ ﺭﻳﺰﺵ ﺑﺮﻑِ ﺳﻨﮕﻴﻦ، ﺷﺐﻫﺎ، ﺟﺎﺩﻩﻯ ﺑﻴﺠﺎﺭﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪﻧﺎﭼﺎﺭ، ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪﻯ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻭ ﻓﻘﻴﺮﺍﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪﻡ. ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ، ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺟﻤﻠﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﻡ، ﻛﺴﻰ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺷﻨﻴﺪ، ﺑﺎ ﺷﻬﭙﺮ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ. ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ، ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻪ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺷﻤﺎﻳﻠﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﻳﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺑﺎﺳﺮﺩﻯ ﻭ ﺑﻰﺍﻋﺘﻨﺎﻳﻰ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺍﻧﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻠﺎﻗﺎتش ﺑﺮﻭﻡ؟ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺭﻙ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﻋﺸﻖِ ﺩﻳﺮﻳﻦﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩه اش ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﻊِ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮء ﺗﻔﺎﻫﻤﻰ ﺍﺯ ﻋﺰﻳﺰِ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺍﺳﺖﮔﺎﺭﻯ ﻛﻨﻢ؟. ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﺑﻰﭘﻮﻟﻰ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺷﻐﻞ، ﻳﺎ ﻫﺮﺩﻟﻴﻞِ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ، ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﺁﻥﮔﺎﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻠﻮﺭِ ﺷﻜﺴﺘﻪﻯ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪﻯ ﺫﻫﻨﻰ ﻫﺴﺘﻢ ﮔﺮﺩ ﺁﻭﺭﻡ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭّﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﻣّﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺁﻥﻫﻢ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻛﻨﻢ؟ ﺍﻭ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﺩ ﻭ ﺑَﺪَﻝ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﺤﻴﻂِ ﺑﻴﺠﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﺯ ﻣﺤﻴﻂِ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺑﺴﺘﻪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﻤﻘﺪﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. ﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺭﺳﻤﻰ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﺑﻪ ﻣﺤﻀﻰ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻫﻢ. ﺍﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ، ﻧﺎﻣﻪﻯ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﻴﺐ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﻣﻄﻤﺌنش ﻛﻨﻢ ﻛﻪ نه ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺩﺧﺘﺮﺵ، ﺑﻞ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖﮔﺎﺭ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﺮﺩﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ. ﺟﻤﻠﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩه اش ﺑﮕﻮﻳﻢ، ﺩﺭ ﺫﻫﻦﺍﻡ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺗﻜﺮﺍﺭﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﺮﻭﻧﺪ. ﺩﺭﻫﺮﺗﻜﺮﺍﺭ، ﺟﻤﻠﺎﺕ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺴﻴﺮ ﻭ ﻣﻌﻨﺎﻳﺸﺎﻥ ﻋﻮﺽ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺷﺐ، ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ. ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺎﻙ ﭘﺸﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ.ﺯﻣﺎﻥ، ﺭﻭﻯِ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﺦ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺍﺏ، ﺧﻮﺍﺏ. ﺍﻯﻛﺎﺵ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻠﺨﻰﻫﺎﻯِ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﻓﺮﺍ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻙِ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻛﻨﺪ. ﻗﻬﻮﻩﭼﻰ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮِ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺑﺨﺎﺭﻯ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺮﻑ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﺯﻭﺯﻩﻯ ﮔﺮﮒﻫﺎ، ﺑﻴﺎﺑﺎﻥِ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺭﺍ ﺁﻛﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝِ ﺑﻌﺪ، ﺭﻧﮓِ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪﻯ ﻣﻰﮔﺮﺍﻳﺪ. ﻃﻠﺎﻳﻪﻯ ﺭﻭﺯ، ﺷﺐ ﻭﺍﻧﺘﻈﺎﺭِ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮﺏِ ﮔﻤﺸﺪﻩﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﺎﻓﺖ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﻳﺪ. ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ. ﻋﻄﺮِ ﺟﺎنش ﺭﺍ ﺍﺯﺩﻫﺎنش ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﻳﻴﺪ. ﺍﻳﻦ، ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻯِ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥِ ﺩﺍﻳﺮﻩ، ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﺎﻣﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻳﺎﻓﺖِ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻭ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭ ﺭﺷﺘﻪﻯ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﺷﻔﺘﮕﻰِ ﺟﻬﺎﻥﺍﻧﺪ، ﻣﻦ ﺍﻣّﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺵﺑﺨﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯِ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻢ.
ﺳﺎﻋﺖِ ﺩﻩ ﺻﺒﺢ، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺭﺍﻫﻰِ ﺑﻴﺠﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻮﻫﻰ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮ، ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻰ ﺭﺳﺪ. ﺑﻪﻋﻠﺖ ﻳﺦﺑﻨﺪﺍﻥ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎ، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ تأخیر ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺳﻮﺍﺭﻣﻰ ﺷﻮﻡ. ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻰﺁﻳﺪ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺯﺍﺋﺮﻯ ﺑﻪ ﻛﻌﺒﻪﻯ ﺩﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺿﺮﺑﺎﻥِ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﮔﻔﺘﻦِ صلواه ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻑ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ، ﻳﻚ ﺳﺮﻩ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎﻯِ ﺭﺍﻩ، ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﺭ ﭘﻴﭻﻫﺎﻯ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﺁﻛﻨﺪﻩﻯ ﺟﺎﺩﻩﻯ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺪ. ﺗﻠﺎﺵِ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﻛﻤﻚ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ. صلواه ﺑﻰﺛﻤﺮ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ. ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻓﺮﺍﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻢ. ﻣﺮﺩﻫﺎ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺮﻑ ﻭ ﮔِﻞ ﻭ ﻟﺎﻯ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯِ ﻣﺎ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﻈﺮِ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦِ ﻣﺤﺒﻮﺏِ ﻣﺮﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ. ﮔِﻞﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﻛﺜﻴﻒ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻣّﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻧﻴﻢﺳﺎﻋﺖِ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮِ ﻫﻔﺘﻢِ ﻋﺸﻖ ﻣﻰﺭﺳﻢ.ﻫﻮﺍ ﺩﺭﺣﻮﺍﻟﻰِ ﺑﻴﺠﺎﺭ ﮔﺮﻡﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﺭﺍﻧﻰ ﺭﻳﺰ ﺑﺮ ﺑﺮﻑﻫﺎﻯ ﺷﺐِ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ. ﺁﻓﺘﺎﺑﻜﻰ ﺍﺯ ﻟﺎﻯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻯِ ﻣﻦ! ﻣﻦ ﺩﺭﺑﻴﺠﺎﺭﻫﺴﺘﻢ! ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﻭﻧﻴﻢ ﺍﺳﺖ.ﺍﺯ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺁﺩﺭﺱ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥِ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖِ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ، ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻛﻨﻢ. ﺩﻳﺪﺍﺭﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥﻗﺪﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪﻯ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻣﺘﺮﻯ ﺑﻴﻦ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻪﻯ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻰﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ سرانجام ﻃﻠﻮﻉ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ. ﺻﺪﺍﻯ ﺯﻧﮓِ ﺗﻌﻄﻴﻞِ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺮﻭﻩﻫﺎﻯ ﺩﻭﺳﻪ ﻧﻔﺮﻯِ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺭِ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥِ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ. ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺁﻭﺍﺯِ ﺯﻧﺪﮔﻴﺶ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰِ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎ ﺩﻗﻴﻖ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥِ ﻣﻦ ﺩﺭﺁﻥﺟﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻴﺮﻋﺎﺩﻯ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﻣّﺎ ﺗﻤﺎﻣﻰِ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺎﻯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﭙﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﺯﻳﺎﺑﻢ. ﺧﺪﺍﻯ ﻣﻦ! ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻰﺁﻳﺪ! ﺑﺎ ﻳﻚ ﺩﻭﺳﺖِ ﺩﻳﮕﺮﺵ. ﺯﺍﻧﻮﺍنم ﻣﻰﻟﺮﺯﻧﺪ، ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﺩﻫﺎنم ﻟَﺨﺖ ﺷﺪﻩ. ﺗﻤﺎﻣﻰِ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﺍﺯ ﺫﻫﻦﺍﻡ ﭘﺎﻙ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ. ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ. ﺩﺍﺭﺩ ﻣﻰﺁﻳﺪ! ﺩﺭﺷﺖﺗﺮ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪﻩ. ﺩﻳﮕﺮ ﺑﭽﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻧﺪﺍﻡِ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺍُﺭﻣﻚِ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺯﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭﺷﺎﺩﺍﺑﻰ، ﻣﺴﺖ ﺍﺳﺖ.ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ.ﻧﺰﺩﻳﻚﺗﺮ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚﺗﺮ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اش ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺩﺭﺟﺴﺖ ﻭﺟﻮﻯِﻋﻠﺎﻣﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﺮﻭﺯ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ. ﺳﺮِ ﺭﺍﻫﺶ ﺳﺒﺰﻣﻰ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺷﻜﺴﺘﻪ، ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻛِﺪﺭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: «ﺷﻬﭙﺮ! ﺷﻬﭙﺮ! ﻣﻨﻢ!...»ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮﻡ ﺭﺩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺑﻰﻫﻴﭻ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﻰ. ﺍﻧﺪﻭﻫﻰِ ﺗﻠﺦ ﺩﺭ ﭼﻬﺮه اش ﻣﻮﺝ ﻣﻰﺯﻧﺪ. ﺑﻪﺩﻧﺒﺎلش ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻡ. «ﺷﻬﭙﺮ! ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻰﺁﺭﻯ؟ ...» ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺪ. ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﻨﺪِ ﺩﻟﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻡِ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺻﺪﺍﻯ ﺍﻭﺳﺖ: «ﺗﻮ ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎﻳﻰ؟!» «ﺁﺭﻩ! ﻣﻨﻢ!» «ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙِ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺸﺎﻧﺪﻯ! ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﺕ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﺪ! ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮِ ﺑﺪﺑﺨتش ﻫﺴﺘﻢ.» بهت زده ونیمه لال می شوم «ﻣﻦ؟! ﻣﻦ؟! ﺗﻮ... ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻫﺮﺷﻰ؟ ﭘﺲ... ﭘﺲ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﻮ...؟!» ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﻟﺎﻝ ﺷﺪﻩﺍﻡ. ﺑﻪﺩﻧﺒﺎلش ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺸﻮﻡ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩی ﺑﺨتم ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻢ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻡِ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺁﻭﺭﻡ. ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﻳﺎﺭﻯ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻯِ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻃﺸﺎﻥ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺭﺩ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﻧﻪ، ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﺑﺰﻧﻢ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻮﻡ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪﻯ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩﺍﻡ. ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﺳﺘﻰ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺑﻮﺩ؟ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺍﺯﺳﺮِﺭﺍﻫﺶ ﺑﺘﺎﺭﺍﻧﺪ؟ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺍﻭﺑﺎﺧﻮﺍﻫﺮﺵ، ﻳﻚ ﺑﺎﺭﺑﺮﺍﻯِ ﻣﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯِ ﺗﻠﺨﻰ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻭﺭﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺑﻮﺩ؟ ﺑﻪ ﻗﻬﻮﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺪﺭِ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﻩﺍﻯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻘﺰ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻮ ﻛﻪ ﻣﮋﺩﻩﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻠﺎﻡ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻢ. ﺧﺒﺮ ﺳﻠﺎﻣﺘﻰﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﻫﻢ. ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭼﺎﻯ ﻭﻏﺬﺍ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ. ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺨﻮﺭﻡ. ﻋﻠﺖِ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺠﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ. ﭘﺮﺕ ﻭ ﭘﻠﺎﻫﺎﻳﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﺁﻥﮔﺎﻩ ﻣﺴﻴﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺷﻬﭙ ﻭ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥﺟﺎ ﻛﺎﺭﻣﻰﻛﻨﺪ ﻣﻰﻛﺸﻢ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ.ﻫﻤﭽﻨﺎﻥﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﺪ: «ﺍﻯﺭﻭﺯﮔﺎر! ﺑﺴﻮﺯﻯ! ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩﺍﻯ. ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺳﺮِ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ، ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ.» می گویم:«ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩﺍﻡ.» «ﭘَﻊ! ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﺧﺒﺮﻧﺪ! ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻔﺮﻣﺎ ﻏﺬﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ. ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻯ ﺩﺧﺘﺮِ ﺁﻗﺎﻯِ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﺯ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖﮔﺎﺭﻯ ﺷﻬﭙﺮﺧﺎﻧﻢ. ﻣﺎﺷﺎءﺍﻟﻠﻪ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﻧﻰ! ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ، ﻣﻬﻨﺪﺱ، ﺧﻮﺵ ﺑﺮ ﻭ ﺑﺎﻟﺎ، ﺑﺎ ﺷﻐﻞِ ﻣﻬﻢ. ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺍﻟﺎ ﺩﺧﺘﺮﻩﻯ ﺑﺪﺑﺨﺖ. ﻛﺎﺷﻒ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﻝِ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﭘﻴﺶ ﻳﻚﻧﻔﺮِ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻨﺪﻩ! ﭘﻴﺶِ ﻛﻰ؟! ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﺟﻮﺍﻧﻜﻰ ﺩﺭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ، ﻛﺠﺎ؟ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮِ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺩﻭﺭﻩ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟! ﺩﻭﺗﺎ ﺍﻟﻒ ﺑﭽﻪ ﻛﺠﺎ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻛﺠﺎ! ﺧﻠﺎﺻﻪ، ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﻛﻪ ﻧﻪ! ﺁﺧﺮ ﺑﮕﻮ ﺩﺧﺘﺮ! ﺗﻮﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺪﺭﻯ ﺩﺍﺭﻯ، ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺜﻞ ﭘﻨﺠﻪﻯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﻰﻣﺎﻧﻰ، ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖﮔﺎﺭِ ﺭﻳﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺩﺍﺭﻯ، ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺨﺖِ ﺧﻮﺩﺕ ﻟﮕﺪ ﻣﻰﺯﻧﻰ؟! ﺧﻠﺎﺻﻪ، ﺷﻬﭙﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺎ ﺗﻮﻯِ ﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻟﺎ ﻭ ﺑﻠﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩِ ﻳﺎﺭﻭ ﺟﻮﺍﻧﻜﻪ ﺍﺳﺖ. ﺣﺎﻟﺎ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻧﻚ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ، ﻧﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ! ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟! ﺧﻠﺎﺻﻪ، ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩِ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﺩﺍﺭﻯ ﺍﺳﺖ، ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻳﺎ ﻣﻰﻛﺸﻤﺖ. ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﮔﻴﺮ ﻭ ﺩﺍﺭ، ﺁﻗﺎﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﺎﺷﻰ، ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻗﺎﻳﻤﻜﻰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯ، ﺩﻭﺭﻭﺯ، ﺳﻪ ﺭﻭﺯ، ﻧﻪ ﺧﺒﺮﻯ، ﻧﻪ ﺍﺛﺮﻯ. ﺭﻭﺯِ ﻫﻔﺘﻢ ﺧﺒﺮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻪ، ﻃﺮﻑ ﺭﻓﺘﻪ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻯ ﺑﺴﺘﮔﺎﻧﺶ. ﭼﻮﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻧ ﺪﻛﻪ ﺑﺮﺵ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭﺑﺮﺍﻯ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﺭﺍﺿﻰﺍﺵ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﺳﻴﻢ ﺁﺧﺮ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻰﻛُﺸﺪ. ﺧﺪﺍ ﻧﺼﻴﺐِ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻜﻨﺪ! ﺩﻭﺍ ﻭ ﺩﻛﺘﺮ ﺑﻰﺛﻤﺮ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺧﻠﺎﺻﻪ، ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻯِ ﺧﺎﻧﻪﻯ ﺑﺨﺖ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻯ ﺧﺎﻙ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﻫﻤﺎﻥﺟﺎ ﺩﻓﻨﺶ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻏﻮﻏﺎ ﺑﭙﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ...»
ﭼﺸﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﻢ، ﺩﻭﺭﻭ ﺑﺮﻡ ﺩﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ، ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻯ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺑﻌﺪﺁً ﻣﻰﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﺍﺯﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﺑﻰﻫﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻡ. ﮔِﻞ ﻭ ﻟﺎﻯ ﻭ ﺑﺮﻑ ﻭ ﻟﺠﻦِ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻜﺎﻧﻢ. ﻗﻬﻮﻩﭼﻰِ ﭘﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﺑﺒﺮﺩ. ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮﻡ. ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺘﻞِ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﻬﺮ ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭﻯ ﺧﺎﻧﻪﻯ ﻋﺸﻖِ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪﻯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﺗﺎﻗﻰ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻰﮔﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻰﺑﻨﺪﻡ ﻭ ﻗﻔﻞ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻣﻰﮔﺮﻳﻢ ﻭ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ:
ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ
ﭼﻪ ﻏﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺪﻡﻫﺎﻯِ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻋﺎﺷﻖ،
      ﺩﺭ ﺧَﻢِ ﻛﻮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ
               ﺯﻳﺮِ ﺑﺎﺭﺍﻥ.
 
 
برگرفته از جلد اول «خشت و خاکستر»
 
 
  ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ
  ﺍﻧﺪﻭﻫﺴﺮﻭﺩﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻜﻔﺘﻦِ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻫﺎ، ﺷﻜﻮﻓﺎﻳﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻣﺮﮒِ ﺧﻮﺩ، ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺳﭙﻴﺪِ ﺍﺳﻔﻨﺪ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩ.
ﺍﺯ ﺳﻔﺮﺁﻣﺪﻡ ﺍﻳﻦﺟﺎ، ﺩﺭﺷﻬﺮ
ﭼﻪ ﻏﻤﻴﻦﺳﺖ ﻗﺪﻡﻫﺎﻯِ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻋﺎﺷﻖ
ﺩﺭ ﺧَﻢِ ﻛﻮﭼﻪﻯ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ، ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮِ ﮔِﻞﺁﻟﻮﺩﻩﻯ ﻣﺮﮒ
ﻛﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﻯِ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻯﺍﺵ
ﺯﻳﺮِ ﭘﺎﻫﺎﻯِ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻟِﻪ ﻣﻰﺷﺪ.
ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﺍﻣّﺎ
ﻣﺮﮒِ ﺗﻮ ﺟﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ.
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﺎﻡِ ﺗﻮ ﻣﻰﻟﻐﺰﻳﺪ
ﻛﻒِ ﺩﺳﺖِ ﻛﻮﭼﻪ
ﻳﺎﺩﮔﺎﺭِ ﻛﻒِ ﭘﺎﻫﺎﻯِﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥﺍﻡ ﻣﻰﻟﻐﺰﺍﻧﺪ.
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻡ
ﻣﻰﺧﺰﻳﺪﻡ ﺩﺭﺷﻬﺮ
ﺗﻦِِ ﻭﺍﺭﻓﺘﻪﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ،
ﺯﻳﺮِﭘﺎ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ
ﻭ ﻫﻮﺍ، ﺑﺮﺩﺳﺖﺍﻡ، ﺑﺮﻣﻮﻯﺍﻡ ﻣﻰﺗﻮﻓﻴﺪ
ﺗﺎ ﺗﻮﺭﺍ ﺗﺎ ﺫﻫﻦﺍﻡ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ.
ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺫﻫﻦﺍﻡ ﻣﻰﻛﻮﭼﻴﺪﻯ ﺗﺎ ﻣﺮﮒ
ﻫﻢ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎﻥ ﻣﻦﻫﻢ ﻣﻰﺧﺸﻜﻴﺪﻡ ﺩﺭﺑﺎﻍ
***
ﺗﻮ ﻧﺒﻮﺩﻯ ﺩﺭﺷﻬﺮ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻯﺍﺕ ﺍﻓﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻛﻮﻩ
ﺗﺎ ﺷﻮﻡ ﺯﺍﺋﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻇﺮﻳﻒﺍﺕ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ
ﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮﻫﺎﻯ ﺍﺷﻚﺍﻡ ﺭﺍ
ﺑﭙﺮﺍﻧﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﺎ ﺧﺸﻜﻰ.
***
ﺩﻝِ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰِ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ.
ﺷﻬﺮ، ﺳﺎﻛﺖ، ﺧﺎﻟﻰ
ﻣﺜﻞ ﺑﻄﺮﻯﻫﺎﻯ ﺁﺧﺮِ ﺷﺐﻫﺎ، ﺩﺭﻣﻴﺨﺎﻧﻪﻯ ﺩﻭﺭ
ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺟﺎﺩﻭﻯِ ﭼﺸﻤﺎﻥِ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ.
ﺷﻬﺮ، ﮔﻮﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰ ﻏﻢ ﻣﻰﺭﻓﺖ
ﻭ ﺳﻜﻮﺗﻰ ﻏﻤﮕﻴﻦ
ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮﻩﺍﺵ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻰﻛﺎﻭﻳﺪﻡ
ﻭ ﻗﺪﻡﻫﺎﻯﺍﻡ ﭘﺘﻜﻰ ﺑﻮﺩ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰِ ﻫﺮﻛﻮﭼﻪ ﻓﺮﻭﻣﻰﺁﻣﺪ.
ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻛﻪ ﺗﻮﺩﺭ ﻗﺎﺏِ ﺳﻴﺎﻩِ ﮔﻮﺭﻯ
ﺷﺪﻩﺍﻯ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ!
ﺍﺳﻔﻨﺪ ۵۱ ﺑﻴﺠﺎﺭ
برگرفته از نحستین مجموعه شعر مانی : «فردا، اولین روز دنیاست»