ﺟﻴﭗ ﺟﻨﮕﻰ!
                  ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ، ﭘﺪﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯﻛﺎﺭﻫﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻳﻚ ﺟﻴﭗ ﺟﻨﮕﻰ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺴﺎﻓﺮﻛﺸﻰ ﻛﻨﺪ. ﺟﻴﭗ ﺑﺮﺯﻧﺘﻰ، ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﺗﻮﺭﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﻔﺲﻫﺎﻯ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ. ﺩﺭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺗﻌﻄﻴﻞ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ» ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ. ﻫﺮ ﺻﺒﺢ، ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻃﺮﻯ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺟﻴﺐ ﺧﻮﺏ ﻛﺎﺭ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩ، ﻣﻦ ﻧﻴﻢﺳﺎﻋﺘﻰ ﻫﻨﺪﻝ ﻣﻰﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ. ﮔﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﻫﻨﺪﻝ ﺯﺩﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻛﺎﺭﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻫﻞ ﻣﻰﺩﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻔﮕﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ. ﺭﻭﺷﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﺪ، ﻫﻤﻪﻯ ﻫﻞﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ صلواه ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮﻛﺸﻰ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰﺷﺪ. ﭘﺪﺭ ﮔﻮﺍﻫﻰﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺎﺍﻳﻦﻫﻤﻪ، ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻨﺪﻳﻠﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻴﭗ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦﻫﻢ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﭘﺎﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺑﺪﻧﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﻧﺼﻒ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻯ ﭼﭙﻢ ﺭﻭﻯ ﺭﻛﺎﺏ. ﺟﻴﭗ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺠﺎﻭﻩﻯ ﻟﻴﻠﻰ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪﻫﺎﻯ ﺩﺭﺩﻧﺎﻛﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎﻯ ﺧﺎﻛﻰ ﻭ ﺑﻴﺮﺍﻫﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻰﺧﺰﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺖ. ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺭﻩ ﺭﺍﻩﻫﺎ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺎﻝﺭﻭﻫﺎﻳﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺮﺕﮔﺎﻩﻫﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪِﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺛﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻭ ﻣﺮﻭﺭ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻛﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺮﺍﻧﻴﻢ. ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺟﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩﻫﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻴﭗ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﭼﭙﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ ﻭ ﺗﻨﮕﻨﺎﻫﺎ ﺑﮕﺬﺭﺩ. ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻣﻦ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻭ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺟﻴﭗ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﻟﺎﻳﻰﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﭘﺎﻳﻴﻨﻰﻫﺎ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﺳﻨﮓﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﭼﻮﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﻩﻫﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺭﺍ ﭼﭗ ﻧﻜﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﻗﻊ، ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺟﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ، ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻓﺖ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻴﻞ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ ﺳﺮﺑﺎﻟﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻨﮓﻫﺎﻯ ﺳﺮِ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﻮﺍﺭﻣﺎﺷﻴﻨﻰ ﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﻩﻫﺎﻯ ﻋﻤﻴﻖ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺟﻴﭗ «ﺑﻴﻤﻪﻯ ﺍﺑﻮﻟﻔﻀﻞ» ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺩﻫﺎﺗﻰﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻋﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ صلواه ﻧﻤﻰﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ، ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪﻯ ﺧﻴﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﭼﭙﻪ ﻣﻰﺷﺪ!
          ﻗﻀﻴﻪﻯ ﺍﻳﻦ ﺟﻴﭗ، ﻗﻀﻴﻪﻯ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻟﺤﻴﻢ ﺑﻮﺩ. ﻳﺎ ﻟﺎستیک ﻣﻰﺗﺮﻛﺎﻧﺪ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺳﻮﺯﻯ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﻟﻮﻟﻪﻯ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ، ﭘﺪﺭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﻭ ﭘﺲ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﻗﺮﻭﺽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺴﺎﺯﺩ. ﺁﺧﺮﺵ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺟﻴﭗ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺩﻳﺮﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺎنا ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ! ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺍﺯﻳﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﺮﻭﻩ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻤﻔﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻳﻚ ﺟﻴﭗ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﺑﻴﻚﺍﻳﻤﺎﻧﻮﺭﺩﻯ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪﻯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻧﻪﻯ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺗﺮﻣﺰ ﺑﺒﺮﺩ ﻭﺩﺭ ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﻧﻤﺎﻳﺸﻰ ﺑﻪ ﺩﺭﻩ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺑﺸﻮﺩ! ﺑﮕﺮﺩ ﻭ ﺑﭙﺮﺱ ﺑﻪ ﺟﻴﭗ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎء ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻯ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﻓﺎﺭﺳﻰ، ﻧﻘﺶ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﺮﺩ! ﺍﻣﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺟﻴﭗ محترم ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪﺍﺵ ﺑﺮﺳﺪ، ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩ. ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺩﺭﺩﺳﺮﻫﺎﻳﻰ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ! ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ، ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﻰ ﻳﺎﺩ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻛﻤﻰ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﭘﺰ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ «ﺑﻌﻠﻪ! ﻣﺎ، ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻫﻢ ﺍﺗﻮﻝ!» ﻟﺬﺍ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥﻫﺎﻯ ﻧﺎﺷﻰ ﺍﺭﺗﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺭﻝ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﻰ ﻛﻨﻢ! تأکید ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻮﻝ ﻭ ﻭﻟﺎ ﺑﺸﻮﻡ. ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﻄﺎ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺳﺮﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻛﻨﻢ، ﻛﺘﻚ ﻣﻔﺼﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ! ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺁﻥﺟﺎ ﻫﻤﻪﻯ ﻛﺎﺳﺐﻫﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺟﻠﻮﻯ ﻣﻐﺎﺯﻩﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺎﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻰرسید ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﻣﻰﺷﺪ. ﺩﻭﺭ ﻓﻠﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻴﻠﻪﻫﺎﻯ ﺁﻫﻨﻰ ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺣﻮﺽ ﺷﺶگوشِ ﭘُﺮﺍﺯ ﺁﺏ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺣﻮﺽ، ﻳﻚ ﻏﺎﺯ ﺳﻴﻤﺎﻧﻰ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺁﺏ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪﻯ ﺳﻴﻤﺎﻧﻰِ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﻪ ﻛﻮﺯﻩﻯ ﭘﺮﺍﺯ ﺁﺑﻰ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩ، ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻭﺳﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪاش ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﭘﺪﺭ ﮔﻔﺖ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺑﺰﻥ. ﺯﺩﻡ. ﮔﻔﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻮ ﺩﻧﺪﻩ. ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺖ ﻛﻤﻰ ﮔﺎﺯ ﺑﺪﻩ. ﺩﺍﺩﻡ. ﮔﻔﺖ ﻛﻠﺎﺝ ﺭﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭﻝ ﻛﻦ. ﻭﻝ ﻛﺮﺩﻡ. ﺟﻴﭗ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻏﺮﻕ ﻏﺮﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﺪﺭﻡ ﺟﻴﭗ ﺑﺮﺍﻧﻢ. ﮔﻔﺖ ﺑﺰﻥ ﺩﻧﺪﻩ ﺩﻭ! ﺯﺩﻡ. ﺣﺎﻟﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ، ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺎﻇﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻫﻜﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘﺪﺭ ﮔﻔﺖ ﮔﺎﺯ ﺭﺍ ﻭﻝ ﻛﻦ! ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺮﻭ ﺳﻪ! ﺭﻓﺘﻢ. ﮔﺎﺯ ﺑﺪﻩ! ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻧﺮﺩﻩﻫﺎﻯ ﺁﻫﻨﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺣﻮﺽ ﺁﺏ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺠﺴﻤﻪﻯ ﺩﺧﺘﺮﻙِ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ! ﺻﺪﺍﻯ ﺧﻨﺪﻩﻯ ﺣﻀﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻭ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ!
-------------------
برگرفته از اتوبیوگرامی مانی. خشت و خاکستر. جلد نخست