«ﺍﻧﺪﺭﺯﻧﺎﻣﻪ» ﺍﺯﺷﺎﻫﻜﺎﺭﻫﺎﻯﻋﻠﺎﻣﻪﻯ ﺩﻫﺮ،مولانا، ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻓﺼﺢﺍﻟﻤﺘﻘﻠﺒﻴﻦ ﺍﺭﻭﺍﺣﻨﺎﻓﺪﺍ، ﻋﺎﺭﻑ ﻭ ﺻﻮﻓﻰ ﺑﺰﺭﮒ بلاد ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺘﻢ میلاﺩﻯ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﻋﻬﺪﺑﻮﻕ ﻭ ﻗﺮﻥ ﺍﻭّﻝ ﻫﺠﺮﻯ ﺩﺭﻣﻤﺎﻟﻚ ﺭﻗﻴﻪﻯ ﻓﺮﻧﮓ ﺩﺭ ﻗﻴﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ، ﭘﻴﺸﻮﺍﺋﻰ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺑﺴﺘﻪ ﻭﻋﻠﺎﻣﻪﺍﻯ ﺩﺭﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﻴﺎﺳتﭘﻴﺸﻪﺍﻯ ﻭﺭﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﺯﮔﻮﻳﻰ ﺩﺭ ﻛﻨﺞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺷﺐﻫﺎﻯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻯ ﺗﺮﺳﺎﻳﺎﻥ، ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻦالاﻓﺼﺢ ﻏﺮﻳﺐﺁﺑﺎﺩﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺍﺑﻦالاﻓﺼﺢ، ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﻠﺴﻠﻪﻯ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺍﺑﻦﺍﻟﻮﻗﺘﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺎﻗﻠﺎﺋﻰ، ﺍﺯﺧﻴﺮﻭﺑﺮﻛﺎﺕ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺑﻬﺮﻩﻫﺎ ﺑﺮﺩ.
-------
ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻔﺘﮕﻮﻯ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩﻯ ﺯﻧﺎﻥ اروپا در اجلاس گفتگوی تمدنها!
-------
       ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ! ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﺸﻢ گفتگوهای «چند بعلاوه یک»، ﺑﺎﻧﻮﺋﻰ ﺟﻮﺍﻥ، ﺍﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﻧﺴﻮﺍﻥ اروپا ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻢ ﻣﺮﺩﻩﺍﻡ، ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺟﻨﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩﺍﻡ! ﺩﻭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﻛﻮﭼﻚ، ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﻟﻴﻤﻮﻯ ﺗﻤﺪﻥ. ﺗﺨﺖ ﺳﻴﻨﻪ ﺳﭙﻴﺪ، ﭼﻮﻥ ﺭﻭﻯ ﺗﻤﺪﻥ. ﮔﻴﺴﻮ ﻃﻠﺎﺋﻰ، ﭼﻮﻥ ﻣﻮﻯ ﺗﻤﺪﻥ. ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻧﺮﻡ، ﭼﻮﻥ ﺧﻮﻯ ﺗﻤﺪﻥ. ﻳﻘﻪ ﺑﺎﺯ، ﭼﻮﻥ ﻛﻮﻯ ﺗﻤﺪﻥ. ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺩﻩ ﺟﻮﻯ ﺗﻤﺪﻥ. ﭘﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ، ﺩﺭ ﺣﺴﺘﺠﻮﻯ ﺗﻤﺪﻥ. ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ «ﻫَﻠﻮ ﻣﺴﺘﺮ ﺍﻓﺼﺢ! ﺗﻤﺪﻥ ﺧﻮﺏ هست؟!» ﮔﻔﺘﻢ «ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺑﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﻯ ﻣﺎﻫﺮﻭﻯ ﺗﻤﺪﻥ! ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺪﻥ ﻫﻮﺱﺍﻧﮕﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﮔﺰﻣﻪ ﻭ ﺷﻮﻯ ﻭ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻫﺴﺖ؟!» ﮔﻔﺖ «ﻣﻦ ﺁﺯﺍﺩ ﻫﺴﺖ! ﺷﻤﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﻫﺴﺖ؟!» ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ «ﻣﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﻭ ﻏﻠﺎﻡ ﺣﻠﻘﻪﺑﮕﻮﺵ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ، ﻟﺬﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﻴﺴﺖ! ﺣﺎﻟﺎ ﺑﻴﺎ ﻛﻤﻰ ﺗﻤﺪﻥﺑﺎﺯﻯ ﻛﻨﻴﻢ!» ﭘﺮﺳﻴﺪ «ﭼﻪﺟﻮﺭ ﺑﺎﺯﻯ ﻛﺮﺩ؟!» ﮔﻔﺘﻢ «ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺳﺘﺎﻧﻴﻢ ﻭ گروگانی از آلمان ﺭﺍ ﭘﺲ ﺩﻫﻴﻢ! ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻜﺎﺡ! ﻣﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺴﺮﺍ! ﻏﺴﻞ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﻰ، ﻛﻨﻢ. ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ، ﺩﻫﻢ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻰ، ﻓﺮﻭﺷﻢ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪ ﺑﻜﻮﺷﻢ. ﻣَﻰ ﺩﻫﻰ، ﻧﻮﺷﻢ، ﺍﻟﺒﺴﻪﻯ ﺗﻤﺪﻥ ﺧﻮﺍﻫﻰ، ﭘﻮﺷﻢ. ﺳﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﻰ، ﺩﻭﺷﻢ. ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻳﮓ ﺧﻮﺍﻫﻰ، ﺟﻮﺷﻢ. ﻣﺮﺍ ﺳﺠﻊ ﻭ ﻗﺎﻓﻴﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ، ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺷﻢ، ﻭﮔﺮ ﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ الاﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺮﻭﺷﻢ!» ﮔﻔﺖ «ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺨﺖ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ، ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ! ﺯﻥ ﺩﺭﺗﻤﺪﻥ ﭼﻰ ﻫﺴﺖ؟!» ﮔﻔﺘﻢ «ﻧﻮﺭﺍﻟﻌﻴﻦ، ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺮﺟﺒﻴﻦ، کلاﻡ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ! ﺑﺮﻭﻳﻢ ﺗﻤﺪﻥﺑﺎﺯﻯ؟!» ﺑﺎﻟﺎﭘﻮﺷﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. ﻟﻮﻟﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺁﺗﺸﻰ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ ﻭ ﺩﻭﺩﻯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻢ ﺁﻩ ﺩﻝ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖ! ﮔﻔﺘﻢ «ﺍﻟﺒﺴﻪ ﻛﻢ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ، ﺗﻤﺪﻥﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩ!» ﮔﻔﺖ «ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩ! ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ، ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺻﻠﺎً ﻧﭙﻮﺷﻴﺪ! ﻟﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ!» ﺩﺭ ﺩﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻡ. ﺍﺯ ﮔﻴﺘﻰ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻡ. ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮﺳﻮﻯ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻤﺎﻉ ﺭﺑﺎﻧﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﻣﺪ:

ﺗﻤﺪﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﺪ
ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ، ﻧﻬﺮ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﻛﻨﺪ
ﺑﻴﺎ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺪﻥ ﻧﺸﺎﻥ
ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﻭ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻛﺸﺎﻥ
ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮﻡ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ
ﻛﻨﻢ ﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺪﮔﻰ!
ﻳﻬﻮﺩ ﻭ ﻧﺼﺎﺭﺍ ﻛﻨﻢ ﺗﺎﺝِ ﺳﺮ
ﺩﻫﻢ ﺑﺎﺩﭘﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮ
ﻣﺮﺍ ﻋﺸﻖ، ﺑﺮ ﺟﺎﻯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ
ﺩﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺑﻞ، ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ!
ﺑﻴﺎ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺪﻥ ﻧﺸﺎﻥ
ﺑﻴﻨﺪﺍﺯ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﻭ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻛﺸﺎﻥ!

ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﺑﺮﻓﺘﻢ. ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮﺩﻡ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻓﻠﻚالاﻓﻠﺎﻙ ﺑﺪﻳﺪﻡ، ﻗﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻯ. ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺗﻤﺪﻥِ ﺑﻰﻣﺎﻧﻨﺪ، ﻣﺮﺍ ﺭﺳﻮﺍﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺗﻤﺪﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﺨﻮﺩﻯ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺘﻰ، ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﺤﻜﻮﻣﻪ ﭘﺲ ﺩﺍﺩﻩ، ﻭ ﻗﺎﺿﻰﺍﻟﻘﻀﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺗﻤﺪﻥ ﺑﺎﺯﻯ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﺲ، ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺿﺮﺏ ﻭ ﺷﺘﻢ، ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺗﻰ ﺳﺘﺎﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﺎﺯﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻭﻳﺰﻩﻯ ﮔﻮﺵ، ﻭ ﺫﺧﻴﺮﻩﻯ ﻫﻮﺵ ﻛﻨﻰ!

ﺩﻋﺎ
ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺍﮔﺮ ﺩﻣﻰ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﻢ، ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺧﺒﺮﭼﻴﻨﺖ ﺷﻨﻴﺪﻯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﺭﺳﻮﺍﻳﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﻢ ﻧﺨﻮﺩﻯ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺰﺭﺍﻳﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﻩ ﺗﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭﺍﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﻧﻨﮓ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﺑﻢ! ﺁﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﺭﺏﺍﻟﻤﺘقلبین!
-----------------------------
برگرفته از چاپ دوم
خندههای پنهانی!
ویسنده : میرزاآقا عسگری (مانی)
چاپ دوم: زمستان ۲۰۰۸
نشرهومن. آلمان
همهی حقوق از آن نویسنده است.
تصویرهای کتاب : محمد صدیق