مانی
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ِ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ و شعر سمیرا!
 
در کرمانشاه
                   ﻧﺎﻡِ ﺩﺧﺘﺮی ﺭﺍ ﻛﻪ ﻏﺮﻭﺏﻫﺎ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍی ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﻛﻮﭼﻪ ـ ﺯﻳﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩی ﺍﺗﺎﻕِ ﻣﻦ ـ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺳﻤﻴﺮﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻡ. ﺭﻳﺰﻧﻘﺶ، ﺧﻮﺵﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﺩﻟﺮﺑﺎ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﻴﻤﻨﮕﺎﻩِ ﻏﻤﺰﻩﺁﻟﻮﺩ ﻭﻣﻌﻨﺎﺩﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻴﻔﻮﺭ ﻫﺴﺘﻢ. ﺍﻣّﺎ ﺩﺭﻣﺠﻤﻮﻉ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺩﺭﺍﺭﺽ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ، ﻛﻮﭼﻪ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎیﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪﻛﻠﻰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﺣﺎﻟﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ، ﺩﺭﻛﻨﺎﺭ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎی ﺩﺭﺳﻰ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﺭﻭی ﻭﺭﻗﻪﻫﺎی ﻛﺎﻫﻰ ﺷﻌﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﺍﻭ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺨﻨﻰ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻳﻢ، ﺑﺎﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ، ﺷﻌﺮﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﺍی ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻡ، ﺍﺯﻋﺸﻖ، ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﻭ ﻫﻤﺍﻏﻮﺷﻰ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ! ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎی ﺷﻌﺮ «ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎی ﺳﻤﻴﺮﺍ» ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﻠﻤﻮﺱﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭی ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﺑﻰﭘﺮﺩﻩ، ﺷﺮﺡ ﻣﻌﺎﺷﻘﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺷﻌﺮﻫﺎ ﺑﮕﻨﺠﺎﻧﻢ! ﺷﻌﺮ «ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎی ﺳﻤﻴﺮﺍ» ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی ﺍﺭﻭﺗﻴﻜﻰ ﺧﻔﻴﻔﻰ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮﻡ ﮔﻮﺷﺰﺩ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ: «ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﻭ ﻋﻔﺖ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﺎشی ﻭ ﺷﻌﺮﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ، ﭘﺎﻛﻰ، ﻋﺮﻓﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺯ ﻭ ﮔﺪﺍﺯ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪﺍﻣﻮﺭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﻬﺎﻧﻰ ﺁﻟﻮﺩﻩ نکنی!» ﻳﻜﻰ ﺍﺯﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻰ ﻧﻴﺸﺪﺍﺭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﺑﺮﺍﺭﻡ! ﺁﺧﻪﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮﻩ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ: ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻤﻴﺮﺍ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﺯﺩ...؟! ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﻬﺶ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻛﺮﺩﻩﺍی ﻭ ﺧﻠﺎﺹ، ﺗﺎ ﻣﺎﻫﻢ ﺗﻜﻠﻴﻒِ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ داشی! ﺑﺎﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮﺕ، ﺍﻣﻮﺍﺗﻤﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩی ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ!» ﻣﻦ ﺭﻭﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺯﺍﺋﻴﺪﻩی ﺧﻴﺎﻝ ﻣﺤﺾ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺭﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ! ﺟﻮﺍﺏ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻫﻢ: «ﺧﺐ ﺩﺍﺷﻰ، ﺷﻌﺮﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯی ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪﭼﻰ ﺭﺍ ﺍﻭﻧﺠﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺩﺭﺧﻮﺩﺵ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺑﻜﻨﻪ ﺩﻳﮕﻪ! ﺍﮔﻪﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩﺕ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺁﻣﺪ، ﻭﺻﻔﺸﺎﻥ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩی؟! ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻫﻢ ﺣﺪی ﺩﺍﺭﻩ ﺁﺧﻪ! ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﺍﺯﻋﺸﻖﻫﺎی ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻭ ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻨﻮﻳﺲ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﻢ!» ﺍﻟﺤﻖ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺴﻰ ﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ، ﺻﺤﻨﻪﻫﺎی ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﻰ ﺳﻤﻴﺮﺍ ﻭ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻥ ﺷﻌﺮﻫﺎ به عیان ﻣﻰدید! ﻋﺠﺐ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ! ﻭﻟﻰ ﺭﺍﺳﺘﻰ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﻛﻰ ﺍﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻌﺮ، ﺩﺭﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﭘﺎﻳﻪﺍﺵ، ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﺧﺮﺍﻓﻪ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻌﺮﻭﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭﺳﻴﻠﻪﺍی ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩﻓﺮﻳﺒﻰ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ به ﻮﻳﮋﻩ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺪﻫﻨﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰی ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ، ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺧﻴﺎﻝ ﻭ ﻓﺎﻧﺘﺰی ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍی ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻳﺎ ﺑﺴﺮﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩی ﺁﻥ ﻓﻜﺮﻛﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰی ﻗﻄﻌﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﺳﺖ؟ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ به ادبیات یا ﺧﻴﺎﻧﺖ به آن ﺍﺳﺖ؟ ﺳﻤﻴﺮﺍ ﺣﺘﻰ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎﻝ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺳﻮﺕﻫﺎی ﻛﻮﺗﺎﻩ و ﺳﻠﺎﻡﻫﺎی ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭﺧﻠﺎء ﮔﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﻡ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺻﺪﻫﺎ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺮﺍی ﺁﻥ ﻣﻰﺗﺮﺍﺷﻢ، ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯﺁﻥ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩ ﻛﻮﻫﻰ ﺍﺯﺧﻴﺎﻟﺎﺕ ﺑﻰﺍﺳﺎﺱ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﻢ؟ ﻣﻦ ﺣﺘﺎ ﻧﺎﻡ ﻭﺍﻗﻌﻰ «ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ» ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ. ﻣﻦ ﺷﺎﻋﺮﻡ ﻳﺎ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻌﺮ، ﻳﻚ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﺤﺾ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺎﻓﻰ ﻭ ﺭوﻳﺎ ﭘﺮﻭﺭی ﻛﺎﻓﻰ ﺍﺳﺖ!
ﺷﻌﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍهای ﺳﻤﻴﺮﺍ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﮔﻮﺋﻰ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻭ ﺁﺭﺯﻭی ﺩﻝ ﻫﻤﻪی ﺁﻥﻫﺎﺳﺖ! ﺑﺮﺧﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﺒﻴﺢ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﻟﺬﺕ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ! ﺑﺮﺧﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﻰﻭﺭﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎی ﺩﻟﻔﺮﻳﺒﻰ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﻌﺮی ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ! «ﺑﻪ ﻣﻮﻟﺎ ﺍﮔﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺍﻳﺠﻮﺭ ﻛﺎﺭﺍﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺗﻮ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻤﺶ!» ﺍﻣﺎ ﻣﻦ به ﭘﺮﺳﺶﻫﺎی ﺑﻰﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺟﻮﻧﺪ ﭼﻪ پاسخی ﺑﺪﻫﻢ؟ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻰﻫﺎی ﺟﻨﺴﻰ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ، ﺍﻣﺎ ﺷﻌﺮی ﺩﺭﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪﺍﻡ، ﺍﻳﻨﻚ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩی، ﺑﻪ ﻭﺻﻒ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪی ﺁﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍی «ﺍﻳﺰﮔﻢ ﻛﺮﺩﻥ»، ﺑﺮﺧﻰ ﭘﺎﺳﺎﮊﻫﺎی   ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩﺍﻡ. ﺳﺮﭼﺸﻤﻪی ﺍﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺩﺭﭼﻴﺴﺖ؟ ﺩﺭﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎی ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﺎﺕ ﻭ ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﻓﻌﻠﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻧﺸﺪﻩﺍﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺭﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺸﺪﻩﺍﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻳﺎ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻫﻢ ﭼﻴﺰی ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺮﺍی ﭘﺮﺳﺶﻫﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺷﻌﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎی ﺳﻤﻴﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻧﻮﻳﺴﻰ، ﻭ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎی ﺯﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ دیگر ﺧﻮﺩﺵ در آنها ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪی ﻧﻘﺪ ﺍﺩﺑﻰ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩی ﻓﺮﻭﻳﺪ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﻴﺎﺑﻢ، ﻭﻟﻰ ﮔﻴﺞ ﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺑﻪﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻰﺭﺳﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺖﻛﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﺨﻮﺷﻰ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺩﻡ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﻛﻨﻢ. ﺷﻌﺮ، ﺣﺘﻰ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺎﺏ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍی ﺳﺮﺍﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺩﻥِ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰﺩﻫﻢ.
                                                برگرفته از جلد دوم «خشت و خاکستر» اتوبیوگرافی مانی
 
 
  ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﻯ ﺳﻤﻴﺮﺍ
ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺩﺭﺧﺎﻙﻫﺎﻯ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻣﻰﻟﻮﻟﻴﺪ،
ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ
ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺳﻤﻴﺮﺍ
ﻛﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻥِ ﻋﺸﻖ
ﺩﺭ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻯِ ﺷﻔﺎﻑﺍﺵ ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﺑﻮﺩ!
ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥِ ﻣﺎ
ﺣﺲِ ﺯلا ﻝِ ﻣﺤﺒﺖ
ﺭﻳﺸﻪﻫﺎﻯِ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥِ ﻣﻨﺘﺸﺮِ ﺗﺐ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﺯﺩﻡ
ﻭ ﻳﻚ ﺑﻐﻞ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ!
ﺩﺭﻳﭽﻪﻯ ﺭﻭﺡﺍﻡ
ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﻛﻠﺎﻡﺍﺵ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ.
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻡ:
          -   ﺳﻤﻴﺮﺍ!
          ﻣﻘﺼﻮﺩ، ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻧﻴﺴﺖ
          ﻛﻪ ﺯﻧﺪگی ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ.
***
ﻧﺦﻫﺎﻯِ ﺳﺒﺰ ﻧﻮﺭ
ﺩﻝﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰﺩﻭﺧﺖ.
ﻧﻔﺴﻢ -   ﺗﻮﻓﺎﻥِ ﻋﻄﺮِ ﮔﻠﺎﻳﻮﻝ -
ﺩﺭﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﺑﻰﺗﻜﻠّﻒ ﺍﻭ ﭘﻴﭽﺎﻥ.
ﻫﺴﺘﻰﺍﻡ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻭ
ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﺎﻭﺩﺍنگی،
ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻯِ ﺧﻠﻮﺕِ ﺧﻴﺎﻝﺍﻡ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ.
ﺩﺭ ﭼﺸﻢﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﻋﻄﺸﻰ ﺭﺧﺸﺎﻥ.
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺮﻛﺸﻴﺪﻡ:
         ﺳﻤﻴﺮﺍ!
         ﺗﻌﺮﻳﻖِ ﺷﺐ ﺑﺮ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎﻯِ ﭘﻨﺠﺮﻩﻯ ﺳﺮﺩِ ﺯﻧﺪگی
         ﺣﻘﻴﻘﺖِ ﻋﺮﻳﺎﻥِ ﺩﺳﺖﻫﺎﻯِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ.
        ﺧﺮﻣﻦِ ﺩﺳﺘﺎﻥِ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﺭﺍ
        ﺑﺎ ﻛﺒﺮﻳﺖِ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﻛﻦ!
***
ﺳﻤﻴﺮﺍ ﺑﺎﺍﻟﻤﺎﺱِ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ
ﭘﻴﻠﻪﻯ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ
ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﻫﺎﻯ ﻛﻠﺎﻡﺍﺵ
ﺍﺯ ﺧﻂِ ﺳﺒﺰِ ﻋﺸﻖ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ
ﻧﺴﻴﻢِ ﺗﺮﺩِ ﻧﻔﺲﻫﺎﻳﺶ
ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯِ ﻃﺒﻞِ ﺩﻟﺶ ﺑﻮﺩ.
***
ﺩﺭ ﻧﻴﻤﺮﻭﺯ ﺩﺍﻍِ ﺑﻠﻮﻍ
ﺳﻤﻴﺮﺍ، ﺩﺭ ﺑﺮﻛﻪﻯ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻋﺸﻖ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮﺭﺩ
ﻭ ﻃﺒﻞِ ﺗﻜﺎﻣﻞ
ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﻣﺶ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﭙﺮﻯ ﻣﻰﺷﺪﻡ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ
ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻣﻘﺪﺱ، ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﻰﺯﺍﺋﻴﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺩﺳﺘﺎﻥﺍﻡ، ﺷﺒﻨﻢ ﺷﺒﻨﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺳﺮﻣﻰﺯﺩ
ﻭ ﺭﺷﺘﻪﻫﺎﻯِ ﺷﺒﮕﻮﻥِ ﻣﺮﮒ
ﺍﺯ ﻛﺮﺍﻧﻪﻫﺎﻯِ ﻫﺴﺘﻰِ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ.
ﺳﻤﻴﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥﺍﻡ ﺁﺷﻴﺎﻥ ﻣﻰﻧﻬﺎﺩ!
ﺁﻭﺍﻯ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ:
      -   ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﮔﺎﻫﻰ
      ﺁﻏﺎﺯ ﺯﻧﺪگیﺳﺖ ﺳﻤﻴﺮﺍ!
      ﻣﺎ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ
      ﺑﺎ ﻋﺮﻭﺳﻚ ﺟﺜﻪﻫﺎﻣﺎﻥ ﻣﻰﻓﺮﻳﺒﻴﻢ.
***
ﺩﺭ ﻣﺎ، ﺣﺴﻰ ﻭﺳﻴﻊ،
ﺁﺑﻰ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰﮔﺴﺘﺮﺩ.
ﺩﺳﺖﻫﺎﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪﻧﺪ.
ﻭ ﺷﺎﺧﻪﻯ ﺷﺎﺩﻯ
ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎن ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻰﻟﻐﺰﻳﺪ.
ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰﺍﺵ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩﻡ
ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﺎ ﺫﻫﻦِ ﻧﺮﻡ ﺁﻳﻨﻪ ﺭﻓﺘﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ:
      - اکنون ﻛﻪ ﺯﻧﺪگی ﺩﺭ ﺿﺮﺑﺎﻥِ ﻋﺸﻖ، ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ
      ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺭﻫﺎ ﻣﻰﮔﺮﺩﻧﺪ
      ﻭ ﺭﻧﮓﻫﺎﻯ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐِ ﺁﺑﻰ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ
      ﺑﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑِﺪَﻡ
     ﺍﻯ ﻧَﻔَﺲﺍﺕ ﻣﺒﺎﺭﻙ
     ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑِﺪَﻡ!
      ﺑﺮ ﺳﻨﮓﻫﺎ، ﺗﺎ ﻛﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﮔﺮﺩﻧﺪ
     و ﺍﺯ ﻧَﻔَﺲِ ﺳﺒﺰِ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﺑﺨﺎﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ
     ﺑﺪﻡ ﺗﺎ ﺧﺎﺭﺍ ﻣﺮﻣﺮ ﺷﻮﺩ
     ﻭﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻰِ ﻣﺮﻣﺮ ﺩﺭﺳﻴﻨﻪﻯ ﻣﺘﻮﺭﻡِ ﺧﺎﻙ ﺟﺎﺭﻯ ﺷﻮﺩ.
     ﻭ ﺭﻣﺰِ ﺑﺎﺭﻭﺭﻯ ﺭﺍ
     ﺑﺎ ﺭﻳﺸﻪﻫﺎﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎﻯ ﻧﺎﺯﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑِﻨﻪ!
***
ﭘﺲﺁﻥﮔﺎﻩ ﺳﻤﻴﺮﺍ نفس نفس زد
ﺑﻪ ﺳﻜﻮﺕِ ﺳﻨﮓﻫﺎ ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺩﻣﻴﺪ.
ﺑﺎﺭﺍﻥِ ﻧﻘﺮﻩ، ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺗﻦ ﺷﺴﺖ.
ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﻨﻔﻮﻧﻰِ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥﺍﺵ ﺩﺭﻫﻮﺍ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﺷﺪ
ﺑﺎﻝِ ﺯﺧﻤﻰِ ﭘﺮﻧﺪگان ﺭﺍ ﺗﻴﻤﺎﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ
ﺳﺘﺎﺭﻩﻯ ﺯﻳﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﻰﺩﺭﺧﺸﻴﺪ
ﻭ ﻫﻮﺵِ ﺳﺒﺰِ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ.
ﺳﻤﻴﺮﺍ
ﺍﺯ ﺑﺮﺝِ ﺑﻠﻨﺪ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰﺍﺵ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ:
      اکنون ﺑﺬﺭِ ﺑﻬﺎﺭ
      ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻙﻫﺎﻯِ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ
      ﻭ ﻧﺦِ ﺳﺒﺰِ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ
      ﺗﻔﺮﻗﻪﻯ ﺩﻝﻫﺎ ﺭﺍ
      ﺗﺴﺒﻴﺤﻰ ﺷﺐﻧﻤﺎ ﻣﻰﺳﺎﺯﺩ.
۵/۱۲/۱۳۵۲
برگرفته از نخستین مجموعه شعر مانی : «فردا اولین روز دنیاست»
 
  ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ِ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ!
            ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ، ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﻴﻪی ﻣﺨﺘﺼﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪﺍﻡ. ﺳﺮﻛﻮﭼﻪ، ﻛﻨﺎﺭ ﺑﺎﺭﻭﺑﻨﺪﻳﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺟﻴﭗ ﺑﻬﺪﺍﺭی ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﭘﻞ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ. ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺍﻧﺪﻭﻩﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥﻫﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻰ، ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻰﺩﻏﺪﻏﻪﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎی ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻥﻫﺎ ﭘﺮﺳﻪ ﺯﺩﻩﺍﻡ، «ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ» ﻛﻪ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺩﻳﺪﻧﺶ، ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﻠﻴﺎﻥ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ، ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥﻫﺎی ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺍﺯﮔﻮﺭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﺸﻖﺍﻡ ﺷﻬﭙﺮ ﻛﻤﺘﺮ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻳﺎﻓﺘﻢ، ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺗﺎﻕ ﺑﺴﺘﺎﻥ، ﭘَﺮآﻭ، ﺳﺮﺁﺏ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ، ﻛﺘﺎﺑﻔﺮﻭﺷﻰﻫﺎ، ﻣﻴﻜﺪﻩﻫﺎی ﺷﻬﺮ، ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﻙ ﻭﻃﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺻﺪﺍی ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﺩﻟﭙﺬﻳﺮی ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:«ﺩﺍﺭی ﻣﻴﺮی ﺑﻰﻭﻓﺎ؟! ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮی ﻋﺰﻳﺰﻛﻢ؟!» ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻡ، ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﻰ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ: «ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩی ﺧﺎﻧﻢ؟!» ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﺩﺭﺩﺕ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ! ﺩﻭﺭیﺍﺕ ﺭﻭ ﭼﻪﺟﻮﺭی ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ؟! ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩی؟ ﭼﺮﺍ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪی ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ؟! ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩی ﻋﺰﻳﺰﻡ؟! ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﺷﻜﺴﺘﻪﺍﻡ چه ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻫﺰﺍﺭﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍی ﺩﻳﺪﻧﺖ ﺍﺯ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﻛﻮﭼﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ برگشتم! ﺗﻮ ﺣﺘﻰ یک بار ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮﺩی!» ﻟﺎﻟﻤﺎﻧﻰ می گیرم. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺎی ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺟﺎﻧﻜﺎﻫﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺍﺯ ﺧﻠﻮﺕ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﭘﺎﻳﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ: «ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻟﺎﺗﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎﺗﻮ! ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻭﻧﻔﺮی ﺩﺭ ﺗﺎﻕ ﻭَﺳﺘﺎﻥ، ﺧﺮﻳﺪ ﺩﻭﻧﻔﺮی، ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ، ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺳﺘﺎﺕ، ﺍﻃﻮ ﻛﺮﺩﻥ ﻟﺒﺎﺳﺎﺕ. ﺣﺎﻟﺎ ﭼﻪ ﮔِﻠﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻮﺩﻡ ﺑﮕﻴﺮﻡ؟ ﺑﮕﻮ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮی ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻡ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ! ﺁﺩﺭﺱ ﺑﺪﻩ ﺑﺮﺍﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ! ﭼﺮﺍ ﻟﺎﻝ ﺷﺪی ﺟﺎﻧﻜﻢ؟! ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺑﻤﻪ ﻧﻤﻴﺪی ﺑﺪﺑﺨﺖ! » ﺑﺎ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ:
ـ«ﭼﺮﺍ ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍی ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﻛﺮﻣﺎﺷﺎ ﻣﻴﺮﻡ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩی؟! ﺗﻮ ﺍﺯﺁﻥﻫﻤﻪ ﺳﻮﺕ ﺯﺩﻥﻫﺎی ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪی ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ؟ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪی ﻛﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻣﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩی؟ ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎﺱ، ﺗﻮ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺎ ﺣﺘﺎ ﺍﺳﻤﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻰ!»
ـ «ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪی ﺍﺳﻤﻢ ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ؟ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻓﻜﺮﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﺁﻭﺍﺯ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ ﺭﺍ، ﻫﻰ ﺑﺮﺍی ﻣﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﻨﻰ!...»
ﺩﻭ ﺭﻫﮕﺬﺭ، ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪی ﺍﺻﻠﻰ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ. ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪی ﺑﻦﺑﺴﺖ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﺑﺮﺟﺎی ﺧﻮﺩ ﺧﺸﻜﻢ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﺎﻟﺎ ﻣﺮﺩی ﻛﻪ ﻧﺎﻥ ﺧﺸﻜﻪ ﻣﻰﺧﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻟﺎﻏﺶ ﺳﺮﻣﻰﺭﺳﺪ، ﺑﻌﺪ ﺯﻥ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺣﻴﺎﻁ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻬﺪﺍﺭی ﺩﻳﺮﻛﺮﺩﻩ، ﺑﻌﺪ ﺩﺍﺵ ﻳﺪی ﺑﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﻧﺎﻥ ﺳﻨﮕﻚ ﺳﺮﻣﻰﺭﺳﺪ. ﺗﺎ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻛﻮﭼﻪ ﺭﺍ ﺧﻠﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪ، ﺟﻴﭗ ﺑﻬﺪﺍﺭی ﻫﻢ ﻣﻰﺭﺳﺪ. ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺩﺍﺭﻡ. ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﻣﺮﺗﺐ ﺍﺷﻚﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﻛﻮﭼﻚﺍﺵ ﺧﺸﻚ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺩﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭی ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ. ﺑﺎ ﺑﻐﻀﻰ ﺩﺭﮔﻠﻮ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺍﺯ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻨﺰﻭی ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰﻛﻨﻢ:
ـ« ﻭﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻳﺮﺭﺳﻴﺪﻳﻢ،
  ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺑﺎ ﻗﻄﺎﺭﻗﺒﻠﻰ ﻣﻰﺁﻣﺪﻳﻢ!»
شیرین می گوید:
ـ «ﻗﻄﺎﺭﻗﺒﻠﻰ ﭼﻴﻪ؟! ﭼﺮﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﺴﺮﺕ ﻧﻨﻪ ﻣﺮﺩﻩ؟! کرماشا که قطار نداره بیچاره! دور از جان، خل شدی؟! قطار قبلی شد ﺁﺩﺭﺱ ﺑﺮﺍی ﻣﻦِ ﺑﺪﺑﺨﺖ؟!»
ﺟﻴﭗ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺍﺛﺎﺛﻴﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ، ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺟﻴﭗ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ، ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩی ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﭘﻴﭻ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺮﺍی ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ.
 
برگرفته از جلد دوم «خشت و خاکستر» اتوبیوگرافی مانی