مهران رجائی
        از تو
                 تقدیم به مانی
 
 
تا چون آب برزبانم جاری شوی
و سخنم را صیقل دهی
چندان از تو گفتم
که واژگانم همه فرسودند.
 
ناگفته ماندی.
 
تا از احساسم
کاخی بسازم
که در آن فرود آیی
شاعر شدم.
 
نیامدی.
 
نیامدی و خرابه‌ی احساسم
پرسه‌گاه هر قلندری شد.
 
*
 
عجبا
عبور قلندران
تسلی بخش است.