|
این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:
بالاترین
دنباله
|
Yahoo
|
Delicious
|
Facebook
|
Twitter
|
Google
|
|
میرزاآقا عسگری.مانی
گُلی ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ!
ﺩﺭﺁﻥ ﻛﺮﺍﻧﻪﻯ دیرْسال
ﻣﻰﺁﻛﻨﺪ هوای ِﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ
بوی ﮔﻠﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﺪﺍﺭﺩ!
چون ﭘﻨﺠﺮﻩئی ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ
کتاب‌های ﻛﻬﻦ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻴﻢ
ﺑﻰ آن‌که ﺩﻓﺘﺮﻯ ﻧﻮﻳﻦ ﺑﮕﺸﺎﺋﻴﻢ.
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻰ
ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩ ِﻭﺍﮊﮔﺎﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺍﺳﺖ!
فلاﺳﻔﻪ، ﺯﻫﺪﺍﻥ پگاه ﺭﺍ جستند
ﻧﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩﺋﻰ
ﻧﻪ ﺳﻴﺎﺭﻩﺋﻰ!
ﺗﻨﻬﺎ آرزوئی بی‌پایان ﺩﺭﺁﻥ ﺑﻮﺩ.
ﭘﺲ، ﺩﺍﻧﻪﻯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻨﺪ
ﻧﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﻮﺷﻪﺋﻰ
ﻧﻪ ﻋﺎﻓﻴﺘﮕﺎﻫﻰ!
ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻄﻔﻪئی نازک ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ زیستی ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ
ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ!
ﭘﺲ، ﺩﺭ ﺩﻫﻠﻴﺰﻫﺎﻯ ﭘﻴﺮﻯ
ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻧﻰ ﺍﺯ پرسش ﻭ آشفتگی
|
ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﻯ نخستین ﻳﻚ ﻧﻰ فروروند.
ﺍﻯ ﻛﺎﺵ آوائی ﺑﻮﺩﻳﻢ گُم
ﺩﺭ یادمانِ ﺑﺎﺩﻫﺎ
ﻧﻪ ﻧﺎﻟﻪئی ﻛﺸﺪﺍﺭ
ﻛﻪ ﺍﺯ آغاز ﺗﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ سرنوشت
کمانه‌‌ئی ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﺪ!
ﻣﺎ ﺭﺍ امّا ﺩﺭﻳﻐﺎ
ﺍﺯ ﺭﺧﺸﻪﻯ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﺁﻓﺮﻳﺪﻧﺪ
ﻛﺰ ﺩﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻰ
ﻭ ﺍﺯ دورانی ﺑﻪ دورانی
تیزی‌ی ﺗﺎﺯﻩئی ﻣﻰیابد،
ﻭ آغاز ﺗﺎ جاودان ﺭﺍ
ﺑﺮ ﻧﺎﺯﻛﺎﻯ رگ‌ها ﻭ ﮔﻠﻮﻫﺎ ﻣﻰﭘﻴﻤﺎﻳﺪ.
فریادﻫﺎﻯ ﺑﻬﻢﺑﺎﻓﺘﻪ
توری ﺍﺯ ناجُنبائی وخاموشی
ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻧﻢ ﺗﻨﻴﺪﻧﺪ.
امّا ﻟﺒﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ
نه پایان ﺧﻨﻴﺎﮔﺮﻯﺴﺖ!