میرزاآقا عسگری (مانی)
شعری از یک پرنده ی ﭘﺮﻧﺪﻩﻯ ﻣﻘﺘﻮﻝ!
                  ﻣﺮﻍ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ، ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺁﻣﺪﻩ، ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﺪﻗﺪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻯ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ. ﻛﺎﻛﻞ ﺳﺮﺥﺍﺵ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻴﻐﻪی ﺧﻨﺠﺮ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ، ﺑﺎ ﭘﺮﻫﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﻳﻜﺪﺳتش، ﺗﻨﺎﺳﺒﻰ ﭼﺸﻢﮔﻴﺮ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭﺧﺎﻧﻪ، ﻛﺲ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺩﻟﮕﻴﺮ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻬﺎﻟﻰ ﺧﺮﺩ ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﻣﻰﺍﻓﺴﺮﺩ. ﺍﮊﺩﻫﺎﻯ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ، ﺩﻫﺎﻥ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻠﻌﻴﺪ. ﻗﺪﻗﺪ ﻣﺮﻍ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﻕﺍﻟﺒﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩی ﻗﻠﻌﻪﻯ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺯﺩ. ﺩﻕﺍﻟﺒﺎﺏ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩی ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﻠﻌﻪ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭِ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﮔﺮﻳﺰ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮﺩ. ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻟﻌﻴﻦ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺋﻰ ﺳﺮﺥ ﺑﺮﺷﺎﻧﻪ ﻭﭼﻜﻤﻪﻫﺎﻳﻰ ﭼﺮﻣﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎ،ﻋﺼﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻮﺍ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺘﻰ ﻣﺮﮒﺁﺳﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ:
«ﺍﻯ ﻓﺮﺷﺘﻪی ﺟﺎﺳﻮﺱ ﻭ ﺧﺒﺮ ﭼﻴﻦ! ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻜﻢ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩ، ﺁﻥﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯﻯ ﻧﻜﻨﺪ!»
  ﻓﺮﺷﺘﻪی ﻇﺮﻳﻒ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﻙ ﻧﺎﺭﻧﺠﻰ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮﺭﻯ ﺳﻔﻴﺪﻯ ﺑﺮﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺍﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪﺵ ﺑﺮ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﻠﻌﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪ، ﻛﻤﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ، ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:
«ﺍﻯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ! ﺗﻮ ﺁﺧﺮ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﻰ! ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺸﺘﻰ ﺧﺮﻣﺎ ﻳﺎ ﺣﺒﻪﺍﻯ ﻗﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻟﻪﺍﻯ ﻣﺮﺑﺎﻯ ﺑﺎﻟﻨﮓ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﻯ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﺸﺎﻧﺪﻩﺍﻯ! ﺣﺎلا ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﺒﻴﺮﻩ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎﻯ ﺟﻬﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ!»
  ﺷﻴﻄﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺖ. ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎنش ﺷﺮﺍﺭﻩ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﭘﺮﻃﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
«ﺍﻯ ﻓﺮﺷﺘﻪی ﻭﻟﮕﺮﺩ ﻭ ﺗﻴﺘﻴﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﻰ! ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﻌﻤﻪ ﻭ ﺍﺷﺮﺑﻪ ﻭ ﺍﻟﺒﺴﻪ، ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻯ، ﻳﺎﻭﻩ ﻣﻰ ﺑﺎﻓﻰ! ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻰ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻣﺮﻍ ﭘﺨﺘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺯﺵ ﺑﺨﺎﺭ ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ؟! ﺗﻮ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻟﺬﻳﺬ ﻣﺮﻍ ﺭﺍ لاﻯ ﻟﻮﺍﺵ ﭘﻴﭽﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﭼﻪ ﻟﺬﺗﻰ ﺩﺍﺭﺩ! ﺗﻮ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻰ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﺮﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﭘﺨﺘﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺟﻮﻳﺪﻥ ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰﺭﮔﻰﺍﺳﺖ! »
  ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻗﻠﻌﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﻣﻬﺘﺎﺑﻰﻫﺎ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺮﺝ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻫﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﮔﺮﺯﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﺎﻣﺖ تأیید ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺣﻜﻤﺖﺁﻣﻴﺰ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺎلا ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻳک ﺻﺪﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
« ﻣﺮﺣﺒﺎ! ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺍﻯ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻋﺎﻟﻰﻣﻘﺎﻡ! »
  ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﻃﻠﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﺶ ﻣﻮﺝ ﻣﻰﺯﺩ، ﺩﻓﺘﺮ ﺻﺪ ﺑﺮﮔﻰ «ﻋﻠﻤﻰ» ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﻙ ﻣﺪﺍﺩ ﺳﻮﺳﻤﺎﺭ ﻧﺸﺎنش ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺯﺩ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
«ﺍﻯ ﻓﺘﻨﻪی ﻋﺎﻟﻢ! ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﻬﺎﻥ، ﺑﺮﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻭ ﻧﻔﺴﺎﻧﻴﺎﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ. ﺁﻧﺎﻥ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎ ﭼﻬﻞ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﻐﺰ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﻡ ﻧﻤﻰﺯﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮﻡ، ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﻳﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﺁﺵ ﺩﻭﻍ ﺧﻮﺭﺩ! ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮕک ﺑﺎ ﭘﻨﻴﺮ ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﻛﺮﺩ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭼﺎﻳﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ، ﺧﺪﺍ ﻛﺮﻳﻢ ﺍﺳﺖ!»
  ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑِ ﻗﻠﻌﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻫﺎﻯ ﻧﺎﺯﻙ ﻭ ﺯﻧﺎﻧﻪی ﺧﻮﺩ، ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎﺕ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ تأیید ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ:
« ﻫﻮﺭﺭﺭﺭﺍ ! ﺑﮕﻮ! ﺑﺎﺯﻡ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻧﻐﺰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ!»
ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﻋﺒﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﭼﺮﺧﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. ﻣﺮﻍ ﺳﻔﻴﺪ، ﺑﻰﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪی ﻧﺒﺮﺩ، ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﻰﺟﺴﺖ. ﺗﺎﺝ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ، ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﺷﻴﻄﺎﻥ، ﻧﻮﻙ ﻋﺼﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪی ﻧﻴﻤﻪ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ :
«ﺩﻭﺭ ﺷﻮ! ﻛﻮﺭ ﺷﻮ ﺍﻯ ﺧﺒﺮ ﭼﻴﻦِ ﻛﻮﻥ ﻟﺨﺖ! ﺑﮕﻔﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﻗﺮﺑﺎﻥ کُرﺩﻩ، ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻧﻜﺸﻴﺪﻩﺍﻯ ﺗﺎ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺮﻭﺩ! ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺑﺨﺎﺭ ﻣﻌﺪﻩ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﻰ! ﻳﻜﻰ ﺩﻭﺳﺎﻋﺖ ﺩﻳﮕﺮ، ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺭﺳﻨﺪ. ﺷﺐ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﺷﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ! ﺍﻭ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﻔﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻌﺎﻡ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺁﺫﻳﻦ ﺑﺒﻨﺪﺩ! ﺗﻮ ﻧﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮﻯ ﻫﺴﺘﻰ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻌﻠﻢ! ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﻠﻢﻫﺎﻯ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻯ ﺗﻮﺭﺍ ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪ! اما ﻣﻦ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻡﻫﺎ ﮔﻮﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ! ﺑﺴﺎﻃﺘﺖ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮ! ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺣﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺻﺎﺩﺭﻣﻰﻛﻨﻢ! »
  ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪﻫﺎﻯ ﺩﺍﻣﻨﺶ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﺯﺩ. ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻨﺞ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﻠﻌﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﮔﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺟﻴﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
« ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺏ، ﺣﺎلا ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﻳﻠﻠﻰ ﺗﻠﻠﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﻰ! ﺗﻮ ﻫﺮ ﻏﻠﻄﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻜﻦ! ﺍما ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻌﺮﺽ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻗﺎﺩﺭ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﻢ!»
  ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﺷﺪ، ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻳﺶ، ﻧﺒﺮﺩ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﻯ ﻗﻠﻌﻪ، ﺳﻨﮓ ﻭ ﻗﻴﺮ ﻣﺬﺍﺏ ﻭ خمپاﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺴﻮﻯ ﻟﺸﻜﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ. ﺷﻴﭙﻮﺭﭼﻴﺎﻥ ﻭ ﻃﺒﺎلاﻥ، ﺑﺮ ﺑﺮﺝﻫﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﻠﻌﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﺟﻨﮓ ﻣﻰﻧﻮﺍﺧﺘﻨﺪ. ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺷﻜﺴﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺷﻴﻄﺎﻥ، ﻣﺼﻤﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺦ، ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﻣﺮﻍ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺟﺎﻧﭙﻨﺎﻫﻰ ﻣﻰﺟﺴﺖ. ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻰﻣﺮﻍ ﺑﻪ ﺟﻮلاﻥ ﺩﺭﺁﻣﺪ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﻮ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ. ﺩﻳﻮﻫﺎ ﻭ ﺟﻦﻫﺎ ﻭ ﻏﻮﻝﻫﺎﻯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺰء ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻪﻫﺎﻯ ﻣﻨﻈﻢِ ﺟﻨﮕﻰ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﻴﺸﺮﻭﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻣﻘﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕﻫﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ، ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻤﻚ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ، ﻣﺮﻍ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﻴﺮ ﺷﺪ. ﻗﺪﻗﺪﺵ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩﻫﺎﻯ ﺟﺎﻥﺧﺮﺍﺵ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻗﺼﺎﺏ ﺑﺎﺷﻰِ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﺎﻗﻮﻯ ﺗﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﺎﺭﭼﻰ ﺩﺍﺩ. ﭼﻨﺪ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪ. ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻬﺘﺎﺑﻰﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎﻝﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻧﺪ. ﺷﻤﺸﻴﺮﺯﻥﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻥ، ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻪ، ﭘﺸﺘﻪ ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺗﻴﻐﻪ ﭼﺎﻗﻮ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻯ ﻣﺮﻍ ﮔﺬﺷﺖ. ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺯﺧﻤﻰ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻣﻰﺯﺩ ﻭ ﻛﺸﺘﮕﺎﻥ، ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺧﺎﻙ ﻣﻰﻏﻠﺘﻴﺪﻧﺪ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ، ﺑﻰﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﺮﺳﻮ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪ. ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻝﻫﺎﺷﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ، ﻗﺪﺭﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﮔﺮﻳﺰ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎﻯ ﻗﻠﻌﻪ، ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﺎ ضرﺏ ﺧﻨﺠﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻗﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪ. ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻯ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﻍِ ﺳﺮﻛﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻄﺒﺦ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ. ﭘﺮﻫﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪ. ﭘﺮﻫﺎﻯ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﺎﻏﺬﻯ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺗﻨﻮﺭ ﻣﺨﻔﻰ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﻠﻌﻪ، ﺧﻮﻥ ﻭ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﻍ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﻗﺎﺑﻠﻤﻪی ﻏﺬﺍ ﺑﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﺳﻪ ﻓﺘﻴﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. ﻭﺯﻳﺮﺷﻴﻄﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﻫﺎ، ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻫﻨﻤﻮﺩ ﺩﺍﺩ:
«ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺑﮕﻮ ﻣﺮﻍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺲﺍﻧﺪﺍﺯﺕ ﺧﺮﻳﺪﻩﺍﻯ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺗﻮﻣﻦ! ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺧﺮﻳﺪﻩﺍﻯِ! ﺑﺮﺧﻮﺩﺕ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺵ!»
  ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎن، ﺑﺮ ﻗﻠﻌﻪی ﻧﻴﻤﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ، ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﻭﻳﺎ ﺩﺭ ﻛﻨﺠﻰ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ، ﺻﺤﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪِ ﺧﻮﻥﺁﻟﻮﺩِ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻨﮓ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥﺳﻮﺯ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﻍ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻫیأﺕ ﻋﻤﻪ ﻃﻮﺑﺎ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻗﻠﻌﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ:
«ﺍﻟﻬﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﺵ ﺧﻴﺮ ﻧﺒﻴﻨﺪ ، ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﻓﺮﻳﻚ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ! ﺧﺪﺍﻯ ﺍﺣﺪ ﻭﺍﺣﺪ، ﻧﻌﺶ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻳﻜﻰ ﻳﻜﻰ ﺟﻠﻮﻯ ﺭﻭﻳﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻨﺪ، ﻫﺮﻛﺲ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ! ﺍﺯ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﻭ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢ! ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻛﻒ ﻛﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺲ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻡ! ﺍﻯ ﺧﺪﺍ...! ﺁﺧﺮ ﻛﺠﺎﻳﻰ؟! ﭘﺲ ﻛﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻋﺪﺍﻟﺘﺖ؟! ﺧﺎﻧﻤﺎﻥﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﻦ، ﻫﺮﻛﺲ ﺟﻮﺟﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ...!»
ﻋﻤﻪ ﻃﻮﺑﺎ، ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ، ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻠﻌﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺼﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎﻯ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺯﺩﻧﺪ. ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﺣﻴﺎﻁ :
«ﺑﻪ ﺑﻪ! ﭼﻪ ﺑﻮﻯ ﺧﻮﺷﻰ! ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎﻯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ، ﺑﺴﺎﻁ ﺷﺎﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺑﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ!»
«ﺑﺴﺎﻁِ ﺷﺎﻡِ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺩﻩ! »
ﺳﻔﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭﺻﻒ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺎﻭﻝ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺟﺰ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ!
اسدآباد. سال ۱۳۴۰
 
برگرفته از جلد نخست «خشت و خاکستر» اتوبیوگرافی مانی
واقعه ی بالا حدود ۳۰ سال پیش از سرایش قطعه زیر اتفاق افتاده است. اما تردیدی ندارم که پسزمینه ی این سروده، همان رویداد است که البته با زبانی نامستقیم در بیوگرافی من ثبت شده است. همانگونه که شعر نیز با زبانی نامستقیم و رمزآمیز آن رویداد تلخ دوران کودکی شاعر را نشانه گذاری می کند. بی تردید، هیچ کس جز سراینده ی این شعر نمی تواند پلی میان آن برش از دوران کودکی و شعری که در میانسالی بدست او نگاشته شده است برپای دارد.
   ﭘﺮﻧﺪﻩﻯ ﻣﻘﺘﻮل
       ﻛﻮﺩﻙ،
لاﻳﻪ لاﻳﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﭼﻨﮓ ﻣﻰﺯﻧﺪ
ﻭ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﺎ
برﻣﻰﻛﺸﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻯ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺭﺍ:
       ﺑﺮﭘﺮﺗﮕﺎﻩِ ﺻﺨﺮﻩﻯ ﺑﻮﻣﻰ
       ﺭﻭﻯ پلاﺱِ ﻣﻨﺪﺭﺱِ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻣﻰﻟﻮﻟﺪ
       ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺳوﺍﻝ
       ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥِ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻓﺮﻭﻣﻰﺍﻓﺘﺪ
       ﻭ ﻓﺎﺻﻠﻪﻯ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺩﻫﺎﻥِ ﺗﻬﻰ ﺭﺍ
       ﺑﺎ ﻗﺘﻞ ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪﻩ پُر ﻣﻰﻛﻨﺪ!
ﺑﺮﺗﻴﻐﺰﺍﺭِ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻰﻏﻠﺘﺪ ﻛﻮﺩﻙ
ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻓﺬ ﭘﻮﺳﺘﺶ
ﺧﻮﻥِ ﭘﺮﻧﺪﻩﻯ ﻣﻘﺘﻮﻝ ﺑﺮﻭﻥ ﻣﻰﺟﻬﺪ.
ﻭﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ
ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ
ﺧﻮﺩ، ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﭘﺮﻧﺪﻩﻯ ﻣﻘﺘﻮﻝ!
سروده شده در سال ۱۹۹۲ کانیتیکت. آمریکا
برگرفته از کتاب شعر: «ستاره در شعر»