بخشی از کتاب « خشت و خاکستر» (اتوبیوگرافی مانی)
 
  جلد دوم. چاپ دوم. انتشارات هومن. آلمان
 
 
ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭی و حمله علیه حاملگی!

  ﺑﺮﺍی ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺁﺏ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎی ﺭﺯﻥ ﺭﻓﺘﻪﺍﻡ. ﻭﺑﺎ ﻫﻤﻪﮔﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺭﺯﻥ ﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮﺁﻫﻨﮓ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ، ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ. ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺍﺑﺘﺪﺍﺋﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻓﺎﻗﺪ ﺁﺏ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﻰ سالم ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﺯﻣﺮﺍﻛﺰ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻭﺑﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﻧﺪه ﮔﻰ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ، ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺘﻰ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻥ، ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﻡﺑﺨﺘﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩی ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻣﻰﮔﺮﺩﻧﺪ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ آموزگاران جوان ﺩﺭﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ، ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﺋﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ می خواهد به ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺩﺭﺟﺎﺋﻰ ﺧﻠﻮﺕ بگوید!» ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ، ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: «ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺯﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪ.» ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﻛﺎﺭ ﺍﺩﺍﺭی ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻗﺎی ﻋﺴﮕﺮی! ﺧﺼﻮﺻﻴﻪ! ﻳﻌﻨﻰ ... ﭼﻪ ﻃﻮﺭی ﺑﮕﻢ، ﻋﺸﻘﻴﻪ! ﻋﺸﻘﻰ ﻫﻢ ﻧﻪ... ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻪ، ﻭﻟﻰ ﺭﻭﺵ ﻧﻤﻴﺸﻪ! ﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻦ! ﺁﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﻰ ﺑﮕﻢ؟!» ﺯﻳﺒﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ آموزگار ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻧﻴﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﺩﺧﺘﺮی ﺍﺳﺖ ﻋﻴﻨﻜﻰ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻮﻧﺪ ﻭ ﺗﻴﭗ ﺍﺭﻭﭘﺎﺋﻰ. ﺟﺬﺍﺏ ﻭ ﺧﻮﺵ ﭘﻮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ. ﻛﻢ ﻛﻢ ﻳﺎﺩﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻗﺮﻥﻫﺎ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺸﻴﻨﻰ، ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﻰ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ، ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﺪ، ﻟﺬﺍ ﺩﺍﺭﺍی ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎی ﭘﺮﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﭘﻴﺎﻣﻰ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ « ﺳﻮﺍﺭیﻫﺎ» ﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﻳﺪﻩﺍﻡ. ﺑﮕﻮﺋﻰ ﻧﮕﻮﺋﻰ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎی ﻣﻌﻨﻰ ﺩﺍﺭی ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪﺍﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﻭﻳﮋﻩی ﻣﺠﺮﺩﻫﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮﻣﺠﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮ، ﺳﻴﻤﺎی ﻫﻤﺴﺮ ﺁﺗﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰﺟﻮﻳﺪ. ﭼﻮﻥ ﺯﻳﺒﺎ «ﻣﻮﻧﺪﺵ» ﺑﺎﻟﺎﺳﺖ، ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ. ﻫﻤﺎن ﺮﻭﺯ ﻇﻬﺮ، ﺍﻭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍی ﺻﺮﻑ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻦ ﻛﻨﺎﺭﺳﻔﺮﻩی ﺳﺎﺩﻩی ﺁﻥﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﻟﻮﺍﺵ، ﻣﺎﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﮔﻴﻨﻪ ﺁﺫﻳﻦ ﺷﺪﻩ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻴﻢ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﻏﺬﺍ، ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺯﻳﺒﺎ ﭼﺸﻤﻜﻰ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻭ ﺷﻮﺥ ﻣﻰﺯﻧﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺍﺯﻣﻦ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ «ﻧﺎﻫﺎﺭ ﭘﺴﻨﺪﺗﻮﻥ ﺑﻮﺩﺁﻗﺎی ﻋﺴﮕﺮی؟!» ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﺍﺯﻧﺎﻫﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎ ﺍﺳﺖ! ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﺩﻫﻢ: «ﺻﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ! ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺗﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ!» ﺑﺎﺧﻨﺪﻩﺍی ﻣﻠﻴﺢ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﭘﺲ، ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻧﺘﺎﻥ!» ﺯﻳﺒﺎ ﺳﺮﺥ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻰ ﻇﺮﻳﻒ ﻭ ﮔﺮﺑﻪﻭﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺩﻭﺩ! ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ! ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:«ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎﻫﻪ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ! ﺍﺯﻫﻤﻮﻥ ﺭﻭﺯی ﻛﻪ ﺍﻭﻥ ﺟﻮﻙ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺳﻮﺍﺭی ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻳﻦﻫﺎ، ﺑﺮﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﻳﺒﺎﺭﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻳﻦ!» ﺷﺮﻡ ﺯﺩﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: « ﺑﺎﻭﺭﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﻦ ﺍﻭﻥ ﺟﻮﻙ ﺭﺍ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭ ﺩﻳﻤﻰ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻨﻈﻮﺭی ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ! ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ، ﭘس بزن بریم!» ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﭼﻘﺪ ﺑﺎﻣﺰﻩﺍﻳﻦ! ﻣﻴﺪﻭﻧﻴﻦ، ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺍﻭﻥ ﺩﻝ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻓﺎﻳﺪﻩﺍی ﻧﺪﺍﺭﻩ! ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺭﻭﺑﻜﺸﻴﻦ ﻭ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻳﺶ ﺩﻳﮕﻪ!» ﺍﺯﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻛﻤﻰ ﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮﺭﻡ: «راستش ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻰ ﻓﻜﺮﻛﻨﻢ. ﻳﻌﻨﻰ... ﻣﻴﺪﻭﻧﻴﻦ، ﻣﻦ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷﺪﻡ! ﺍﺻﻠﺎً ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩﻡ ﺯﻳﺒﺎﺧﺎﻧﻢ ﺍﺯﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﺑﻴﺎﺩ! ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ ﺍﺯﻗﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻮﺭ ﺍﺯﺧﺪﺍ ﭼﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍﺩ؟...» ﺟﻤﻠﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﻓﻮﺭی ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: «ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺯﻳﺒﺎ!» ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰﺩﻫﻢ: «ﺑﻴﻨﺎ ! ﺧﺐ ﺩﻳﮕﻪ، ﺩﻭﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﺎی ﺑﻨﺪﻩ ﻛﻪ ... ﭼﺮﺍ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﻤﻴﺎﺭﻥ ﺗﻮ؟!» «ﺍﻭﺍ! ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﺐ! ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺸﻪ!   ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩی ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎﺱ؟!» « ﺑﺎﺷﻪ! چه ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎ ﻧﻴﺲ! ﺍﮔﻪﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﻦ، ﻣﻦ ﻳﻜﻰ ﺩﻭﻫﻔﺘﻪی ﺩﻳﮕﻪ ﺧﺒﺮﺗﻮﻥ ﻣﻰﻛﻨﻢ!» «ﻣﻨﺖ ﻣﻰﺫﺍﺭﻳﻦ ﺁﻗﺎی ﺷﺎﻋﺮ! ﺯﻳﺒﺎ ﺷﻌﺮﺍﺗﻮﻧﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻩ! ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻳﻦ ﻧﻤﻰﺩﻭﻧﻴﻢ؟! ﭼﻨﺪﺗﺎﺷﻮﻧﻮ ﺍﺯ ﺑﻬﺮﻩ!» ﺳﻮﺍﺭ ﺟﻴﭗ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ «ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺸﺎءﺍﻟﻠﻪ! شیرینی اش را کی می خوریم؟!»
ﻫﻤﻜﺎﺭﻡ «ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ» ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯﻣﺮﺧﺼﻰ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻗﻴﺎﻓﻪی ﻣﺮﻣﻮﺯی دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﻬﺖ ﺍﺩﺍﺭﻳﺶ ﻣﻰافزاید! ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ «ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻣﺤﻴﻂ ﺭﺯﻥ» ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ است. بیشتر ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪﮔﺎﻥ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥﻫﺎ، ﻗﺼﺎﺑﻰﻫﺎ ﻭ ﺣﻤﺎﻡﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﺁﻗﺎی ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺨﻮﺩ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺑﺪﻩ ﺑﺴﺘﺎﻥﻫﺎﺷﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﻴﺮﻡ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﻕ ﺧﻮﺭی ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ. ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺁﻣﺪﻩ، ﻫﺮﺩﻭ ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻧﻢ نمک ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﻢ. ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﺳﻢ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻤﺶ! ﻣﺤﺸﺮﻩ! ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﻗُﺪ ﻭ ﺩﻣﺎﻍ ﺳﺮﺑﺎﻟﺎﺱ! ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﺍﺵ ﺯﻳﺎﺩﻥ، ﺭﺍﻩ ﻧﻤﻴﺪﻩ ﻟﺎﻣﺼﺐ!» ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: «ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻩ!» ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ: «ﺑﻪ ﻛﻰ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﮕﺮﺷﻮ ﺩﺭﺑﻴﺎﺭﻡ!» ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: «ﺑﻪ ﻣﻦ!» ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ! ﻣﺒﺎﺭﻛﻪ! ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩ؟!» ﺍﺯ ﺍﻭﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭی ﻛﻨﺪ. ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ: «ﭼﺮﺍ ﻣﻦ؟!» ﺩﻟﻴﻞ ﻣﻰﺁﻭﺭﻡ: «ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﻛﺸﻢ ﺑﺮﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭی. ﺭﺍﺳﺘﺶ ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﻋﻴﻨﻬﻮ ﺷﻤﺮﺫیﺍﻟﺠﻮﺷﻦ ﺍﺳﺖ! ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎﺋﻰ ﺍﺯﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ، ﺟﺮأﺕ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻡ ﻣﺴﺘﻘﻴﺎً با ﺧﻮﺩﺵ در میان بذارم. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﺩﺭﻣﻮ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ. ﺣﺎﻟﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﻋﺎﺩﺕ! ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﺬﺍﺭﻡ، ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﭙﺎ ﻛﻨﻪ ﻭ ﺑﮕﻪ: «ﻫﻨﻮﺯ ﺷﺎﺷت ﻛﻒ ﻧﻜﺮﺩﻩ، ﻓﻴﻠت ﻫﻮﺱ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ؟!» ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﻴﻪ. ﺍﮔﻪ ﺑﺮﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭی، ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰﻛﻨﻪ. ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮی ﻣﺰﻩی ﺩﻫﺎﻥ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﺑﭽﺸﻰ، ﻛﺎﺭ ﻛﻪ ﺭﻭی ﺭﻭﺍﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.» ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺍﺳﺘﻜﺎﻥ ﻋﺮﻗﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﺩ: «ﺑﺮﺩﺍﺭ، ﺟﻨﺎﺏ ﻋﺴﮕﺮی! ﺑﺨﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﻬﺖ ﻟﮕﺪ ﻣﻰﺯﻧﻪ! ﺑﻪ ﺳﻠﺎﻣﺘﻰ ﺳﺒﻴﻞﻫﺎﺕ، ﻧﻮﺵ! ﺑﺎﻟﺰﺍﻡ ﺍﺯ ۵۵ ﺑﻬﺘﺮﻩ، ﻓﻮﺭی ﻣﻰﮔﻴﺮﻩ!» ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﻢ. ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰﺩﻫﺪ: «ﻣﻰﺭﻡ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻳﺶ. ﭼﻨﻮﻥ ﻛﺎﺭ ﺭﻭ ﺟﻮﺵ ﺑﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﻴﺮﻭﻥ ﺑﻤﻮﻧﻰ ﻛﺎﻛﻮ! ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﮕﻦ ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ، ﻧﻪ ﺑﻠﮓ ﭼﻐﻨﺪﺭ!»
ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻠﻮﺧﻮﺭی ﻣﻰﭘﻮﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭی ﺍﺯ ﺯﻳﺒﺎی ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻩ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ، ﺍﺯﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﺏ ﺷﺪﻩﺍﻡ. ﻧﻘﺸﻪی ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻃﺮﺍﺣﻰ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ. ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪی ﺧﻴﺎﻟﺎﺕ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭﺳﻴﻨﻤﺎ ﻟﻮﻛﺲ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺩﻳﺪﻩﺍﻡ. ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺁﺷﭙﺰی ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ، ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﺭﻭ ﺯﺩﻩﺍﻡ، ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﻃﻮ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺗﺎ ﻓﺮﻕ ﻳﻚ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻭ ﺯﻭﺭﮔﻮ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ! آن قدر ﻣﺮﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻟﺐﻫﺎﻳﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ اند! ﺑﻬﺶ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ: «ﺯﻥ! ﻣﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻡ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ! ﺁﺧﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻭﺿﻌﻴﻪ؟!» «ﺑﺒﻴﻦ ﻋﺰﻳﺰﻡ! ﻳﻮﺍﺵ ﻳﻮﺍﺵ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﻳﻪ ﻛﺎﻛﻞ ﺯﺭی!» ﺑﻪﺍﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ: «ﺍﻭﻣﺪی ﻛﻪ ﻧﺴﺎﺯیﻫﺎ ﻋﺰﻳﺰﻡ! ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﭽﻪﺍﻳﻢ، ﺑﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻳﻢ ﭼﻜﺎﺭ؟ ﺍﺩﻩی ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻰ ﻳﻜﻰ ﭘﺲ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻭﻟﺶ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺑﻪﺍﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ! ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻭﺍ ﺩﻛﺘﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪﻡ! ﺩﻭﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﺭﻭ ﻓﻌﻠﺎً ﺧﻂ ﺑﻜﺶ!» ﺯﻳﺒﺎی ﻣﻦ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ، ﻫﻤه چیز ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻟﺬﺍ ﻟﺤﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: «ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻣﻌﻠﻤﻰ ﻭ ﺗﻌﻄﻴﻠﺎﺗﺖ ﺯﻳﺎﺩﻩ، ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭی ﺧﻴﻠﻰ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺕ ﺧﻮﺑﻪ! ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻛﻪ ﺍﮔﻪ ﻣﻮﻫﺎﺵ ﻣﺚ ﻣﻮﻫﺎی ﺗﻮ ﻃﻠﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﺑﻴﺎﺩ، ﻣﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﻛﻞ ﺯﺭی ﺣﺴﺎﺑﻰ! ﻫﻮﺱ ﻛﺮﺩﻡ ها!» ﺯﻳﺒﺎ ﺟﻠﻮی ﺁﻳﻨﻪی ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺪ، ﺑﻪ ﻃﻠﺎی ﻧﺮﻡ ﻭ ﻓﺮﻓﺮی ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺩﺳﺘﻰ ﻣﻰﻛﺸﺪ: «ﺑﺮﺍﻡ ﻳﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﺷﻌﺮ ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ ﻣﻰﺧﻮﻧﻰ؟!»
ﻏﺮﻕ ﺍﻳﻦ ﺭوﻳﺎهای ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺻﺪﺍی ﮔﺎﻣﻬﺎی ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ. ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎﺯﺵ ﻣﻰﺩﻭﻡ. ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ: «ﺷﻴﺮ ﻳﺎ ﺭﻭﺑﺎﻩ؟!» ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻰﺩﻫﺪ «ﻫﻰ ... ﺗﻒ ﺑﻪ ﺭﻭﺕ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ!» ﺩﻟﻢ ﻓﺮﻭﻣﻰﺭﻳﺰﺩ. ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰﺩﻫﺪ: «ﻗﻀﻴﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺯی ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﭘﺴﺮ! ﺩﺳﺘﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ! ﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺍﺯﺧﻮﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻧﻢ ﻛﻨﻦ!» ﻛﺎﺥ ﺑﻠﻮﺭﻳﻦ ﺭوﻳﺎﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﭘﺮﺗﻮ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﺮﻕ ﻣﻰﺯﺩ، ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻓﺮﻭﻣﻰﺭﻳﺰﺩ.
ﺩﻭﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ، ﺩﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻮﻋﻠﻰ ﻫﻤﺪﺍﻥ، ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻬﺮﻩی ﺧﺒﻴﺚ ﻭ ﺩﺭﻭﻏﺰﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ. ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ: «ﺁﻗﺎی ﻋﺴﮕﺮی! ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﻛﻠﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﺍﺭﻩ!» ﺩﺭﺣﺎﺷﻴﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ، ﻣﺎﺩﺭﺵ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻦ و ﻛﻤﻰ ﺍﺣﻮﺍﻟﭙﺮﺳﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﻛﻨﻴﻦ! ﺁﺩﻣﺎی ﻣﺚ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺟﻮﻭﻧﻰ ﺷﻮﻥ ﺧﻴﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻦ! ﻗﺮﺍﺭﺑﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭی ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻴﺎﻳﻦ، ﻧﻪ این که ﻳﻚ ﻧﺮﻩ ﺧﺮ ﻋﺮﻕ ﺧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻦ ﻛﻪ ﺯﻳﺒﺎﺭﻭ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭی ﻛﻨﻪ! ﻣﮕﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺸﻪ ﺯﻥ ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺭﻭﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ! ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﭼﻴﺰ ﺩﻧﺪﻭﻧﮕﻴﺮی ﻧﻴﺴﺘﻰ، ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﺩﻳﺪﻣﺖ!» ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: « ﺍِ... ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ، ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻴﻦ؟! ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ.. ﺁﺧﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻴﺸﻪ...؟» ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ « ﺩﻳﮕﻪ ﺣﻘﻪ ﺑﺎﺯی ﺑﺴﻪ! ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻡ ﺻﻮﺭﺗﺘﻮﻧﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ!» ﻭ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ. ﺯﻳﺒﺎ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺩﺭﻳﻜﻰ ﺩﻭﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﺭیﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻏﻤﮕﻴﻦ، ﭼﻴﺰی ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﺯ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ. ﭼﻨﺪﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ، ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﺧﻮﺭاﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﻳﺶ ﻣﻰﺷﻨﻮﻡ. ﻧﻮﺑﺎﻭﻩ ﺩﺭﺳﺖ می گفت. ﺑﺨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﮕﺪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ!
 
 

حمله علیه حاملگی!
 
دو دختر جوانی که در درمانگاهِ رزن، دوران «سپاه بهداشت» را می گذرانند، نگران به من مراجعه می کنند که :« حدود سه گونی پر از قرصهای ضد حاملگی روی دستمان مانده!   ما   موظفیم هرطور شده آنها را تقسیم کنیم، دهاتی ها نمی گیرند! اگر از همدان برای کنترل بیایند و این قرصها را ببینند، اوضاع قمر در عقرب میشود آقای عسگری شما یک فکری بکنید!» می گویم: «این که کاری نداره! آخرِ همین هفته ترتیب یک گونی اش را می دهم، برای بقیه هم فکری خواهیم کرد! راستی، بقیه را چرا خودتان مصرف نمی کنید؟!» کمی سرخ می شوند. یکی شان می گوید:«بی تربیت!» و به اتاقشان برمی گردند. روز پنج شنبه، یک گونی از قرص ها را برداشته به اسدآباد می برم. اده را به گوشه ی خلوتی دعوت می کنم و نطقی غرا و کوتاه در باره ی مضرات حاملگی ناخواسته ارائه می دهم: «... خوبه که آدم سالی یک بچه پس بندازه ولی براش جا و غذا و لباس کافی نداشته باشه؟! خوبه که بچه های آدم یکی در میان بر اثر بیماری و گرسنگی   بمیرن؟! خوبه که آدم ده تا حلواخور قد و نیم قد بندازه در کونش و از این درمانگاه به آن درمانگاه بره؟! یادت رفته خودت داشتی زیر بار بچه داری از بین می رفتی؟! ما چند تا خواهر و برادر هم الکی و شانسی زنده ماندیم...» اده که حسابی تحت تأثیر قرار گرفته می گوید: «سرم را خوردی میرزا جان! از شیخ حسن جیرجیره هم بیشتر ورمی زنی ماشاءالله! حالا میگی من باید این گونی قرص را بخورم؟! ما، درش را بستیم! کارخانه خیلی وقته که تعطیله بّوّم!» خنده ام را فرو می خورم: « کارخانه ی بقیه ی زنهای اسدآباد که تعطِل نیست! توی کوچه ها مث مور و ملخ بچه وول می خوره! این قرص ها را بین زنها تقسیم کن! مفته، مفت! بهشون توضیح بده که بجای غصه و ورمِ بچه، شبی یک قرص بخورن! سر و زبانت که خوبه!» می خندد و مثل کوزه ای که آبش را خالی کنند تکان های شدیدی می خورد و صورتش از خنده سرخ و سیاه می شود. بر اثر تجربه، جمله ای را که بریده بریده بیان می کند می فهمم: « آخه بّوّم مگه من سپاه بهداشتم؟! این هم شد شغل که برای اده ت پیدا کردی؟ خدا خیرت بده هی! می خوای نسل اسدآبادی ها را وراندازی! مگه این ملت سدآوا چه چوبِ تری به تو فروخته آخه؟!» حالا قهقهه ی من هم در اتاق رها شده است. اما او هم جملات بریده بریده ی مرا که لابلای قهقهه می آیند و ناپدید می شوند در می یابد:« زلزله ی چند سال پیش نتوانست نسل اسدآبادی ها را براندازه، من کی باشم؟! اگه این قرصها را خوب پخش کنی ها، هفت سال دیگه کلاسهای اول دبستانهای اسدآباد خالی و تعطیل میشه!» صدای دادا می آید: « شیه هنی؟! (چیست دوباره!) دوواره دل به دل هم دادین؟! وخیزین بیاین اینجا! ما هم بد نمی خندیم به خدا!»
دوسه هفته پیاپی با کارتن قرص های ضد حاملگی به اسدآباد   میروم. تبلیغات اده موثر واقع شده. استقبال زنان بسیار خوب است! اده می گوید:«به علی اگر کار من به گوش شاه برسه منه میکنه وزیر ضد بچه! فرخنده خانم برات سلام رساند. گفت به میرزاقا بگو چون مفته، دوتا دوتا مُخورم!» می گویم :« لابد فعالیتش زیاده! خدا کمکش کنه!» اده با قهقهه می گوید: «از وقتی شاعر شدی آب رویت تکیده!»
 


ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ!

ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﺮﻭ ﺩﺭ ﺭﺯﻥ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮی، «ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ»، ﻟﺎﺕ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻠﻔﺖ ﺭﺯﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﭼﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺎﺭﺵ ﺑﺎﺟﮕﻴﺮی ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺭﮊﻳﻢ، ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﻛﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ، ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭﺟﺴﺘﺠﻮی ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ و چریکها ﺍﺳﺖ، و ارتش شاهنشاهی شورشیان ظفار را سرکوب می کند، ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ   ﺣﺘﻰ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺝ ﻣﻰگیرد. ﻣﺜﻠﺎً ﺍﮔﺮ ﺍﺩﺍﺭﻩی ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻣﺤﻴﻂ ﺭﺯﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﻗﺼﺎﺑﻰ ﻛﺜﻴﻔﻰ ﺭﺍ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮﺍﺕ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺗﻰ ﻛﻨﺪ، ﺻﺎﺣﺐ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻳﺎ ﻗﺼﺎﺏ ﺑﻪ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺟﻠﻮی ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﺮﻓﻨﺪ ﺩﺳﺖ به ﻜﺎﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭﺻﻮﺭﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮﺩ ﺍﺯﺁﻥ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻧﭽﻰ ﻳﺎ ﻗﺼﺎﺏ، ﺣﻖ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻭ، ﺭﺯﻥ ﺭﺍ ﻗﻠﻤﺮﻭﺣﻜﻮﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ. ﻫﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ، ﻭ جا به جاﺋﻰ ﺍﺯﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻭ ﻧﻮﭼﻪﻫﺎﻳﺶ ﺩﻭﺭﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ. ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ، ﻛﻠﺒﻪﺍی ﺍﺳﺖ ﺧﺸﺖ ﻭ ﮔﻠﻰ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪی ﺷﻬﺮ ﺭﺯﻥ. ﺍﻳﻦ ﻛﻠﺒﻪ، «ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﻟﻰ» ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺍﺻﻞ، ﻣﻴﻜﺪﻩﺍی ﺍﺳﺖ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺍﻧﺶ. ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ ﺗﺤﻮﻟﺎﺕ ﺭﺯﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﺒﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ! ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻃﺮﺡ ﻣﻰﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻣﻰﭼﻴﻨﺪ، ﻭ ﻧﻮﭼﻪﻫﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﻃﺮﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ.
مأمورﺍﻥ ﺩﻭﻟﺖ در منطقه ی رزن ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ: ﻳﺎ ﺑﺎید مثل بسیاری دیگر، از مردم ﺣﻖ ﺣﺴﺎﺏ بگیرند و«ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪی» تشکیل دهند، ﻳﺎ ﺷﺎﺧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﺥ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﮔﻴﺮﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﻣﺮﺩی ﺍﺳﺖ ﺑﻴﻦ ۴۰ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﻠﻨﺪﻗﺎﻣﺖ، ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ، ﺑﺎ پاﻠﺘﻮی ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻳﻚ ﻛﻠﺎﻩ ﻣﺨﻤﻠﻰ ﺩﺑﺶ. ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺷﺎﻩ ﻣﻘﺼﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺯﻣﺨﺘﺶ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ. ﻛﻢ ﺣﺮﻑ ﻭ ﻗﺎﻃﻊ ﺍﺳﺖ. ﺟﻤﻠﺎﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﻟﺎﺯﻡﺍﻟﺎﺟﺮﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.ﻧﻮﭼﻪﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﻳﺰﺩی ﺭﻭی ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ «ﺁﺳﺘﺎﻧﻪی ﺗﻤﺪﻥ ﺑﺰﺭﮒ» ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ صاحب ﻳﻜﻰ ﺍﺯ «ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ»ﻫﺎی ﺳﺮﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﺭﺯﻥ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ برای ﺗﻮﺍﻟﺖﻫﺎﻳﺶ ﺳﻨﮓ ﺗﻮﺍﻟﺖ بگذراد، کف آنها را ﻣﻮﺯﺍﺋﻴﻚ ﻛﻨﺪ ﻭ برای جلوگیری از هجوم مگسها، ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎی ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﻳﺮﺍﺋﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺮﺩﻩی ﺗﻮﺭی ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ. ﻳﻜﻰ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪی ﮔﺮﺍﻧﻰ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺳﺮﺑﺎﺯﻣﻴﺰﻧﺪ. ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﻭ ﻣﻬﻠﺖ ﻛﺘﺒﻰ ﺭﺍ ﺑﻪﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ.
ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ « ﻧﻤﺮﻩ» ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺗﺎﻗﻚ ﻭ ﻳﻚ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭئی که یک متر عرض و چهار متر درازا دارد،، ﻧﻴﻤﻜﺘﻰ ﭼﻮﺑﻰ ﺑﺮﺍی ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﺻﻒ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺩﺭﻫﺎی ﻓﻠﺰی ﻭﺭﻭﺩی ﺑﻪ « ﻧﻤﺮﻩها» ﻭ ﺩﺭﻫﺎی ﻓﺎﺻﻠﻪی ﺭﺧﺘﻜﻦ ﺑﺎ ﺩﻭﺵها ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻗﻔﻞ ﻛﺸﻮﺋﻰ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩی ﻧﻤﺮﻩ، ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﭘﻮﺳﻴﺪﮔﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ. ﺁﻭﺍﺯﺧﻮﺍﻥ، ﺯﻳﺮ ﺩﻭﺵ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﻛﻒ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮی ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ، ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﻤﺎﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ! ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻤﺶ. ﺩﺧﺘﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪﺍست ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ «ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ» ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ! ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖﻫﺎی ﺍﻭ ﻭ ﻣﻌﻠﻢ ﻋﺮﻕ ﺧﻮﺭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﺍﻡ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪی ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪﺍﺗﺎﻗﻜﻰ ﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﻭﻳﮋﻩی ﺳﺮﺍﻳﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﻧﻘﻞ ﻣﻜﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻟﺎﺑﺪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ، ﻗﻴﺎﻓﻪی ﻣﺮﺍ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻛﺮﺩﻩﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻜﺮﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﻧﺘﺮﺱ! ﻧﺘﺮﺱ مهندزجان! ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ!» ﺍﻭ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻦ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺑﺮﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﺣﻤﻠﻪ ﻭﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﺑﻜﺸﺪ. ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ. ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻭﺍﺭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻢ، ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ مستأﺻﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺭﻭی «ﺷﺮﻣﮕﺎﻫﻢ» ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ دست درازی ﺍﻭ ﺩﺭﺍﻣﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺧﺘﻜﻦ ﻫﻠﺶ ﻣﻰﺩﻫﻢ: «ﺑﺮﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺜﺎﻓﺖ!» ﺑﻪ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﺬﺑﻮﺣﺎﻧﻪی ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﻫﻀﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰی ﺑﺮﺍی ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎﭼﻨﻴﻦ ﺻﺤﻨﻪﺍی ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﺒﻮﺩﻩﺍﻡ.ﺣﺲ ﺷﺸﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮﺟﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﺮﺵ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﻡ. ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﺭﻭی ﺳﻜﻮ ﺑﺨﻮﺍﺑﺎﻧﺪ. ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﺭﺧﺘﻜﻦ ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﺭﻭی ﺳﻜﻮی ﺭﺧﺘﻜﻦ، ﺣﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﻣﻰﻛﺸﻢ. ﺍﺯ ﺷﻴﺸﻪی ﺑﺎﻟﺎی ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩی ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻧﻮﭼﻪﻫﺎی ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭی ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻰﺻﺒﺮﺍﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺘﻴﺠﻪی ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺷﺼﺘﻢ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺣﻴﻠﻪﺍی ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪﺍﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻰﻛﻮﺷﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﻜﺸﺪ، ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻧﻤﺮﻩ ﻣﻰﺯﻧﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ. ﻧﻮﭼﻪ، ﺑﺎﺻﺪﺍی ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﻌﻨﺎﺩﺍﺭی ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ: «ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺷﺖ ﺁﻗﺎی ﻣﻬﻨﺪز؟ﻫﺎﻫﺎﻫﺎ!» ﺩﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺧﺎﻛﻰ ﺑﺎﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻰﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺯ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺷﺐ ﺳﻴﺎﻫﺘﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺍﺗﺎﻗﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻡ. ﺳﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪی ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﻧﻮﭼﻪ، ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻭﻗﻴﺢﺍﺵ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺧﻨﺪﻩی ﻫﻮﻟﻨﺎﻛﻰ ﺑﺮﭼﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﺩ. «ﺑﺎﺯﻛﻦ ﻣﻬﻨﺪز ﺟﻮﻥ! ﻳﻚ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﺍﺭﻡ!» ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺭﻭﻡ. «ﭼﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍی ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ؟!» ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﻫﻴﭽﻰ ﻭﺍﻟﻠﻪ! ﻓﻘﻂ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺍﺧﻄﺎﺭ به ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻣﻰﮔﻴﺮی ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭼﻮﺏ ﻫﻢ ﺭﺩ ﻣﻰﻛﻨﻰ، ﻳﺎ ﻗﻀﻴﻪی ﺣﻤﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻠﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻣﻰﺍﻓﺘﻪ ﮔﺮﺩﻧﺖ! ﺷﺎﻫﺪ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ! ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﺴﺘﻦ!» ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ «ﺑﻪ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻟﺖ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﺝ ﻧﻤﻰﺩﻡ. ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﺎﺩﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﻦ ﻛﺎﺭﻣﻨﺪ ﺍﻋﻠﻴﺤﻀﺮﺕ ﻫﺴﺘﻢ! ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺧﺒﺮﻧﺪﺍﺭﻩ! ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻡ ﭘﺎﭘﻴﭻ ﺑﺪﻭﺯﻩ، ﻣﻰﻛﺸﻤﺶ ﺩﺍﺩﮔﺴﺘﺮی. ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺷﻪ ﻛﻰ ﺍﻭﻥ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺭﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺗﻮی ﺣﻤﻮﻡ!» ﻧﻮﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯیﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺳﻪ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺑﮕﻢ ﻣﻬﻨﺪز ﺟﻮﻥ! ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻴﺎ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ، ﺗﻮی ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺟﻠﻮﺱ ﺩﺍﺭﻥ!» ﺳﺮﺵ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﻧﻢ: «ﮔﻮﺭﺗﻮ ﮔﻢ ﻛﻦ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺍﻟﺎﻥ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮی ﺭﻭ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ! ﺍﻭﻣﺪی ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻰ ﺍﺯمأمور ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﺝ ﺑﮕﻴﺮی؟» ﺩﻛﺘﺮ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻰ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺩﺭگوشه ی دیگری از ﺣﻴﺎﻁ ﺩﺭﻣﺎﻧﮕﺎﻩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍی ﻣﻦ، ﻟﺎی ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺗﺎ ﻧﻮﭼﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻨﺪﺩ. ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﭘﺲ ﻣﻰﺩﻫﺪ! ﻧﻮﭼﻪ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ: «ﺁﻗﺎﻡ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺭﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻨﻰ ﻭ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﭼﻮﻕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﺴﻄﻰ ﺑﺪی ﻛﺎﻓﻴﻪ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺳﺮﺗﻮ ﺯﻳﺮ ﺁﺏ ﻣﻰﻛﻨﻦ!» ﻣﺸﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪی ﻧﻮﭼﻪ ﻣﻰﻛﻮﺑﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮﺁﻥ ﻃﺮﻓﺘﺮ ﺭﻭی ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻰﻣﺎﻧﻢ، ﻧﻜﻨﺪ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻛﺘﺮ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻰ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ. ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: «ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ! ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺑﺮﻭ، ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮﻛﻞ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﺮﺗﺎﻫﻪ!» ﺩﺭﻫﻤﺪﺍﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﺭﮔﺰﻳﻨﻰ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ. ﭼﻨﺪی ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻕ ﻣﻤﺪﻭﻝ ﻭ ﻧﻮﭼﻪﻫﺎﻳﺶ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﺍﺯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﻣﺤﻠﻰ ﺍﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ بوده،ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺩﺭﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ، ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ «ﺟﻔﺖ» ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﻨﺪ! ﺩﺭﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ، ﺁﻥ ﭘﺪﺭِ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ، ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯﺩﺧﺘﺮﺗﺮﺷﻴﺪﻩی ﺧﻮﺩ ﺧﻠﺎﺹ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍی ﭘﺎﺭﺗﻰ ﺑﺎﺯی ﺩﺭﻛﺎﺭﻫﺎی ﺩﻭﻟﺘﻰ!
 
********************
 
 
خشت و خاکستر
اتوبیوگرافی مانی منتشر شد.
در دو جلد
 
خشت و خاکستر که حوادث زندگی اجتماعی، ادبی و سیاسی مانی را از سال ۱۳۵۲ تا سال ۱۳۶۲ در برمی گیرد از سوی نشر هومن در آلمان منتشر شد ه است.
نویسنده در کنار شرح رویدادهای ادبی زندگی اش، وقایعی را که در جریان پیوستن به سازمان سیاسی ،   سالهای اختفا در تهران و نیز چگونگی گریز خود از ایران را در این کتاب ثبت کرده است. دیدار با شاعران و نویسندگان، تعویض مشاغل متعدد، آوارگی و مبارزه، رویدادهای عاشقانه، فراز و فرودهای اجتماعی در ایران از مطالبی است که مانی در متن آنها قرار   داشته است. تأکید نویسنده پیش از هرچیز کوششی در شناخت جامعه و چگونگی تأثیر آن بر زندگی ادبی او است. در کنار تلخ ترین وقایع، نویسنده با نثری سرشار از طنز و کنایه به موشکافی روندها و رویدادهای اجتماعی و فردی می پردازد.
 
  برخی اظهار نظرها پیرامون جلد نخست ﺧﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ:
ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﺜﺮ، ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ، ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎ ﻋﺴگرﻯ، ﻃﻨﺎﺯ ﻭ ﺷﻮﺥ ﻭ ﺷﻨﮓ ﻭ ﺧﻮﺵﺑﺎﺵ، ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﺷﻚ ﻣﻰﻛﺎﻭﺩ.
دکتر مرتضا میرآفتابی. ماهنامه ﺍﺩﺑﻰ ﺳﻴﻤﺮﻍ
 
ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮﻯ ﺍﺯ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ... ﻗﻠﻢ ﻣﺎﻧﻰ، ﻗﻮﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺩﺭ ﺣﻴﻄﻪ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞﻫﺎﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩهد.
عنایت فانی. ﺑﻰ.ﺑﻰ.ﺳﻰ. ﺑﺨﺶ ﻓﺎﺭﺳﻰ
 
ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻮﺑﻴﻮﮔﺮﺍﻓﻰ، ﻓﺎﺵﮔﻮﺋﻰ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩﻯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻭ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩﻯ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ، ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻓﺎﺵ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻬﺮﺍﺳﺪ.
ناهید ملکی. سیمرغ
ﺧﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎﻧﻰ، ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﻃﻨﺰ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰﻫﺎﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﺳﺖ. ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﭘﺎﻙﺑﺎﺧﺘﮕﻰ ﺍﺳﺖ. ﻃﻨﺰ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺩﻣﺎﻥﻫﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭد.
ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﺎ ﻣﻴﺮﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻣﺠﻠﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ
 
دو جلد با هزینه پست ۲۰ یورو
برای سفارش کتاب از شماره حساب زیر استفاده کنید:
 
Mirza Agha Asgari
Sparkasse Bochum-Germany
Konto-Nr .   ۱۲۹۰۴۶۱۳۲
Bankleitzahl   ۴۳۰ ۵۰۰ ۰۱
 
و یا هزینه را در پاکت پستی و به آدرس زیر بفرستید:
Asgari
Untere Heidestr . ۱۵
۴۴۷۹۳ Bochum
Germany
Tel: ۰۰۴ ۹ - ۲۳۴ - ۵۲۰ ۹۲۴