سفر به وادی مردگان!

بخشی از کتاب « خشت و خاکستر» ( اتوبیوگرافی مانی )
 
  جلد اول. چاپ دوم. انتشارات هومن. آلمان

 
                 ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﻮ ﻃﻠﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻝﻫﺎﻯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻓﺮﻧﮓ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺪﺭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﺮﺝ ﺧﻮﺩﺵ، ﺁﺟﻰ (ﻓﺮﻧﮓ ﺳﻠﻄﺎﻥ)، ﻋﻤﻮﻯ ﻛﻮﭼکم ﻫﻮﺷﻨﮓ، ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ «ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﻣﻄﻬﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ،ﻋﻠﻴﻬﺎﺳﻠﺎﻡ ﺩﺭﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﻗﻢ» ﺑﺒﺮﺩ. ﺑﺴﺎﻁ ﺳﻔﺮﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻔﺮﺷﻰ ﻭ ﺑﺎﻟﺶ ﻭ ﭘﺘﻮ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﻜﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺿﺎﻓﻰ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﻯ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﭘﺨﺖ ﻭ ﭘﺰ ﻭ ﻣﻮﺍﺩ ﺧﺎﻡ ﻭ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﭘﺪﺭ ﻳﻚ ﺟﻴﭗ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪه اش ﺭﺍ ﺳﺮﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﻴﻤﻪﻫﺎﻯ ﺷﺐ، ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻴﺎﺭ ﻭ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺍﺫﺍﻥ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺁﺟﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺷﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﺴﻮﺍﻙ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﻛﻢﺧﻮﺍﺑﻰ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﻯ، ﮔﻮﺵ ﺑﻔﺮﻣﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻡ. ﺑﺴﺎﻁ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺗﺮﻙ ﺟﻴﭗ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺎﻗﻰﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻚ ﻋﻘﺐ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺁﺟﻰ ﻭ ﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ «ﻋﻮﺭﺕﻫﺎﻯ» ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻤﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻫﺴﺎﻟﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻚِ ﺑﺮﺯﻧﺘﻰِ ﻋﻘﺐ ﭼﭙﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﻠﻮ ﺟﻠﻮﺱ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ صلواه ﺁﺏﺩﺍﺭ، ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻳﻢ. ﺟﻴﭗ، ﻟﻜﻨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﻰِ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻭ ﻟﺬﺍ ﻧﺎﻣﺤﺮﻡ. ﺩﺭ ﻫﺮﭘﻴﭻ ﻭ ﺑﺮ ﻫﺮﺑﻠﻨﺪﻯ ﻳﺎ ﻧﺸﻴﺐ، ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﺎﻣﺘﻰ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﭼﻨﺪﻳﻦ صلواه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻟﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﺮﻭﻳﻢ! ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺩﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺿﺎﺷﺎﻩ ﻳﺎ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﺒﻴﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﭘﻴﭻ ﻭﺧﻢﻫﺎﻯ ﻫﻮﻝﻧﺎﻙ ﺩﺭﺁﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭِ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭگم ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺮﻟﺐ، ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺷﺎﻥ ﻓﻮﺕ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺯ، ﺁﻥﻫﻢ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻧﻪﻯ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺭﻩﻫﺎﻯ ﺑﻰﺍﻧﺘﻬﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﺗﻰ ﻋﺎﻟﻢﮔﻴﺮ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﻰﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ: «ﺑﺮﺧﺎﺗﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻠﺎﻣﺘﻰ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ، ﺻﻠﻮﺍه ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺘﻢ ﻛﻨﻴﺪ!» ﻣﺎ ﺧﺘﻢ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ، ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺩﺳﺖﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﻌﺪﻯ، ﮔﺮﻭﻩ ﻛﺮ ۶ ﻧﻔﺮﻩﻯ ﻣﺎ، ﺁﻥ ﺁﻭﺍﻯ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﺷﻮﺥﻃﺒﻊ ﻭ ﺑﺬﻟﻪﮔﻮ ﺑﻮﺩ، ﺯﻳﺮ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ، ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻳﺪ ﻭ ﺑﻴﻀﺎ ﻭ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺍﻫﻦ ﻭ ﺗﻠﭗ، ﺑﺸﺪﺕ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪ، ﺩﺳﺖ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻰﺻﺪﺍ ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮﺯﻩﺍﻯ ﻭﺍﺭﻭﻧﻪ ﻛﻪ ﺁبش ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺗﻜﺎﻥﻫﺎﻯ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﻳﻚﻧﻮﺍﺧﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ! ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﭘﺪﺭﻡ، ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ، ﻃﻨﺰ ﻭ ﺑﺬﻟﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﻰﺻﺪﺍ ﻣﻰﺧﻨﺪﺩ. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ، ﻣﺮﺩﻯ ﻟﺎﻏﺮ، ﻣﻔﻨﮕﻰ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﭽﭙﭽﻪﻫﺎﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ:«ﻛﺮﻡ! ﭼﺮﺍ ﺍﺗﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺭﻭ ﻣﻔﻨﮕﻰِ ﺷﻴﺮﻩﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﺮﺍﻳﻪ ﻛﺮﺩﻯ؟! ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻗﺤﻄﻰ ﺑﻮﺩ؟!» پدر پاسخ داد:
«ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻭﺳﻂ ﺭﺍﻩ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﭘسش ﺑﺮ ﺑﻴﺎﻡ!» آجی گفت«ﺧﺎﻙ بر ﺳﺮﺵ ﻛﺮﺩﻥ! ﺗﺎ ﺁﺟﻰﺍﺕ ﻫﻤﺮﺍﻫﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﻧﺘﺮﺱ!» ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ، ﻗِﭻ ﻭ ﻗُﻠﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎ، ﺍﺯ ﻛﺎﺭﺍﻓﺘﺎﺩ. ﻧﺼﻒ ﻧُﻘﻞ ﻭ ﻛﺸﻤﺶ ﻭ ﮔﺮﺩﻭﻳﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻮﺷﻪ ﺭﺍﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ، ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺩﻭﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭﻝ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺭﺍﻧﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﭘﺮﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﻤﻪ ﻛﻮﻩ ﻭﻛﻤﺮ ﻭ ﺩﺭﻩ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ ﻭ ﺷﻜﺎﻑ ﺩﺭﻩﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻛﻨﻨﺪ. ﺳﻄﻞ ﺣﻠﺒﻰِ ﻭﻳﮋﻩﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﻛﺮﺩﻧﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﺎﻫﻤﺪﺍﻥ ﺩﻭﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﺑﻨﺎﻡ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻭﺻﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﭘﺮﻭﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ، ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻧﻰﻫﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ! ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎﻯ ﺩﻭﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺒﺪ ﻭ ﺑﺮﺝ، ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ، ﻳﻚ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺯﺩﻳﻢ، ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺳﺮﺵ ﮔﻴﺞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻳﻚﺑﺎﺭﻫﻢ ﺑﺎﻟﺎ ﺁﻭﺭﺩ! ﺩﺭﺷﻜﻪﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺯﻩﻫﺎﻯ ﺯﻳﺎﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻛﺮﻩﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮﻣﻰﺁﻭﺭﺩ:«ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﺎﻟﺖ ﻫﻰ! ﻣﺎﺷﺎءﻟﻠﻪ ﻭ ﺻﺪ ﺑﺎﺭﻙﻟﻠﻪ! » ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ، ﻳﻚﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﺳﮓ ﺻﺎﺣﺐﺍﺵ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﻰﻛﺮﺩ، ﺑﺨﺮﻳﻢ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭﺁﺏ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻭ ﮔُﺮﺝ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺳﻔﺮﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺸﻮﻳﻢ. ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻗﺎﺭﻗﺎﺭﻙ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻳﻢ. ﻧﺎﻡ ﻗﺎﺭﻗﺎﺭﻙ ﺭﺍ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﻴﭗ ﺟﻨﮕﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻰ ﻫﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﻨﺪﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺐِ ﺩﻭﻡ ﻓﺮﺍﺯ ﺁﻣﺪ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ، ﺩﻭﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﻢ ﺳﻮﻯ ﺍﺑﻮﻃﻴﺎﺭﻩ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺻﻠﻮﺍه ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ. ﺑﺮﺟﺎﺩﻩ، ﻧﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻯ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻭ ﻋﻠﺎﻣﺘﻰ. ﻓﻘﻂ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﻃﺮﻑ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ. ﻫﺮﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﻓﺮﺳﺦ ﻳﻚﺑﺎﺭ، ﺑﺎﺭﻭﺑﻨﺪﻳﻞ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ، ﺍﺯ ﺗﺮﻙِ ﻗﺎﺭﻗﺎﺭﻙ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﺒﻚ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﺪﺗﺮﻣﻰ ﺭﻭﺩ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻰﺷﺪ! ﭘﺪﺭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ! ﭘﺲ، ﭼﻨﺪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻯ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﺎﺭ ﻭﺑﻨﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﻋﻘﺐ ﺟﻴﭗ ﻣﻰﺑﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩﻳﻢ. ﺑﻪ ﭘﻴﺶﻧﻬﺎﺩ ﭘﺪﺭ، ﺳﺮ ﻃﻨﺎﺑﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﻫﻢ ﭼﺎﻕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻫﺸﻴﺎﺭ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﻮﻳﻢ! ﺟﺎﺩﻩ، ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻯ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺒﻮﺩ. ﮔﺎﻫﻰ ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺁﻥﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻗﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺟﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺧﺖ، ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺻﺪ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻬﺖﻳﺎﺑﻰ ﻣﻰﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺩﻭﺳﺘﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻭ تأکید ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ، ﺍﺳﻴﺮ«ﻣﺮﺩ ﺯﻣﺎﻥ» (ﻣﺮﺩﺁﺯﻣﺎ، ﻏﻮﻝ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ) ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ! ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻫﺮ ﺍﺯ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻳﻢ! ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰِ ﺍﻓﻠﺎﻙ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖِ ﻛﻮﺍﻛﺐ ﻭ ﺟﻬﺎﺕِ ﺳﻤﺎﻭﻯ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐِ ﻫﻮﻝ، ﺗﻮﺷﻰ (جهت)ِ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ، ﭼﻬﺎﺭﭼﺸﻤﻰ ﻣﺮﺍﻗﺐِ ﺑﻴﺮﺍﻫﻪ ﻭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﺁﺯﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﭼﭗِ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﻨﺪ. ﺯﻣﻴﻦ، ﻳﻜﺴﺮﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺑﻰﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭ ﻧﻮﺭﺍﻓﻜﻦِ ﺑﻰﺟﺎﻥ، ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺩﻭﺳﻪ ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﻯ ﺟﻴﭗ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ، ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥِ ﺷﻔﺎﻑ ﻭ ﻧﻌﻞ ﺯﻧﮓﺯﺩﻩی ﻤﺎﻩ، ﺟﻬﺖﻳﺎﺑﻰ ﻭ ﺭﺻﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻥﺗﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﭘﺪﺭ، ﺑﺎ ﺩﻗﺖِ ﻳﻚ ﻣﻨﺠﻢ، ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻣﺴﻴﺮ ﻛﻬﻜﺸﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ. ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﻮﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻯ ﻓﻀﺎﻳﻰ ﻣﻰﺭﻓﺘﻴﻢ. ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﻭﻗﺘﻰ ﻟﻮﻳﻰ ﺁﺭﻣﺴﺘﺮﺍﻧﮓ ﺑﺎ ﺳﻔﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩ، ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻰﺷﻚ ﺍﺣﺴﺎﺳﻰ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱِ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ ﻗﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﺳﻮﺍﻯ ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻡ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﺪ ﻏﻮﻝ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﺍﻡﻫﺎﻯ ﺩﻳﻮﺁﺳﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻭﺍﺭ، ﺍﺯ ﺩﻭﻃﺮﻑ ﺟﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﻯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺩﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﺮﺻﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺟﺎﻯ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﮔﻴﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﻨﺪ. ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﮔﺎﻡﻫﺎﻯ ﺑﻠﻨﺪِ ﺑﻰﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﻣﺎ ﻣﻰﺩﻭﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﻋﻠﺎﺋﻤﻰ ﻭﻳﮋﻩ، ﮔﻔﺖﻭﮔﻮ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ، ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻟﻘﻤﻪ ﭼﭗﺍﺵ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﻪﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺫﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻴﭗ، ﺯﻭﺯﻩ ﻛﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﻋﻤﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻛﻔﻦ ﺑﺮﺗﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﻗﻤﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻗﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ، ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺯﻳﺮﺩﺭﺧﺖ ﻃﻮﺑﻰ ﻣﻘﺎﻡ ﮔﻴﺮﺩ، ﺍﻳﻨﻚ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊِ ﻫﻮﻝ ﻭ ﺧﻄﺮ، ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻃﻮﺑﻰ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻗﻴﺴﻰﺧﺸﻜﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺍﺩﺍ (ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺪﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻢ) ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺳﻤﺖ ﻭ ﺳﻮﻯ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻮﻳﺰ ﻭ ﻣﻐﺰﮔﺮﺩﻭ ﻣﻰﺧﻮﺭﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺒﺮﺩ. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ، ﻛﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻣﻮﻳﺰ ﻭ ﻛﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻫﺎنش ﺑﭽﭙﺎﻧﺪ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺳﺮِﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺯﺧﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ. ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻏﻮﻝﻫﺎﻯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﻭﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ . ﺍﻭ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ:«ﻟﺎﻟﻤﺎﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﭽﻪ! ﺑﺘﻤﺮﮒ! ﭼﺸﻤﺎﻥِ ﺑﻰﺻﺎﺣﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﺑﻞ ﻛﻪ ﺑﺨﻔﺘﻰ! ﻣﻴﺎﻥﺩﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﺮﺩﻫﺎ!»
ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ، ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﻯ ﻏﻮﻝﻫﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﻛﻨﺪ، ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ:«ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺍﻫﻞ ﻗﺒﻮﺭ ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺟﺎﻥ. ﺑﻪ ﺷﻬﺮِ ﻣﻘﺪﺱِ ﻗﻢ. ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﻴﺎ، ﻣﺮﺩﻩ ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪﺱ. ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺮﺍﺯ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﻮﺍﺕ، ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻔﻦﻫﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪﺷﺎﻥ، ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻛﻨﺎﻥ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﻭ ﻛَﺲ ﻭﻛﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﭘﺮﺍﺯ ﻣﺮﺩﻩﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﺠﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺮﺳﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﻫﺎ، ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻫﺎ ﻧﻤﻰﺁﻳﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪﻫﺎﻯ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻭ ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ، ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﺰﻳﺰﻛﻢ! ﻏﻮﻝﻫﺎ، ﺑﻴﺶﺗﺮ، ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺪﺍﺷﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻮ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ! ﻧﺘﺮﺱ ﮔﻞﺍﻡ!» ﺁﻗﺎﻯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻛﻠﺎﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﺑﺮﻳﺪ:«ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻰ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻨﻪﺟﺎﻥ! ﺍﮔﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻯ ﻣﻦ ﻳﻜﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺟﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﻛﻨﻢ! ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺯﺍﺑﺮﺍﻩ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ! ﺣﺮﻑ ﺧﻴﺮ ﭘﻴﺶﺑﻴﺎﺭ ﺑﺎﺟﻰﺟﺎﻥ!» ﭘﺪﺭ ﭼﺸﻢ ﻏﺮﻩﺍﻯ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺎﺕ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻭ ﻭﺟﻨﺎﺕ ﺍﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻡ، ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭﺟﺎ ﺟﻴﺸﻢ ﮔﺮﻓﺖ! ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﻔﺘﻢ:«ﺍﺩﻩ الآن ﻣﻰﺭﻳﺰﻩ!»
ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﮔﻔﺖ: «ﻛﺮﻡ ﺑﮕﻮ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﺮﻳﻖ ﺩﺍﺭﻩ!» ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: «ﺁﺧﻪ، ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺑَﺮِ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﭼﻪﺟﻮﺭﻯ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻩ ﺯﻥ؟! ﻣﮕﺮﻋﻘﻞﻣﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻨﮓ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﻮﻳﻢ؟! ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﻯ ﭼﻪ ﻭﺍﻟﺰﺍﺭﻳﺎﺗﻰﺍﺳﺖ؟! ﺑﮕﻮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﻯ ﻣﻄﻤﺌﻨﻰ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﺑﺎﺩﺍﻧﻰ، ﮔﻠﺒﺎﻧﮓ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ!» ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: «ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﺪﺑﺨﺖ!» ﻣﻦ، ﺳﺮِ ﻟﻮﻟﻪﻯ ﺷﺎﺷﺪﺍنم ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻠﻮﺍﺭﻡ ﺧﻴﺲ ﻧﺸﻮﺩ! ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﻐﻞِ ﮔﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:«ﺣﺘﻰ ﺍﻣﻮﺍﺗﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻛﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻢ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ، ﺩﺭ ﺷﺐﻫﺎﻯ ﻣﻬﺘﺎﺑﻰ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻴﺒﺘﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺁﺧﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰﺷﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ. ﻛﻔﻦ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮﻃﺮﻑ ﻣﻰﺩﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ. ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ، ﻧﻌﺶ ﻛﺮﺑﻠﺎﻳﻰ ﻫﻴﺒﺖ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺷﺎﻩ ﻗﺠﺮ ﺍﺯ ﻗﻢ ﺗﺎ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ ﺩﻭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ! ﻭﻟﻰ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪ، ﺳﻔﻴﺪﻩ ﺳﺮﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺻﺎﻟﺤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ، ﺑﻰﭼﺎﺭﻩ ﻫﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻟﺨﺖ ﻭ ﺑﻰﻛﻔﻦ، ﺍﺯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﻯ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩﺵ! ﺁﺧﺮ ﺍﻣﻮﺍﺕ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻩ ﺑﺪﺷﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺟﺎﻥ! ﺧﺪﺍﺑﻴﺎﻣﺮﺯ، ﻣﺸﻬﺪﻯ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻛﻪ ۱۲۰ ﺳﺎﻝ ﻋﻤﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ-         ﺧﺎﻛﺶ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ -   ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻥ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻮﺭﺕ ﭘﺲ ﻭ ﭘﻴﺸﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺿﺠﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﻗﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪﻩ! ﻛﺮﻡ! ﻛﺮﻡ! ﺑﮕﻮ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻩ! ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﺠﺴﻢ ﻛﺮﺩ!»ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ: «ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﮕﻮ ﺑﺎﺟﻰ؟! ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻦِ ﺑﺪﺑﺨﺖ، ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥِ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﺁﺯﻣﺎ، ﭼﻪ ﺟﻮﺭﻯ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﻢ ﺁﺧﺮ؟! ﺍﻯ ﻛﺎﺵ ﻗﻠﻢِ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻰﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪﻡ! ﺑﺮﺍﻯ ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻥ، ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺐﺍﻡ ﺭﺳﻴﺪ!» ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﺮﺍﺗﻰ ﺩﺍﺩ:
«ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺧﺪﺍ! ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ! ﺑﺎﻫﻢ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ! ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺵ ، ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ! ﻳﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ! ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﭙﺮﺩﻳﻢ! ﻣﺎ ﺯﻭﺍﺭ ﺗﻮﺍﻳﻢ، ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎﺵ! ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺧﺪﺍ! ﻳﺎ ﻗﻤﺮ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ! ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻰﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻴﻤﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﭘﻨﺞ ﻗﺮﺍﻥ، ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪﺍﺕ ﺣﻔﻆ ﻛﻦ! » ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:«ﺩﻳﺪﻯ ﺣﺎﻟﺎ؟! ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﻤﻪ (ﺑﻴﻤﻪ) ﻛﺮﺩﻩ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺎ ﺟﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻳﻢ!» ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﺸﻤﻰ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﻴﭗ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ. ﻳﻜﻰ ﺩﻭ ﻣﺘﺮ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﻴﭗ، ﻣﺎ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ آل عسگری، ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻗﺪﻣﻰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮﻳﻊِ ﺟﻤﻌﻰ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺳﺒﻚ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﻭ ﻛﻠﻮﺥ ﻃﻬﺎﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻮﺑﺖ، ﺑﻪ ﻗﺎﺭﻗﺎﺭﻙ ﻫﺠﻮﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ. ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﭼﻨﺪ صلواه ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ. ﺻﺪﺍﻯ ﻗﺎﺭﻗﺎﺭﻙ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻧﻌﻞ ِﻣﺎﻩ، ﺑﻪ ﻭﺳﻂ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭﺵ ﻣﻰﮔﺸﺖ. ﻫﻤﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﺩﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺸﻮﺩ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪﻩ، ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﻤﻰ ﺧﻴﺲ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﭼﺎﺩﺭ ﭼﻴﺘﻰ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ، ﻧﺎﺯﻙ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﮔﺮﻭﻩﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻛﻔﻦ ﺑﺮ ﺗﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭﻣﺜﻞ ﺻﻐﺮﺍ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻣﺤﻠﻪی ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ، ﺿﺠﻪ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻰﺩﻭﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ، ﭼﻨﺪ ﻏﻮﻝ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ، ﺑﺎ ﻋﺒﺎﻯ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﺮﺍﻕ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﺮِ ﺁﻥ ﭘﻴﭻ ﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺗﭙﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺷﺒﺢﺍﺵ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ، ﺟﻴﭗ ﺭﺍ ﺑﺒﻠﻌﻨﺪ.
ﺳﻔﻴﺪﻩ ﺳﺮ ﺯﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ، ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﻤﮕﻰ ﻧﻔﺴﻰ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ. ﺳﻮﺍﺩ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ. ﮔﻨﺒﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩ ﻭ ﺻﺤﻦ ﻭ ﺳﺮﺍﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ صلواه ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﻠﻐﻮﺭﻛﺮﺩﻥ ﻋﺮﺑﻰ. ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥﺳﺮﺍﻯ ﺻﻮﻓﻴﺎﻥِ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻃﺮﺍﻕ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ. ﺯﻧﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻘﻨﻌﻪ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﺳﻜﺎﻥ ﺯﻭﺍﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺟﻠﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺷﺪ، ﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﺴﺎﻁ ﻧﻴﻤﺮﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﻳﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺷﻜﻤﻰ ﺍﺯ ﻋﺰﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻳﻢ. ﭘﺪﺭ، ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﺑﻪ ﺩﻭ ﺣﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻰ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻏﺴﻞ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺩﻳﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺩﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻰ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺷﺪﻳﻢ! ﭘﺪﺭ، ﻳﻚﺭﻳﺰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ:«ﺍﻟﻠﻪﺍﻛﺒﺮ! ﭼﻪ ﺑﺎﺭﮔﺎﻫﻰ! ﺁﻥ ﮔﻨﺒﺪ ﺍﺯ ﻃﻠﺎﺳﺖﻫﺎ ﺯﻫﺮﺍ! ﺁﻥ ﻣﻨﺎﺭﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟ ﻫﻤﻪﺍﺵ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﻭ ﻃﻠﺎﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﮔﻞﻣﻴﺦﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ ﭼﻪ ﺑﺰﺭﮒﺍﻧﺪ! ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺟﻠﺎﻟﺖ ﺷﻜﺮ! ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ! ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺭ ﻭ ﻣﻠﺦ! ﻗﻴﺎﻣﺘﻪ ﺑﻪﺧﺪﺍ! ﺩﺳﺖ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮ ﮔﻢ ﻧﺸﻪ. ﺁﻥﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻔﺶﻫﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪﻫﻴﺪ، ﻧﻤﺮﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻫﻤﻴﻦﺟﺎ ﻛﻨﺎﺭِ ﺍﻳﻦ ﺣﻮﺽ. ﺩﺳﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻭﻝ ﻧﻜﻨﻴﺪﻫﺎ! ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺳﺪﺁﻭﺍ (ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ) ﻧﻴﺴﺖﻫﺎ! ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻰ، ﮔﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﺷﺪﻩﺍﻯ! ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﻃﻠﺎﻳﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻜﺮ! ﺍﻟﻠﻪُﺍﻛﺒﺮ ﻭ ﺑﺮﻛﺎﺗﻪ! ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﻳﻦ. ﻫﺮ ﺁﺭﺯﻭﻳﻰ ﺩﺍﺭﻳﻦ ﺑﻜﻨﻴﻦ. ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﻛﻨﻪ! ﺍﻟﻬﻰ ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﭘﺎﻛﺶ ﺑﺸﻢ! ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺡ ﺁﺩﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻰﺷﻪ! ﻫﻰ ﺯﻫﺮﺍ! ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﺎﻟﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻦ! ﺟﻠﻮﻯ ﭘﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ! ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻳﺪﻥ ﮔﻨﺒﺪﻫﺎ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ...» ﺯﻭﺍﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺮ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ، با ﻧﺪﺑﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﺩﻋﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻧﻴﺖ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﻤﻪﺷﺎﻥ ﻋﺮﺑﻰ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﻗﺎﻃﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧِﻰ ﻋﺠﻴﺐ، ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﻭ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﻳﺎﺩ ﺯﺑﺎﻥِ ﺟﻦﻫﺎﻳﻰ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺰﺍﺣمم ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ. ﺩﻭﺳﻪ ﺗﺎ ﻛﻮﺭ ﻭ ﺷﻞ ﻭ ﻋﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺩﺳﺖ ﻣﻦﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻌﺠﺮ ﻣﻄﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪ. ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻌﺠﺮ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻃﻠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﻰﭼﻰﻣﺎﻥِ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ «ﭼﻰﭼﻰﻣﺎﻥ ﻓﻘﻴﺮﻩ». ﺻﺪﺍﻯ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺧﻮﺍﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﻣﺤﻮ ﺁﻳﻨﻪﻛﺎﺭﻯ ﻭ ﺑﺮﻕ ﻃﻠﺎﻫﺎ ﻭ ﭼﻠﭽﺮﺍغها ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺯﮒ ﮔﻔﺖ: «ﻧﻴﺖ ﻛﻦ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺟﺎﻥ! ﺗﻮ ﭘﺎﻙ ﻭ ﻣﻌﺼﻮﻣﻰ ﻭ ﻫﺮﻧﻴﺘﻰ ﺑﻜﻨﻰ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺟﻰﺍﺕ ﻫﻢ ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺑﺨﻮﺍﻩ! » ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺭﻭنم ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺖ ﻛﺮﺩﻡ:«ﺍﻯ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪی ﺧﻮﺏ! ﻳﻚ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺩﺍﺩﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻗﻴﭻِ ﭼﺮﻣﻰﺍﺵ ﻛﺘﻚ ﻧﺰﻧﺪ! ﻳﻚ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻭﺭﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ! ﻳﻚ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﻗﭻ ﻭ ﻗﻞ ﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺸﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ ﺩﺍﺩﺍ ﻛﺒﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺧﻮﺏ ﺑﺸﻮﺩ! ﻳﻚ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﻓﺮﺵ ﺑﺨﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺩﻩ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻜﺸﺪ! ﺍﻯ ﺍﻣﺎﻡﺟﺎﻥ! ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺻﺤﻦ ﻭ ﺳﺮﺍﻳﺖ! ﻳﻚ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﻜﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﻪی ﺟﻦﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﺍﺫﻳﺖ ﻧﻜﻨﺪ! ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﻣﺒﺎﺭﻛﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﻯ ﻗﺒﻠﻪی ﻋﺎﻟﻢ! ﻣﺎﺷﺎءﺍﻟﻠﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭﻯﻫﺎ! ﺧﻮﺵ ﺑﻪﺣﺎﻟﺖ ﻭاﻟﻠﻪ!..» ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﻀﺎﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺯﻧﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ ﺩﺍﺩﺍ ﻭ ﺁﺟﻰ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺎﺭﻭﻥ ﻛﻬﻦ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻛﺠﺎﻯ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ! ﺯﻳﺮ ﺁﻥﺩﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﻈﺮﻛﺮﺩﻩ. ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﻗﻤﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻚ ﺗﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻫﻦ ﻭ ﺗﻠﭗ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻳﻢ. ﭘﺪﺭ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺴﺘﻨﻰ ﻛﻪ ﻟﻴﺴﻴﺪﻥ ﺁﻥ، ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﻭ ﻋﻤﻮﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﻛﺮﺩ! ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ، ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺰﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.«ﻗﻢ ﭼﻪﺟﺎﻯ ﺧﻮﺑﻰﺍﺳﺖ! ﺍﻟﻬﻰ ﻛﻪ ﺑﻘﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﺮﻭﻡ!»
 
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﻴﺎه اش ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻨﻰ ﻟﻴﺲ ﻣﻰﺯﺩ ﮔﻔﺖ:«ﺣﺎﻟﺎ ﻛﺠﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩﺍﻯ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺟﺎﻥ؟! ﺑﺨﻮﺭ، ﺑﺨﻮﺭ! ﺑﻰﺧﻮﺩ ﻧﻴﺲ ﻛﻪ ﺩﺍﺩﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺯِﺭﻙ ﻭ ﺯﺭﻧﮓ ﻭ ﮔَﺖ ﻭ ﮔﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺎﻕ ﻭ ﺳﺎﻟﻤﻪ! ﻣﺎﻝ ﻫﻤﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻰﺧﻮﺭﻩ ﻭ ﻛﻴﻒ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﻨﻪ! ﺑﺨﻮﺭ، ﺑﺨﻮﺭ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺑﺮﺍﻣﺎﻥ ﺑﺨﺮﻩ! ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺷﻮﻛﺘﺖ ﺷﻜﺮ! ﻣﺎ ﻛﺠﺎ ﻭ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻛﺠﺎ؟! ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺰﺭﮔﻪﻫﺎ!»
 
****************************
 
خشت و خاکستر
اتوبیوگرافی مانی منتشر شد.
در دو جلد
 
خشت و خاکستر که حوادث زندگی اجتماعی، ادبی و سیاسی مانی را از سال ۱۳۵۲ تا سال ۱۳۶۲ در برمی گیرد از سوی نشر هومن در آلمان منتشر شد ه است.
نویسنده در کنار شرح رویدادهای ادبی زندگی اش، وقایعی را که در جریان پیوستن به سازمان سیاسی ،   سالهای اختفا در تهران و نیز چگونگی گریز خود از ایران را در این کتاب ثبت کرده است. دیدار با شاعران و نویسندگان، تعویض مشاغل متعدد، آوارگی و مبارزه، رویدادهای عاشقانه، فراز و فرودهای اجتماعی در ایران از مطالبی است که مانی در متن آنها قرار   داشته است. تأکید نویسنده پیش از هرچیز کوششی در شناخت جامعه و چگونگی تأثیر آن بر زندگی ادبی او است. در کنار تلخ ترین وقایع، نویسنده با نثری سرشار از طنز و کنایه به موشکافی روندها و رویدادهای اجتماعی و فردی می پردازد.
 
  برخی اظهار نظرها پیرامون جلد نخست ﺧﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ:
ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﺜﺮ، ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ، ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎ ﻋﺴگرﻯ، ﻃﻨﺎﺯ ﻭ ﺷﻮﺥ ﻭ ﺷﻨﮓ ﻭ ﺧﻮﺵﺑﺎﺵ، ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﺷﻚ ﻣﻰﻛﺎﻭﺩ.
دکتر مرتضا میرآفتابی. ماهنامه ﺍﺩﺑﻰ ﺳﻴﻤﺮﻍ
 
ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮﻯ ﺍﺯ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ... ﻗﻠﻢ ﻣﺎﻧﻰ، ﻗﻮﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺩﺭ ﺣﻴﻄﻪ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻭ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞﻫﺎﻯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩهد.
عنایت فانی. ﺑﻰ.ﺑﻰ.ﺳﻰ. ﺑﺨﺶ ﻓﺎﺭﺳﻰ
 
ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻮﺑﻴﻮﮔﺮﺍﻓﻰ، ﻓﺎﺵﮔﻮﺋﻰ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻛﺘﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩﻯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻭ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩﻯ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ، ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻣﻰﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻓﺎﺵ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻬﺮﺍﺳﺪ.
ناهید ملکی. سیمرغ
ﺧﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎﻧﻰ، ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭ ﻃﻨﺰ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰﻫﺎﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰﺍﺳﺖ. ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﭘﺎﻙﺑﺎﺧﺘﮕﻰ ﺍﺳﺖ. ﻃﻨﺰ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺩﻣﺎﻥﻫﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭد.
ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﺎ ﻣﻴﺮﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻣﺠﻠﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ
 
دو جلد با هزینه پست ۲۰ یورو
برای سفارش کتاب از شماره حساب زیر استفاده کنید:
 
Mirza Agha Asgari
Sparkasse Bochum-Germany
Konto-Nr .   ۱۲۹۰۴۶۱۳۲
Bankleitzahl   ۴۳۰ ۵۰۰ ۰۱
 
و یا هزینه را در پاکت پستی و به آدرس زیر بفرستید:
Asgari
Untere Heidestr . ۱۵
۴۴۷۹۳ Bochum
Germany
Tel: ۰۰۴۹ - ۲۳۴ - ۵۲۰ ۹۲۴