فصلی از رمان «زیر پوست ابدیت»

میرزاآقا عسگری (مانی)


یکی از قهرمانان رمان که نویسنده است، بخشی از رمان منتشر نشده اش ( زیر پوست ابدیت)   را در حضور ایرانیان می خواند تا از بازتاب آن آگاه گردد. این هم بازتاب آن!
 
  ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﺧﻮﺍﻧﻰ

ﺩﺭ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻧﻴﻤﺎ، ﺩﻭﺳﻠﺪﻭﺭﻑ

- «...ﺧﻮﺏ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ! ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺨﺶﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺭﻣﺎﻥ ﻣﻨﺘﺸﺮﻧﺸﺪﻩی ﺁﻗﺎﻯ ﺍﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺯﻳﺒﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ، ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺑﺨﺶِ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ! ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺳﺖ، ﻧﻮﺑﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ -   ﺍﻭﻝ ﻧﺎﻡ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺁﻭﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭﺩﺭﺍﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ!-   ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﻮﺍﻟﺎﺕ ﻭ ﻧﻈﺮﺍﺗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺷﺐ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪﻫﻴﻢ، ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻴﺶﺍﺯﭘﻨﺞ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ. ﺧﻮﺏ، ﺍﺯﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ! ﺷﻤﺎ! ﺑﻠﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﺧﺎﻧﻤﻰ ﻛﻪ ﭘﻠﻴﻮﺭ ﻣﻐﺰ ﭘﺴﺘﻪﺍﻯ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ! ﺑﻠﻪ، ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ!»
- «ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ سوﺍﻝ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩی باصطلاح ﻣﺮﺩﻣﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﻯ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺯﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻛﻨﻦ؟! ﺍﻏﻠﺐ ﺯﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﻟﺎﺍﻗﻞ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺧﻮﺍﻧﺪند ﻭ ﻛﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ، ﺩﻭﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً، ﻫﺮﺯﻩ ﻫﺴﺘﻦ! ﭼﺮﺍﻣﻰﺧﻨﺪﻳﻦ؟! ﻣﮕﻪ ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻯ ﻧﺒﻮﺩ؟ ﺯﺭﻯ، ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ، ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﻮﻥ.ﻛﺠﺎﻯ ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﻩ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ، ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﺸﻮﻥ ﻧﻴﺲ؟ ﺍﻳﻨﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺚ ﺯﻥﻫﺎﻯ ﻫﺮﺯﻩ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻦ. ﺍﻳﻦ، ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺎﺩﻩ، ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺯﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﻪ. ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ، ﻳﻚ ﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪ ﺿﺪ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﺶ. ﺩﻳﺪ مردسالاری ﺗﻮﺵ ﻫﺲ. ﺳﻮﺍﻝ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ای آقای امین ماندگار! ﭼﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦﺟﻮﺭﻯ ﻳﻚﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻛﺮﺩﻳﻦ؟»
- «ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﺿﺪ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﻪ ﭘﻴﺮﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺮﺩﺳﺎﻟﺎﺭ! ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺯﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ، ﻭ ﺯﻥ ﺑﻄﻮﺭﻛﻠﻰ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﻙ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺭﻭﻯ ﻧﻘﻄﻪی ﺣﺴﺎﺳﻰ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩی ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻳﺪ، ﺧﺪﻣﺘﺘﺎﻥ ﻋﺮﺽ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎً ﻗﻬﺮﻣﺎﻥﻫﺎﻯ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ، ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺍﺯﻣﻦِ ﻧﻮﺳﻨﺪﻩ، ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺑﻨﺪﻩ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺍﻛﺘﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻰ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍﻫﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺒﺮﻡ. ﻭﻟﻰ ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ ﺟﺎﻧﻢ. ﻣﺼﻨﻮﻋﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺗﺎ ﻣﻰﺁﻣﺪﻡ ﻣﺜﻠﺎً مهتاب ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺭﺍﻩ ﺧﺴﺮﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ، ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﺎﻓﺖ ﺭﻣﺎﻥ و واقعیت، ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻰﺷﻮﺩ جانم. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ. ﺯﻭﺭﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺎﻧﻢ! ﻣﺜﻠﺎً ﺩﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻭ ﺯﺭﻯ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻭﺭﺍﺟﻰ ﻭ ﭘﻮﺩﺭ ﻭ ﻛﺮﻡﻣﺎﻟﻰ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺩﺭﻳﻚ ﺷﺐ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﭘﺮﻭﻣﺘﻪ ﺩﺭ سیاهچال ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻣﺎ ﺭﻭﻯ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮﺩ. ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ پروانه. ﻫﺪﻳﻪ ﻫﻢ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻭﺭﺍﺟﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻗﺼﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎ! ﺧﻮﺏ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﭼﻪﻛﺎﺭ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻳﻦﺧﺎﻧﻢﻫﺎﻯ ﻳﻚﺩﻧﺪﻩ ﺑﻜﻨﻢ؟ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻗﻮﻯﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻭ ﺍﻣّﺎ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺯﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ! ﺧﻮﺏ، ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻫﻤﻪی ﺯﻥﻫﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭼﺮﺍ ﺩﺭﻳﺎ ﺍﻳﻦﺟﻮﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎً ﺩﺭﻳﺎ ﺗﺎﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻯ ﺭﻣﺎﻥ، ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺮﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ باید ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ!»
- «ﻟﻄﻔﺎً ﻧﻮﺑﺖ ﺭﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﻦ! ﺳﺮﻛﺎﺭ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ! ﺁﻗﺎ، ﺷﻤﺎ!»
- «ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯسوﺍﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﻭﻥ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪﻥ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺧﻠﺎﺻﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﻝ ﺩﻭﻣﻢ ﺭﺍﻣﻄﺮﺡ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ، ﺗﺼﻮﻳﺮﻯ ﺍﺯﺟﺎﻣﻌﻪی ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻣﻨﻔﻰﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﻟﻘﺎء ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻛﺸﻮﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺴﺎﺩ ﺟﻨﺴﻰ ﻭﺭﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺍﻳﻦ، ﻳﻚ ﺩﺍﻭﺭﻯ ﻳﻚﺟﺎﻧﺒﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﻗﺎ. ﻧﻮﻋﻰ ﻧﻤﻚﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯﻣﺎ ﻭﺣﺘﻰ ﺧﻮﺩﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺩ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻳﺎ ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶﺩﺍﻭﺭﻯﻫﺎﻯ ﺭﻭﺷﻨﻔﻜﺮﺍﻧﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ؟»
- «ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ! ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺭﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻳﻚ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩی ﻛﺸﻮﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ. ﺍﺯﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻦﺣﺮﻑﻫﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻃﻠﺎﻕﻫﺎ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯﻫﺎﻯ ﺟﻨﺴﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯﻣﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﻏﺮﺑﻰ، ﺑﻴﺸﺘﺮ، ﺍﻳﻦﺟﻮﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻳﻢ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﺪ؟ ﺣﺎﻟﺎ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻡ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺩﺭﺷﻬﺮﻣﺤﻞ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﻦ ﻛﻠﻦ، ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻭﺍﻗﻌﻰﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ؟ ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﺩﻭﺳﻠﺪﻭﺭﻑ ﺷﻤﺎ، ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻰﺍﻓﺘﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ. ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻴﻞ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ؟ ﭘﺲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺩﺭ ﻫﻨﺮﻭﺍﺩﺑﻴﺎﺕ، ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﺯﻧﻴﻢ، ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ؟!
- «ﺁﻗﺎ! ﺷﻤﺎ ﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭﻛﺸﻮﺭﺁﻟﻤﺎﻥ ﻣﺴﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﺟﺪﺍﺋﻰﻫﺎﺳﺖ. ﻧﻪﺧﻴﺮ! ﺍﺻﻠﺎً ﻫﻢ ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ.ﻛﺎﺭ ﺍﺯ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ. ﺧﺸﺖ ﺍﻭﻝ ﭼﻮﻥ ﻧﻬﺪ ﻣﻌﻤﺎﺭ ﻛﺞ، ﺗﺎ ﺛﺮﻳﺎ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻛﺞ! ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﺭﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻣﺸﻤﻮﻝ ﻃﻠﺎﻕ ﺷﺪﻡ ﺁﻗﺎ. ﺍﻟﺎﻥ ﻃﻠﺎﻕ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺑﻰﺩﺍﺩ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﺪ، ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ!»
- «ﻟﻄﻔﺎً ﺑﺤﺚ ﺭﺍ ﺩﻭﻧﻔﺮﻩ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ! ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ ! ﺍﻣّﺎ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺨﺘﺼﺮ!»
- «ﻣﻦ، ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺩﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﺟﻮﺭﻯ ﺑﮕﻢ؟! ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺩﻳﮕﻪ ﺷﻮﺭﺷﻮ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ! ﺣﺘﻰ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻮﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺩﺍﻳﺮﻩ! ﻧﻤﻰﺩﻭﻧﻢ ﺍﺳﻤﺶ ﺑﻰﻧﺎﻣﻮﺳﻴﻪ؟ ﭼﻴﻪ؟ ﺁﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻰﺷﻪ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﻢ ﻭ ﺭﺳﻢ ﺩﺍﺭ ﺑﻴﺎﺩ ﻭ ﺯﻧﺶ ﺭﻭ ﺍﻳﻦﺟﻮﺭﻯ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻨﺪﺍﺯﻩ دامن ﺍﻳﻦ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻭ ﻛﻜﺶ ﻫﻢ ﻧﮕﺰﻩ؟ ﻭﺍﻗﻌﺎً- ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪﻫﺎ- ﺁﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻪ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﻮﻥ! ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﻤﺎﺭﻭ ﺍﺯﺧﻮﻧﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ! ﻭﺍﻟﺴﻠﺎﻡ. ﺩﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺪﺍﺭﻡ!»
- «... ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻮﻥ! ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺴﻪ ﺩﻳﮕﻪ! ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ! ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ...!»
- «ﺁﻗﺎ ﺍﮔﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ، ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢﺭﻭ ﻣﻦ ﺑﺪﻡ! ﺧﺎﻧﻢ! ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻛﻪ ﻗﻢ ﻧﻴﺴﺘﺶ ﻛﻪ! ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻃﺮﺯ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﻪ؟! ﺍﻭﻟﻨﺪﺵ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻦ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻳﻜﻰ ﺑﮕﻴﺮﻳﻦ! ﺩﻭﻣﻨﺪﺵ. ﺗﺎﺯﻩ، ﺭﺍﺳﺘﻜﻰﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﻮﺏ ﻟﺎﺑﺪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﻳﮕﻪ! ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﻛﻨﻪ. ﺍﮔﻪ ﻣﻰﺗﻮﻧﺲ ﺗﻮﻯ ﺍﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺯﻧﺎﺷﻮﻳﻰ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺭﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻛﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺗﻮﻟﺮﺍﻧﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ؟ ﺑﻪﺧﺪﺍ ﺍﮔﻪ از دست شما برمی اومد ﺣﻜﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﻭ ﻫﻤﻴﻦﺟﺎ ﻭ ﺗﻮﻯ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻦ! ﻣﻦ ﺩﻳﮕﻪ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺪﺍﺭﻡ! ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻛﺮﺩﻥ ...!»
- «ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﻦ!... ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﻦ!... ﻟﻄﻔﺎً ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﻦ! ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﻪ ﻣﻰﺗﻮﻧﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻠﺎﺻﻪ، ﺳﻮﺍﻟﺶﺭﻭ ﺑﻜﻨﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮﻡ! ﺟﻨﺎﺏ ﻣﺴﺘﻮﻓﻰ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﻴﺪ!»
- «ﻋﺮﺽ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍﺋﺎً ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻨﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻭ ﭘﺮﻛﺎﺭﻯ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭ ﺗﺸﻜﺮﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺎﺗﻰ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻋﺰﻳﺰﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺩﻭﻣﺎً ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺳﻨﮕﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺩﻭﺵ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ ﺗﻮﻗﻊ ﺑﻰﺟﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻳﻚ ﺯﺣﻤﺘﻰ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻣﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺣﻘﻴﺮﺑﺴﻴﺎﺭﻫﻢ ﺟﺎﺫﺏ ﻭ ﺗﻜﺎﻧﺪﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺭﻭﻯ ﻧﻘﺎﻁ ﺣﺴﺎﺳﻰ ﺩﺭﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭﺳﺮﮔﻴﺠﻪی ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ.ﺍﻟﺤﻖ ﻭﺍﻟﺎﻧﺼﺎﻑ، ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﻄﺮﻭﺣﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﺩﻗﻴﻘﻰ ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺷﻜﺎﻓﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩﺍﻧﺪ.ﺍﮔﺮﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ. ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺷﺎﻋﺮ: ﮔﺮﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺯﻧﻰ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﺰﻥ ﺁﻗﺎﺟﺎﻥ! ﺑﻨﺪﻩ، ﺳﺎﻝﻫﺎﻯ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﻜده ی ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﺸﻬﺪ ﺗﺪﺭﻳﺲ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ...»
- «ﺑﺎﻛﻤﺎﻝ تأﺳﻒ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺴﺘﻮﻓﻰ ﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﻩ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻫﻢ ﺍﺯﻳﺎﺯﺩﻩ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ! ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﺍﻧﺸﻜﺪﻩ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﺸﻬﺪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩﺍﻳﺪ ﻭﺩﻭﺳﺘﺎﻥ، ﻣﺴﺒﻮﻕ ﺑﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻫﺴﺘﻦ! ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻳﻚ سوﺍﻝ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻢ، ﻳﻚ ﻧﻜﺘﻪﺍﻯ ﺩﺍﺭﻡ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﺮﺽ ﻛﻪ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﻭﺩﻗﻴﻘﻪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎﺗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﻭ جمع بندی ارائه بدهند و ﺟﻠﺴﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﻨﻴﻢ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﻠﺪﻭﺭﻑ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻓﻌﺎﺕ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪی سوﺍﻟﺎﺕ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏﻫﺎﻯ ﻣﺒﺴﻮﻁ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻨﺪ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯﻋﺮﺍﻳﻀﻢ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺭﻣﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻋﺮﺽ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺍﺭﻡ...»
- «ﺁﻗﺎ! ﻣﻦ ﻳﻚﺳﺎﻋﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ! ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ؟ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺩﻳﻦ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ! ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﻭ ﻧﺰﻧﻢ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻰﺭﻡ! ﻧﻤﻰﺷﻪ ﻛﻪ! ﺩﺭﺟﻠﺴﻪ ﻗﺒﻠﻰﺍﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺗﻌﻄﻴﻠﺶ ﻛﺮﺩﻳﻦ!»
- «ﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺟﻨﺎﺏ! ﺍﻧﺸﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺩﻳﮕﺮ!»
- «ﺁﻗﺎﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺮﻓﺶﺭﻭ ﺑﺰﻧﻪ! ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺸﺪ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻰ! ﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ، ﺍﻭﻣﺪﻳﻢ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺳﻮﺍﻟﺎﺕﻣﻮﻥﺭﻭ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﻰﻛﻨﻢ...»
- «فردوس ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻄﻔﺎً ﺳﺨﻦﺭﺍﻧﻰ ﻧﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻠﺴﺎﺕ   ﺑﻌﺪ! تازه، شما ۴ ماه است حق عضویت در انجمن را هم پرداخت نکرده اید! ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﻰﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﻨﻨﺪ. ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﻟﻄﻔﺎً!»
- «ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻭﺻﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻯ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ...»
- «ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺁﻗﺎ! ﺣﺮﻓﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻴﺪ!»
- «ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﺮﭼﻰ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﻩی ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﺜﻠﺎ ًﺭﻣﺎﻧﺸﺎﻥ ﻭ ﻗﺼﺪ ﻭﻏﺮﺿﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩی ﺧﻠﻖﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﺳﻮﺍﻝ ﺑﺒﺮﻧﺪ! ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﻠﺎً ﺭﻣﺎﻥ، ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﺟﻮﺍﻥﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺟﺎﻥﺩﺍﺩﻧﺪ، ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺯﻣﻴﺪﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺯﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺭﺍﻩ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺧﻠﻖ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻰﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﺮﺍ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ، ﻧﻘﺸﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ، ﮔﺸﺘﻪ ﻳﻚ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻨﺎﻡ ﺣﺎﻣﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻃﺮﻑ ﮔﻨﺪﻡ ﺩﺯﺩ ﻭ ﻣﺮﻍ ﺩﺯﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺣﺎﻟﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﺎﻟﺐ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﻰﺳﺖ ﺁﻗﺎ! ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﭘﺮﻭﻟﺘﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﺟﻮﺭﻯ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ! ﻣﻦﺧﻮﺩﻡ، ﻫﻢ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻯ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﺑﻮﺩﻩﺍﻡ، ﻫﻢ ﭘﺮﻭﻟﺘﺮ! ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺻﺪﻫﺎ ﺁﺩﻡ ﻣﺘﻔﻜﺮ ﻭ ﺗﺌﻮﺭﻯ ﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ. ﭼﺮﺍ ﻳﻜﻰ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؟! ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺳﻨﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻠﻖ، ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻬﺪﺍ، ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻮﺩﻩﻫﺎ، ﻋﻠﻴﻪ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ! ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ، ﻳﺎ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻰ ﺟﻴﺮﻩ ﻣﻮﺍﺟﺐ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ، ﻳﺎ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻮﻳﺎ مأﻣﻮﺭیت ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ، ﺗﺸﻜﻴﻠﺎﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺪﻳﺪﺁً ﻣﺤﻜﻮﻡ...»
- «ﻛﺎﻓﻰﺍﺳﺖ ﺁﻗﺎ! ﺟﻤﻌﺶ ﻛﻦ ﻋﻤﻮ! ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺣﻮﺯﻩی ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ! ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻠﻖ ﺳﻴﻨﻪ ﺟﺮﻣﻰﺩﻩ، ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺗﻮﻯ ﺩﻭﺳﻠﺪﻭﺭﻑ؟ ﻟﺎﺑﺪ ﺁﻗﺎ ﺩﺍﺭﻥ ﺳﻨﮓ ﺧﻠﻖ ﺩﻭﺳﻠﺪﻭﺭﻑ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻰﺯﻧﻦ! ﺧﻨﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﻩ! ﺻﺪﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﻮﻥ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻔﺎﺩ ﺍﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﻦ ﺁﻗﺎ! ﻧﺬﺍﺭﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﺸﻪ ﻣﺤﻞ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺗﺸﻜﻴﻠﺎﺕﻫﺎ!...»
- «ﺁﻗﺎ ﺟﻠﺴﻪ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻧﻜﻨﻴﻦ ﻟﻄﻔﺎً! ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻃﺮﺯﺷﻪ؟! ﺍَﻩ!
ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ، ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ!... ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ، ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ! ﺁﻗﺎی رادمنش! ﺑﺎﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ! ﺑﺲ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﻳﮕﺮ! ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ... ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ...! ﻟﻄﻔﺎً ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﻨﺪ! ﺑﻠﻪ؟»
- «ﺗﺎﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺁﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ، ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﻫﻢ ﺁﻗﺎ! ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺷﺎﻧﺘﺎﮊ، ﺑﻪ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻰ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻟﮕﺪ ﻣﻰﺯﻧﻨﺪ! ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﻳﺸﺎﻥ ارتجاعیه ﺁﻗﺎ! ﺧﻠﻖ! ﺧﻠﻖ! ﻛﺪﺍﻡ ﺧﻠﻖ؟! ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻄﻠﺎﺣﺎﺕ، ﻳﻚﭘﺎﺭﭼﮕﻰِ ﻣﻠﻰ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﻋﻠﺎﻣﺖ سوﺍﻝ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ! ﺁﻗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻠﻖﻫﺎ ﭼﻰﻛﺮﺩﻳﺪ؟ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺧﻮﺑﻰ ﺭﻭ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﻛﺮﺩﻳﺪ! ﺷﺨﺺ ﺍﻋﻠﻴﺤﻀﺮﺕ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﺴﺘﺎﻥ...»
- «ﺳﺎﻛﺖ! ﻧﻈﻢ ﺟﻠﺴﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ! ﺑﺤﺚ ﺩﺍﺭﻳﺪ، ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ! ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ ﺁﻗﺎ! ﺳﺎﻛﺖ، ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻰﻛﻨﻢ! ﭘَﻊ! ﻋﺠﺐ ﺑﺴﺎﻃﻰ ﺩﺍﺭﻳﻢﻫﺎ! ﺟﻨﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ! ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺚﻫﺎ ﺩﺍﻣﻦ ﻧﺰﻧﻴﻢ! ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰﻛﻨﻴﻢ ﺁﻗﺎ! ﺑﺎﻳﺪ ﺻﻨﺪﻟﻰﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﻢ! ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮﺩ! ﻣﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮﺁً ﻧﻈﺮﺍﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩی ﻛﺎﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺟﻠﺴﻪ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻨﺪﻳﻢ!...»
- «ﺩﺳﺖ ﻧﮕﻪﺩﺍﺭ ﺁﻗﺎ! جلسه ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻨﺪﻡ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ؟! ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺩﺍﺭﻡ! ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ! ﻭﻟﻰ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻰﺳﺮﻭﺗﻪ، ﻛﻤﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓِ ﻣﻠﻰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ! تمدن ایرانی را زیر علامت سوال برده، یک کلمه از فرهنگ جهانی ایران حرف نزده! وقتی این اروپائی ها روی درختها وغ وغ می کردند، ما ایرانیان بزرگترین تمدن جهان بودیم. آقای ناماندگار! شما چرا از این موضوعات مهم در رمانتان ننوشته اید؟ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ رمان ﺭﺍ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻠﻘﻰﻣﻰﻛﻨﻢ! ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥﻭﺭﻳﺴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﻫﻢ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﺭﻣﺎﻥ ﺑﻨﻮﻳﺴﻪ! ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻰ ﻭﻝ ﻛﻦ ﺑﺮﻭ ﺧﺎﻧﻤﺖ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﻛﺎﺭﻫﺮ ﺑﺰ   ﻧﻴﺴﺖ خرمن کوفتن...»
-« ﺑُﺰ ﻛﻴﻪ ﺁﻗﺎ؟ خرمن چیه؟! ﺩﺭﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻦ.اینجا که ده علی آباد نیستش که! پع... عجب گرفتار شدیم ها! ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﻧﻨﻮﺷﺘﻦ ﻛﻪ! ﺩﺭﻫﻨﺮﻭﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻫﻤﻪﭼﻰ ﻣﺠﺎﺯﻩ! ﺑﻪﺟﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺭﮒ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻛﻠﻔﺖ ﻛﻨﻰ، ﺑﺮﻭ ﻳﻚ ﻛﻤﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻦ! ﺍﮔﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻰﮔﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺑﺖﺭﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﺖ! بوی سیر دهنت هم که از همه بدتر! ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻋﺬﺭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯﺍﻳﺸﻮﻥ، ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎﺭﻭ ﺩﺍﺩﻡ. ﭘَﻊ!...»
- «ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺠﺮﻯ! ﺟﻠﻮﻯ ﻣﺸﺎﺟﺮﺍﺕ ﺭﻭ ﺑﮕﻴﺮ! »
- «ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ! ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ! ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ ﺁﺧﺮ؟! ﺳﺎﻛﺖ! ﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ! ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻴﻦ ﺧﻮﺩِ ﺟﻨﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺩﻭﻛﻠﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﺷﻮﻳﻢ. ﺧﻮﺩِ ﺑﻨﺪﻩ ﻫﻴﭻ! ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ! ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﻭﺗﺎ ﻧﻈﺮ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﻛﺎﺭِ ﺗﺎﺯﻩی ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺍﺗﻢ، ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﻜﺘﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﻨﻢ. ﻳﻜﻰ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ما، ﺿﻤﻦ ﺗﺸﻜﺮ ﻭ ﻗﺪﺭﺩﺍﻧﻰِ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺯﺟﻨﺎﺏ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ما ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﻣﺎﻩ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﻭ ﺷﺐ ﺷﻨﺒﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻠﻴﺤﻪ ﺗﻔﺮﺷﻰ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﮔﻴﺴﻦ ﻭﻣﺤﻘﻖ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪی «ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺳﺘﻢ ﻣﻀﺎﻋﻒ» ﺳﺨﻦﺭﺍﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺨﻦﺭﺍﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺗﺎ ﺁﻥﺟﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ:« ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺯﻥ ﺳﺘﻴﺰ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺳﺎﺳﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪﺍﺯﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﺩﺭﺁﻳﻨﺪﻩ». ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻋﺎﻟﻴﻤﻘﺎﻡ ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻣﻴﻨﻮﺳﺮﺷﺖ ﺍﺳﺖ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩﻫﺎﻯ ﻣﻴﺦ ﻭ ﻧﻌﻞ ﺩﺭ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪی ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ». ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻪی ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻛﻠﻦ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ «ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﻤﺪﻥِ ﺟﻬﺎﻥ» ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻧﻜﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻋﻀﺎء ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺣﻖ ﻋﻀﻮﻳﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺩﺍﺧﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺧﻮﺍﻫﺸﺎً ﻟﻄﻒ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﻖ ﻋﻀﻮﻳﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﺏ ﻋﺎﻣﺮﻯ ﻛﻪ ﻗﻮﻃﻰ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺣﻖ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﻭ ﻛﻤﻚﻫﺎﻯ ﻣﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺍﻧﺠﻤﻦﺧﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﺁﻗﺎ! ﻭ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﺪﻫﻰ ﻫﻢ ﺑﺎﻟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺣﺘﻰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻫﺰﻳﻨﻪی ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺣﻀﻮﺭﺷﺎﻥ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺼﺮﺁً ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﺩﻓﻌﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﻗﻄﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺸﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭﺩﻓﻌﺎﺕ ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ. ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺻﻠﺎً ﻓﺮﻭﺵ ﻧﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪی ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﺍﻣّﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﺮسوﺍﻝ ﻳﺎ ﻧﻜﺘﻪی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﻨﻢ ﺩﻭ ﺍﻃﻠﺎﻋﻴﻪ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺭﻭﻯ ﺍﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ...»
- «ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺠﺮﻯ! ﻣﻦ ﺯﺭﻯ ﻫﺴﺘﻢ! ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻬﺘﺎﺏﺧﺎﻧﻢ. ﻫﻤﻮﻥ ﺯﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻣﺎﻥ ﻧﻘﺶ مهم ﺩﺍﺭﻩ! ﻣﻰﺧﻮﺍﻡ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ!»
- «ﺯﺭﻯ خانم دوست ﭘﺘﺮ؟!»
- «ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ! »
- «عجب! ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ! ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ!»
- «ﭼﻰﺟﻮﺭﻯ ﺑﮕﻢ ﻭﺍﻟﻠﻪ؟! ﺁﺩﻡ ﺗﻮﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﻨﻪ! ﻣﻦ ﺩﻟﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺁﻗﺎﺍﻣﻴﻦ ﺳﻮﺧﺖ، ﺑﻌﻀﻰ ﭼﻴﺰﺍﺭﻭ ﺩﺭﮔﻮﺷﻰ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺭﺳﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﺻﺪﺑﺎﺭﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﻦﺁﻗﺎ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﻤﻮﻧﻪ! ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﺍﻳﺸﻮﻥ ﺷﻴﭙﻮﺭ ﻭﺭﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺩﺍﺭﻥ ﻛﻮﺱ ﺭﺳﻮﺍﻳﻰ ﻫﻤﻪﺭﻭ ﻣﻴﺰﻧﻦ! ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﺍﺯﺭﻣﺎﻥ ﻣُﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻳﻦﭼﻴﺰﺍ ﺍﺻﻠﺎً ﺳﺮﻡ ﺩﺭﻧﻤﻰﺁﺩ. ﺍﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻭ ﻳﻚﺟﺎﻳﻰ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﺍﻣﻴﻦ ﻣﻨﻮ ﻧﺒﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﻮﻥ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺭﻳﻢ. ﺍﻣﻴﻦﺁﻗﺎ! ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻤﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺣﻖِ ﺯﺣﻤﺘﺎﻯ ﻣﻨﻮ ﺍﻳﻦﺟﻮﺭﻯ ﻛﻒ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻦ! ﺍﺯﺷﻤﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ! ﻳﻚﺟﻮﺭﻯ ﻧﻮﺷﺘﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭﻣﻦ ﺧﺒﺮﭼﻴﻨﻢ! ﺣﺎﻟﺎ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﮕﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺗﻠﻔﻨﻰ ﺯﻳﺮﺯﺑﻮﻥ ﻣﻨﻮ ﻛﺸﻴﺪﻳﻦ؟! ﺍﮔﻪ ﺧﺴﺮﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻭﺳﻮﺍﺳﻰ، ﺍﺯﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻫﺴﺘﻴﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻌﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﺍﻯ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻣﺮﺩﻡﺭﻭ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻦ! ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻰﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏِ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﭼﻰﻛﺸﻴﺪﻩ! ﻧﺨﻨﺪﻳﻦ ﺗﻮﺭﻭ ﺑﻪﺧﺪﺍ! ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﻦﺁﻗﺎﺭﻭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ، ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻤﻪی ﺧﻨﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺣﺮﻓﺎﺗﻮﻥﺭﻭ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻪ ﻭ ﻣﻰﻛﻨﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺎﺳﺒﻰ ﻣﻰﻛﻨﻪ! ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺑﺪﺑﺨﺘﻢ! ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺭﻭﻛﺮﺩ، ﺩﻩ ﺟﻮﺭ ﺭﺍﺯ ﺩﻳﮕﻪﺭﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺯﻳﺮﺯﺑﻮﻥ ﺻﺎﺣﺐﻣﺮﺩﻩی ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻴﺮﻭﻥ! ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺩﺭﻭﻍﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﻦ ﺟﻌﻞ ﻧﻜﻨﻦ! ﻧﻤﻰﺩﻭﻧﻢ ﺣﺎﻟﺎ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﻳﺰﻡ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻡ ﺑﺎ ﭘﺘﺮﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﻨﻢ.... »
- «ﻋﺠﺐ! ﭘﺲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﻴﻪ ﺁﻗﺎ!»
- «ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺯﻳﻪ! ﻓﻴﻠﻤﻤﻮﻥ ﻛﺮﺩﻥ!»
-«ﻓﻴﻠﻢ ﭼﻴﻪ ﻋﺰﻳﺰﺟﻮﻥ! ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺭﻣﺎﻥ، ﺣﻰ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﺖ! ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺵ ﺗﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻧﺨﻮﺭﻩ. ﻃﺮﻑ ﻭﺳﻮﺍﺳﻴﻪ!»
- «ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ! ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ........!»
************************************
زیر پوست ابدیت
رمانی خواندنی   در باره‍ی زندگی تبعیدی ها و مهاجرین ایرانی.
نویسنده: میرزاآقا عسگری (مانی)
سال انتشار : ۲۰۰۵
۱۴۶ صفحه.
ناشر: انتشارات هومن. آلمان
 
قیمت با هزینه ی پست ۱۰ یورو
برای سفارش کتاب از شماره حساب زیر استفاده کنید:
 
 
Mirza Agha Asgari
Sparkasse Bochum-Germany
Konto-Nr .   ۱۲۹۰۴۶۱۳۲
Bankleitzahl   ۴۳۰ ۵۰۰ ۰۱
 
و یا هزینه را در پاکت پستی و به آدرس زیر بفرستید:
Asgari
Untere Heidestr . ۱۵
۴۴۷۹۳ Bochum
Germany
Tel: ۰۰۴۹ - ۲۳۴ - ۵۲۰ ۹۲۴