شمسی عیوقی
 
گل شبدری

به سرابنده ی غزل غرور و بیداری.مانی


 
با جشم بی شمار کودکانمان
که براهست
   تا قاصدک زار شب پر ستاره،
به نگاه شبنم به آسمان
                      تا تجربه ی خورشید ،
به دانه های چشم براه رستن
                            وزمین چشم براه سبزی
به کبوتری که
            به قصد کوچ زمستان
                                تا بهار می رود
                                             شاخهء نور در منقار
به همهءعاشقا ن،
به دل نا ماندگار پر طپشت
                            وعده کرده ام:
هرآینهء
         چند چند بهار
         از اوج گامهایت
                           بشکفد،
شاعری عریان از تن پوش خاک
کوله بارش
           لبریز دانهء باران
                   سوار مرکب نور خواهد آمد
تا به آواز لای لای
         به کودکانی که با دو چشم درشت
         در پی باد
         به غربت دیار همسایه
                   به کوچ نشسته اند
                   نوازش یک خواب را
                            بسراید به مهر.
 
چاپ نخست: ماهنامه سیمرغ. آمریکا. شماره ای ۱۰۱/۱۰۲
. ص. ۲۷