|
این مطلب را به شبکهی خود ارسال کنید:
بالاترین
دنباله
|
Yahoo
|
Delicious
|
Facebook
|
Twitter
|
Google
|
|
ﺩﻳﺪﺍﺭ
ﺑﺎﺯﺕ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ
ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻯ
ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﺎﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ
ﻭ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﻳﻰ
ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺭﻭﺯ
ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﺧﻮﺷﻪ ﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻰ
ﻭ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺍﻯ ﺩﻭﺳﺘﻰ
ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺳﺖ،
ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺣﺮﻳﺮ ﻛﻠﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻯ
ﻛﻪ ﺗﻜﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻣﺮﺍ
ﺩﺭ آﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻯ.
ﺁﻩ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ
ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﻴﻢ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻗﺨﺎﻧﻪ ﺁﻳﻨﻪ
ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ
ﻭ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ.
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ی ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻛﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ
ﻳﺎﺩ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎﺭ ﻣﻰ گرﻓﺖ
ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻯ
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ،
ﻛﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ
ﺭﺝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺭﻭﻯ ﺑﺮ ﻧﻤﻰ ﺗﺎﺑﻢ ﺍﻳﻦ ﮔﺎﻩ
ﺍﺯ ﺩﺭ ﻳﭽﻪ ﺍﻯ
ﻛﻪ ﻣﺨﻤﻞ ﺻﻤﻴﻤﻰ ﻛﻠﺎﻡ ﺗﻮ
ﺩﻭ ﺳﻮﻳﺶ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺸﻰ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ
ﻣﻰ ﺁﺭﺍﻳﺪ.
ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﮔﺎﻩ
ﺗﺎ ﺷﺒﻨﻢ ﭘﻨﺪﻫﺎﻳﺖ،
ﺑﺮ ﺗﺎﻭﻝ ﺩﻟﻤﺮﺩﮔﻰ ﻫﺎﻳﻢ
ﺑﺨﺎﺭ ﺷﻮﺩ
ﺑﺎﺷﺪ
ﺗﺎ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻰ ﺭﺍ
ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻓﻰ ﭘﻴﺎﻡ ﺗﻮ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ،
ﺩﺭ ﻳﺎﺑﻢ.
ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺘﻰ
ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﻢ
ﻓﺮﺍﺯ ﺁﻭﺭﺩﻯ.
ﺗﺎ ﺻﻠﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﻭﺩﻥ
ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﺴﺰﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ،
ﺯﻳﻦ ﭘﺲ
ﺑﺮ ﺩﺭ ﮔﺎﻫﻰ ﺭﻭﺷﻦ ﻋﺸﻖ
ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻢ
ﻭ ﻣﻨﺠﻮﻕ ﻫﺎﻯ ﺭﻧﮕﻰ ﻭﺍﮊﮔﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﻰ ﻛﺸﻢ.