محمد تقی لطفی

شکفتن

  ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎ ﻋﺴﻜﺮﻯ

۱
ﺷﻜﻔﺘﻦ...
ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎ ﻣﻰﺭﻭﺑﺪﻡ
ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻋﻔﻴﻒ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻭﺡ ﺑﻴﻜﺎﺭﻡ ﻣﻰﺷﻤﺎﺭﻧﺪ.
ﺍﺑﺮﻫﺎﻯ ﺣﻮﺍﺳﻢ - ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻧﺪﻙ - ﻣﻰﭘﺮﺍﻛﻨﻨﺪ.
( ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﻣﻨﺰﻟﻰ ﻫﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﺸﺎنت ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟)
- ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺯﻣﺎﻥ -
ﺭﺩ ﮔﺎﻡﻫﺎﻯ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺣﺠﺎﺑﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ،
- ﻧﻬﺎﻥ -
ﺩﺭ ﭘﺲ ﻟﺎﻳﻪ ﭘﻮﺳﺘﻮﺍﺭﺵ.
ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﺑﺎﺩﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻯ.
ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﻯ ﻛﻬﻦ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﻮﻡ
ﻧﻪ ﺷﻮﺭﺵ ﺷﻤﺸﻴﺮﺑﺎﻝﻫﺎ ﺭﺍ.
ﺫﻫﻦ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﺟﺴﺘﺠﻮﺳﺖ
ﻣﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﻰ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰ ﺷﻮﻡ ﺗﺎ ﺷﻜﻔﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻡ.
۲
ﺭوﻳﺎﻯ ﺩﻳﺮﻳﻦ...
ﻭﺍﮊﻩﺍﻯ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﻰﺗﺮﺍﻭﺩ
ﻧﺠﻮﺍﻯ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ
- ﻫﻴﭻ -
ﻣﻦ ﻟﺎﺑﻠﺎﻯ ﺭﻭﺣﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﺎﻭﻡ.
ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻙ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﻢ ﻭ
ﻋﻄﺶ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﺮﻫﻤﻰ ﻣﻰﺳﺎﺯﻡ
ﺑﺮ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﺑﺪﻯ ﺯﻣﻴﻦ.
ﺍﻳﻨﻚ، ﺑﺎﺭﺵ ﺷﺒﻨﻢ ﺭﻭﻯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ.
ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺍﺑﺮ
ﻭﻗﺘﻰ ﺭﻭﻯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﻢﺁﻏﻮﺷﻰ ﻣﻦ ﻣﻰﻟﻐﺰﺩ.
ﻭ
- ﻏﻢ ﺍﻳﻦ ﺧﻔﺘﻪ ﭼﻨﺪ
ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﻡ ﻣﻰ ﺷﻜﻨﺪ*
ﻭ ﺭوﻳﺎﻳﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺗﻮﻟﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻰ ﺷﺮﺍﺑﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ.
۳
ﻫﺒﻮﻁ ﺳﺘﺎﺭﻩ
«ﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ»
ﺩﺭ ﺧﻤﻴﺎﺯﻩ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎ!
ﺷﺒﺎﻫﻨﮕﺎﻡ،
ﺩﺭ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻛﻢ ﺳﻮﻯ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ
ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﻯ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ
ﻛﻪ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺑﺴﻮﻯ ﻣﻦ ﻣﻰﺁﻳﺪ.
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﮊﮔﺎﻥ ﺗﻬﻰ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺨﺸﺪ.
ﺗﺎ ﺣﺮﻭﻑ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ
ﺩﻳﻮﺍﻧﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ.
                    ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ۱۳۷۵ ﺍﺳﺪﺁﺑﺎﺩ.