ﻣﻴﺮﺯﺍﺁﻗﺎ ﻋﺴگرﻯ (ﻣﺎﻧﻰ)
ﮔﺮﮒ ﺧﺴﺘﻪ
نمايشنامه ای برای کودکان و نوجوانان.
باز نويسی، همراه با تغييرات اساسی سال ۱۳۸۱
ﭼﺎﭖ ﻧﺨﺴﺖ: ﺗﻬﺮﺍﻥ ۱۳۵۶ ( ﻧﺎﻳﺎﺏ )
ﭼﺎﭖ ﺩﻭﻡ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ: ﺳﻮﺋﺪ ۱۳۶۷ ( ﻧﺎﻳﺎ ﺏ)
ﭼﺎﭖ ﺳﻮﻡ:
ﻛﻠﻴﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺍﺛﺮ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺍﺳﺖ.
 
این نمایشنامه بارها در ایران و خارج از ایران توسط گروهای گوناگون تئاتری بروی صحنه رفته است.
  اجرای رادیوئی و تلویزیونی آن هم بارها در سالهای نخست پس از انقلاب در رادیو- تلویزیون دولتی بدون ذکر نام نویسندهء آن تکرار شد.
هرگونه بازچاپ یا اجرای صحنه ای و رادیوئی و... این نمایشنامه باید با مجوز رسمی و کتبی نویسنده صورت گیرد.
ناشرانی که علاقمند به انتشار آثار مانی برای کودکان هستند می توانند با نشانی های موجود در همین سایت با نویسنه تماس بگیرند.
 
***
 
ﺻﺤﻨﻪ: ﺻﺤﺮﺍﻯ ﺳﺒﺰﻯ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﻳﻚ ﺗﭙﻪ. ﺩﺭﭘﺎﺋﻴﻦ ﺗﭙﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﺭﺧﺖ ؛ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﮔُﻞ ﻭ ﻋﻠﻒ ﻭﭼﻨﺪ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﺭﮒ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻯ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﭘﻮﺵ ﺭﻭﻯ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺼﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ:
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﻋﺰﻳﺰﻡ! ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ در آن ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﻯ ﺟﺎﻟﺒﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭﮔﺎﻫﻰ ﻫﻢ غم انگيز است. ﻣﻦ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﻜﻰ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ.
ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ ﺩﻭﺭ، ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮔﻠﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍنش ﺭﺍ ﺑﻪ چّرا ﻣﻰ ﺑُﺮﺩ.
(ﭼﻮﭘﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﺶ ﻭﺍﺭﺩ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ.) ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭﺑﺎﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ:
  ﭼﻮﭘﺎﻥ: ﺧﻮﺏ ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺯﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﻡ ﻭﺩﺭ ﺁﺏِ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺗﻦ ﻭﺑﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﻳﻢ.(ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ.)  
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ:   ﺑﻠﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﻋﺰﻳﺰ ، ﺁﻗﺎ ﭼﻮﭘﻮﻧﻪ ﺭﻓﺖ ﻭﮔﻠﻪ ﺭﺍﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻴﺮﻭﺩﺍﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺶِ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ﻭﻫﻤﻪی ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻩ ﺍﺯ ﺯﺭﻧﮕﻰ ﻭ ﻫﻮﺷﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ:
 
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:   ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻗﺎ ﭼﻮﭘﻮﻧﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ، ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﻛﻤﻰ ﮔﺮﺩﺵ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻔﻬﻤﻢ.
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ:    ﺑﻠﻪ ؛ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ؛ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﮔﻠﻪ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻛﺠﺎﻫﺎ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ؟. ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ.
 
ﻣﻴﺶ به ﻄﺮﻑ ﻛﻮﻩ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺪ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻭﺍﺯﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ:
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﻣﻦ ﻣﻴﺶِ ﭼﺎﻕ ﻭﭼﻠﻪ ﺍﻡ
ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻰ ﺭﻩ ﺗﻮ ﻛﻠﻪ ﺍﻡ
ﺩﻧﺒﻪی ﻧﺮﻣﻰ ﺩﺍﺭﻡ
ﭘﺸﻢ ﻫﺎﻯ ﮔﺮﻣﻰ ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻛﺎﺭﻣﻪ
ﺧﺪﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻣﻪ!
ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻣﻰ ﺭﻡ
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭﺁﻧﺠﺎ ﻣﻰ ﺭﻡ
ﺍﻳﻨﻮﺭ ﻣﻰ ﺭﻡ ، ﺁﻧﻮﺭ ﻣﻰ ﺭﻡ
ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﻣﻰ ﺭﻡ
ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻬﺎﺭﻡ
ﺍﺯﮔﺮﮔﻬﺎ ﺑﺎﻙ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﻳﻮﺍﺵ ؛ ﻳﻮﺍﺵ ﻭ ﻧَﻢ ﻧَﻢ
ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻰ ﺭﻡ ﺑﮕﺮﺩﻡ
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ: ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻢ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭﭼﻠﻪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ.( ﮔﺮﮔﻰ ﭼﺎﻕ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ؛ ﺑﺎ ﭘﺸﻢ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻨﻪی ﻛﻮﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ) ﺍﺯ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﺑﺮ ﻭ ﺯﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﮒ ﻫﺎﻯ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺭﻓﺖ ﻭﺁﻣﺪ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻯ ﺗﻴﺰﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ تنه ی ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺯﺧﻤﻰ ﻛﻨﺪ. ﺍﺯ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺭّﻩ ﺗﻴﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺧﻠﺎﺻﻪ ؛ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭﭼﻠﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﮔﻮﺵ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺧﺎﻙ ﻫﺎ ﭘﻨﺠﻪ ﻛﺸﻴﺪ. ﻭﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻴﺶ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﻳﺪ ؛ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩ.
 
(ميش چاق و چله با خود گفت: ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻤﻰ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺭﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻛﻨﻢ. ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﻛﻤﻰ ﺑﺨﻨﺪﻡ. ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭﻯ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ ؛ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺮﺍ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﻭﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩ. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﻭﻡ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﺸﻮﻡ.)
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺑَﻪ ﺑَﻪ ﺑَﻪ ﭼﻪ ﻣﻴﺸﻰ
ﭼﻪ ﻣﻴﺶ ﺩﻝ ﭘﺮﻳﺸﻰ!
ﺁﻯ ؛ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ!
ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺯ ﮔﻠﻪ!
ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍﺕ ﺑﻜﻨﻢ
ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﺕ ﺑﻜﻨﻢ
ﺩﺳﺘﺎﻣﻮ ﺩﺍﻣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﺎﻣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ با خود فکر کردﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻛﻨﻢ ﻭﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﻴﻠﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﻠﺎﺹ ﺑﺸﻮﻡ.
ميش چاق و چله:
 
ﻫﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﻓﺘﻢ
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺘﻢ
ﻣﻦ ﻣﻴﺶ ﺧﻮﺵ ﺧﺮﺍﻣﻢ
ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮ ﺣﺮﺍﻣﻢ!
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ: ﻣﻴﺶ ﺭﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺩﺭﺧﺘﻰ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ﺭﻓﺖ. ﻣﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﻢ ﺩﻭﻳﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪ.
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﺮﻭ ، ﺑﺎﻟﺎ ﻧﻴﺎ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺭﻓﺘﻰ ﻛﺠﺎ؟
ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﻯ!
ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻯ!
ﻭﺭ ﺑﭙﺮﻯ ﺍﻟﻬﻰ
ﻭﺍﻩ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻠﺎﺋﻰ!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺁﻫﺎﻯ ، ﺁﻫﺎﻯ ﮔﺮﮒ ﺳﻴﺎﻩ
ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻧﺮﻭ ، ﺑﺎﻟﺎ ﻧﻴﺎ
ﻣﻦ ﺗﻮﻯ ﻧﻮﺭ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻡ
ﻳﻚ ﺟﺎﻯ ﺩﻭﺭ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻡ
ﺑﻰ ﺳﺮ ﻭ ﺑﻰ ﺩُﻡ ﺷﺪﻡ
ﭘﺸﺖ ﻧﺴﻴﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﻡ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺳَﺮ، ﭼﻰ ﭼﻴﻪ؟ ﺩُﻡ ﭼﻴﻪ؟
ﻧﺴﻴﻢ ﭼﻴﻪ؟ ﮔﻢ ﭼﻴﻪ؟
ﻳﻚ ﺟﺎﻯ ﺩﻭﺭ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺸﻪ؟
ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺸﻪ؟
ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻮ ﻧﺎﻗﻠﺎﺋﻰ
ﺯﺭﻧﮕﻰ ﻭ ﺑﻠﺎﺋﻰ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﺠﺎﺋﻰ
ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﻣﻴﺎﺋﻰ؟
ﺍﮔﺮ ﺗﺮﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ
ﮔُﻞ ﺍﺯ ﺭُﺧﺖ ﻣﻰ ﭼﻴﻨﻢ!
ﺩﺳﺘﺎﻣﻮ ﺩﺍﻣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
ﻳﻚ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﺎﻣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ: ﺑﻠﻪ ﻋﺰﻳﺰﺍﻧﻢ! ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺭﺍ ﺑﻄﺮﻑ ﮔﻠﻪ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻛﻤﻚ ﺑﻘﻴﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﻠﺎﺋﻰ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ.
ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻦ
ﺍﻳﻨﺠﺎ، ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﻣﻦ!
ﭘﺸﻤﻬﺎﻯ ﻣﻦ ﺗﻤﻴﺰﻩ
ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻨﻢ ﻟﺬﻳﺬﻩ
ﺑﻴﺎ ﻣﺮﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻜﻦ
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻜﻦ
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ: ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﻴﺶ ، ﺑﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺮﻣﺶ ﺩﺍﺩ. ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻟﻴﺲ ﺯﺩ. ﺍﻣّﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ، ﺍﺛﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﻴﺶ ﻧﺪﻳﺪ. ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺧﺎﻙ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪ. ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﻛُﻠُﻔﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺑَﻪ ﺑَﻪ ﺑَﻪ ﺻﺪﺍﺕ ﻣﻴﺎﺩ
ﺻﺪﺍﻯ ﺭﻗﺺ ﭘﺎﺕ ﻣﻴﺎﺩ!
ﺻﺪﺍﻯ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻧﺎﺯﻩ
ﻣﺜﻞِ ﺻﺪﺍﻯ ﻏﺎﺯﻩ
ﺁﻯ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ
ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺯ ﮔﻠﻪ
ﺍﻳﻨﻮﺭ ﻧﭙﺮ ، ﺁﻥ ﻭﺭ ﻧﭙﺮ
ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻧﺒﺮ
ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻜﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻰ
ﺑﺨﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺑﺸﻰ
ﺁﻫﺎﻯ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﻝِ ﻣﻦ
ﺗُﭙﻞ ﻣﻦ ، ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ
ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﺑﻜﻦ
ﺩﻝِ ﻣﺮﺍ ﺭﺍﺿﻰ ﺑﻜﻦ
ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ
ﺧﻮﺑﻢ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺯﺑﻮﻧﻢ
ﺩﻧﺒﻪ ﻣﻦ ، ﻛﺒﺎﺏ ﻣﻦ!
ﺷﺮﺑﺖ ﻣﻦ ، ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻦ!
ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻰ
ﭘﺎﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻨﻰ
ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻣﺖ
ﻳﻮﺍﺵ ﻳﻮﺍﺵ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻣﺖ
ﻧﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﻛﻢ
ﻣﻦ ﮔﺮﮒِ ﻛﻠﻪ ﭘﻮﻛﻢ
ﺗﻤﻴﺰِ ﻣﻦ ، ﻟﺬﻳﺬ ﻣﻦ
ﺑﺪﻭ ﺑﻘﻠﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﻣﻦ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ ﺍﻡ
ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻴﺮﻩ ﺗﻮ ﻛﻠﻪ ﺍﻡ!
ﺗﻮ ﺁﻧﺠﺎ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ
ﺑﺎﺯﻡ ﻣﻴﺸﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ
ﻣﻦ ﺗﻮﻯ ﻧﻮﺭ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻡ
ﻳﻚ ﺟﺎﻯ ﺩﻭﺭ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻡ
ﻣﻦ ﺩﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻴﺸﻢ
ﺷﺒﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻤﻴﺸﻢ
ﺑﮕﺮﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺪﺍﻡ ﻛﻨﻰ
ﻟﻘﻤﻪ ﻓﺮﺩﺍﻡ ﻛﻨﻰ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺷﺐ ﭼﻴﻪ؟ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﻴﻪ؟
ﮔُﻢ ﭼﻴﻪ؟ ﭘﻴﺪﺍ ﭼﻴﻪ؟!
ﻭﺍﻩ ﻭﺍﻩ ﻭﺍﻩ ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ
ﻣﻰ ﺑﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﻑ ﻫﺎ
ﺭﻭ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ، ﺗﻮ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ
ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻫﻮ ﺑﺮﻩ ﻫﺎ
ﮔﺎﺯ ﻣﻰ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﻪ ﺕ
ﻟﻴﺲ ﻣﻰ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺕ
ﺗﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﺷﻌﺮ ﻧﺨﻮﻧﻰ
ﺳﺎﻛﺖ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻰ
ﺁﻫﺎﻯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻦ!
ﭘﻨﻴﺮ ﻣﻦ ، ﭘﻴﺎﺯ ﻣﻦ
ﻣﻮﻧﺲ ﻣﻦ ، ﻫﻤﺪﻡ ﻣﻦ
ﭼﺎﺭﻩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻢِ ﻣﻦ
ﺳﻮﺍﺭ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺷﺪﻯ؟
ﻛﺠﺎﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻯ؟!
ﻧﻤﻰ ﺷﻨﻮﻡ ﺻﺪﺍﺕ ﺭﻭ
ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﻧﮕﺎﺕ ﺭﻭ
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ: ﺑﻠﻪ ، ﮔﺮﮒ ﻛﻪ ﻛﻤﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺑﻮﻣﻰ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﻴﺶ ، ﺣﺎﻟﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮔﻠﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻓﺖ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﺎ ﮔﻔﺖ
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﻳﻚ ﭘﻠﻪ ﻭ ﺩﻭ ﭘﻠﻪ
ﻣﻴﺶ ﻫﺎﻯ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ!
ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮﺭﻯ ﺑﻰ ﻛﺎﺭﻳﺪ؟
ﻟﺎﺑﺪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ!
ﮔﺮﮒ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮﺍﻏﻢ!
ﺳﺮﺍﻍ ﺭﺍﻥ ﭼﺎﻗﻢ
ﻣﻴﺨﻮﺍﺩ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ
ﺭﻭ ﮔُﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﻨﺪ
ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺍ ﻟﺖ ﻭ ﭘﺎﺭ ﻛﻨﺪ!
ﺩﻭﻳﺪﻡ ﻭ ﺩﻭﻳﺪﻡ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﻴﺪﻡ
ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﻤﻪ
ﮔﺮﮔﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﻪ
ﻛﺎﺭﻯ ﻛﻨﻴﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ
ﭼﻮ ﻣﺮﻍ ﭘﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ
قصه گو:   ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻭ ﮔﻔﺖ
  ﻣﻴﺶ ۲:
ﺑﻊ ﺑﻊ ﺑﻊ
  ﻣﻴﺶ ۳:
ﺷﻜﺎﺭ ﻣﻴﺸﻴﻢ؟
  ﻣﻴﺸﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ:
ﻧﻪ ﻧﻪ ﻧﻪ!
  ﻣﻴﺶ ۱:
ﮔﻮﻝ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻳﻢ؟
  ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ:
ﻧﻪ ﻧﻪ ﻧﻪ
ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ
ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ، ﻛﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ
ﭼﻴﺮﻩ ﻣﻰ ﺷﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ
ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﮒ ﺑﺪ ﺩﻫﻦ
ﻛﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﭘﻰِ ﻣﻦ
  ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ:
ﺑﻊ ﺑﻊ ﺑﻊ
ﺑﻊ ﺑﻊ ﺑﻊ
ﮔﻮﻝ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻳﻢ؟
ﻧﻪ ﻧﻪ ﻧﻪ
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺍﻯ ﻣﻴﺶ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﺸﻪ
ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ
ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ، ﻛﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ
ﭼﻴﺮﻩ ﻣﻴﺸﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ
ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﻣﻦ
قصه گو:   ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻰ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻜﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ. ﺻﺪﺍﻯ ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ:
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺑﻮ ﻣﻰ ﻛﺸﻢ ، ﺑﻮ ﻣﻴﺎﺩ
ﻧﻜﻨﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻮ ﻣﻴﺎﺩ؟
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﺠﺎﻫﺎﺳﺖ
ﺑﺎ ﭼﻮﭘﻮﻧﻪ ﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ
 
  ﺑﻌﺪ ﺑﻄﺮﻑ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻛﺸﻴﺪ:
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺁﻫﺎﻯ ﻣﻴﺶ ﻋﺰﻳﺰﻡ!
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻟﺬﻳﺰﻡ!
ﺻﺪﺍﺕ ﻣﻴﺎﺩ. ﻛﺠﺎﺋﻰ؟
ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﺋﻰ؟
ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺁﻫﻮ ﺷﻮﻯ
ﻳﺎ ﻳﻚ ﺗﺎﺭ ﻣﻮ ﺷﻮﻯ
ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
ﻃﻌﻤﻪ ﻓﺮﺩﺍﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
ﭼﻨﮓ ﻣﻴﺰﻧﻢ ، ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻣﺖ
ﻳﻮﺍﺵ ﻳﻮﺍﺵ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻣﺖ!
قصه گو:   ﻭ ﺍﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﻳﻚ ﺩﺭ ﺟﺎﺋﻰ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﺩﺭﺧﺖ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺳﻨﮓ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻳﻚ ﮔﻮﺩﺍﻝ.
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺁﻫﺎﻯ ﺁﻫﺎﻯ ﮔﺮﮒِ ﺑﻠﺎ
ﺳﻴﺎﻩِ ﺯﺷﺖِ ﻧﺎﻗﻠﺎ
ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻜﻦ! ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎﻡ
ﺗﻮ ﺳﺒﺰﻩ ﻫﺎ ، ﺗﻮ ﮔﻠﻬﺎﻡ
ﺳﻴﺎﻫﻢ ﻭ ﺳﻔﻴﺪﻡ
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺪﻡ
ﺑﮕﺮﺩ ﺗﺎ ﭘﻴﺪﺍﻡ ﻛﻨﻰ
ﻟﻘﻤﻪ ﻓﺮﺩﺍﻡ ﻛﻨﻰ
ﮔﺎﺯ ﺑﺰﻧﻰ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﻪ ﺍﻡ
ﻟﻴﺲ ﺑﺰﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ
ﺍﻳﻦ ﻭﺭ ﺑﭙﺮ، ﺁﻥ ﻭﺭ ﺑﭙﺮ
ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺳﻴﺎﻩ ﭼﻴﻪ؟ ﺳﻔﻴﺪ ﭼﻴﻪ؟
ﭘﺸﺖِ ﺩﺭﺧﺖِ ﺑﻴﺪ ﭼﻴﻪ؟
ﭘﺨﺘﻪ ﭼﻴﻪ؟ ﺧﺎﻡ ﭼﻴﻪ؟
ﻣﻦ ﺗﻮﻯ ﮔﻠﻬﺎﻡ ﭼﻴﻪ؟
ﺣﺮﻑ ﻗﺸﻨﮕﻰ ﮔﻔﺘﻰ!
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺵ ﻧﻴﻔﺘﻰ!
ﺍﺯ ﻟﺞ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ
ﺧﻴﻞ ﻧﻜﻦ ﺩﺭ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ!
  ﻣﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ:
ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻯ؟ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺮﻯ؟
ﺣﺎﻟﺎ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺮﻯ؟
ﻗﻬﺮ ﻧﻜﻨﻰ ﺁ ﮔﺮﮔﻪ
ﺑﺒﻴﻦ ﺩﻧﺒﻪ ﻡ ﺑﺰﺭﮔﻪ!
ﭘﺸﻢ ﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﺗﻤﻴﺰﻩ
ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻨﻢ ﻟﺬﻳﺬﻩ
ﻧﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ
ﺑﺮﺍﺕ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ
ﺣﺎﻟﺎ ﺳﺮﺕ ﺭﻭ ﺑﺎﻟﺎ ﻛﻦ
ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ
ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻡ ﺗﻮ ﺑﺎﻏﻢ
ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮﺍﻏﻢ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺑَﻪ ﺑَﻪ ﺑَﻪ ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﻑ ﻫﺎ؟
ﭘﺸﻢ ﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﺗﻤﻴﺰﻩ؟
ﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻡ!
ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻨﺖ ﻟﺬﻳﺬﻩ؟
ﻫﻤﻮﻧﻮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻡ!
ﺩﻧﺒﻪ ﭼﺎﻗﻰ ﺩﺍﺭﻯ؟
ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ!
ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﻜﺎﺭﻯ؟
ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ!
ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻯ
ﭼﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻟﺬﻳﺬﻯ!
ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﻛﺠﺎﺋﻰ
ﺯﻣﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﻫﻮﺍﺋﻰ؟!
  ﻣﻴﺶ ۳ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ:
ﻛﺠﺎ ﻛﺠﺎ ، ﺗﻴﺮﻩ ﻗﺒﺎ؟
ﺩﻧﺪﻭﻥ ﺳﻔﻴﺪِ ﺑﻰ ﺣﻴﺎ!
ﺑﺪﻭ ﺑﻴﺎ! ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎﻡ
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖِ ﮔﻠﻬﺎﻡ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺑﻄﺮﻑ ﺻﺪﺍ ﻣﻴﺮﻭﺩ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ ﻋﺰﻳﺰﻡ
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻟﺬﻳﺬﻡ!
ﺍﻯ ﺗُﭙﻞِ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺭﻓﺘﻰ ﻛﺠﺎ؟
ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﻳﺪﻡ
ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﻳﺪﻡ
ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ، ﺯﺍﺭ ﺷﺪﻡ
ﮔﻴﺞ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﺎﺭ ﺷﺪﻡ
ﺫﻟﻴﻞ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡ
  ﻣﻴﺶ ۳:
ﻋﻠﻒ ﺭﻭﻯ ﺯﺑﻮﻧﻢ
ﺧﻴﻠﻰ ﭼﻴﺰﺍ ﻣﻰ ﺩﻭﻧﻢ!
ﻣﺜﻞ ﻧﺴﻴﻢ ﺗﻮ ﺩﺷﺘﻢ
ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻴﺮ ﻭ ﮔﺸﺘﻢ
ﺧﻴﺎﻝ ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺩﻣﻪ
ﭘﺸﻤﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻣﻤﻪ
ﺩﺭ ﭘﺸﻢ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﺱ
ﻧﺮﻣﻰ ﻭ ﻣﻮﺝ ﮔﺮﻣﺎﺱ
ﻛﻠﺎﻩِ ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺭﭼﻪ
ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ
ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻋﺎﻟﻰ
ﭘﺘﻮﻯ ﭘﺸﻢ ﻭ ﻗﺎﻟﻰ
ﺑﺎﺏ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﻰ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺑﻰ
ﺷﻤﺎﻟﻰ ﻳﺎ ﺟﻨﻮﺑﻰ؟!
  ﻣﻴﺶ ۴:
ﺍﻯ ﮔﺮﮒ ﺗﻴﺰ ﭘﻨﺠﻪ!
ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻳﻚ ﺟﺎﻯ ﺩِﻧﺠﻪ
ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪﻡ ﺁﻫﺴﺘﻪ
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖِ ﭘﺴﺘﻪ
ﺑﺪﻭ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻢ
ﺩﺷﻤﻦِ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﻢ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﻳﺪﻡ
ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ، ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﻳﺪﻡ
ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪﻡ
ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻡ
ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﺕ ﺑَﻢ ﻣﻴﺸﻪ
ﺍﺯ ﺩﻧﺒﻪ ﺍﺕ ﻛﻢ ﻣﻴﺸﻪ!
ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﺕ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺸﻪ
ﻟﻄﻴﻒ ﻣﻴﺸﻪ ، ﻧﺎﺯ ﻣﻴﺸﻪ
ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﺮﻯ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ
ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﭘﺸﺖ ﻳﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﺨﺖ
ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﮕﻰ ﭘﺸﺖِ ﮔُﻠﻢ
ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻠﻢ؟!
ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻣﻴﮕﻰ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻢ
ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﻨﮕﻢ
ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﻫﻢ ﺯﺭﻧﮕﻢ!
ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻧﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ
ﻛﺠﺎﺋﻰ ﺗﻮ ﻛﺪﺍﻡ ﻃﺮﻑ؟
  ﻣﻴﺶ ۵:
ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺷﺪﻯ
ﺫﻟﻴﻞ ﺷﺪﻯ ، ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪﻯ
ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮﺍﻏﻢ
ﺳﺮﺍﻍِ ﺭﺍﻥِ ﭼﺎﻗﻢ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﻳﺪﻡ
ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻡ!
ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ، ﭼﻠﺎﻕ ﺷﺪﻡ
ﮔﺮﮒ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺍﻟﺎﻍ ﺷﺪﻡ!
ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺮﻡ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮﻯ
ﺍﻳﻦ ﻭﺭ ﻣﻴﺮﻡ ، ﺁﻥ ﻭﺭ ﺗﺮﻯ
ﺍﻟﻬﻰ ﻛﻪ ﻭﺭ ﺑﭙﺮﻯ!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﮔﺮﮒ ﺑﻮﺩﻯ ، ﺍﻟﺎﻍ ﺷﺪﻯ؟
ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ!
ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩﻯ ﭼﻠﺎﻕ ﺷﺪﻯ؟
ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ!
ﮔﺮﮒ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺪ ﺩﻫﻦ
ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ!
ﻣﻔﺖ ﺧﻮﺭ ﺑﻰ ﻭﻇﻴﻔﻪ
ﻧﻪ ﺟﻴﺐ ﺩﺍﺭﻯ ﻧﻪ ﺟﻴﻔﻪ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﻣﻔﺖ ﭼﻰ ﭼﻴﻪ ، ﺟﻴﻔﻪ ﭼﻴﻪ
ﺟﻴﺐ ﭼﻴﻪ ، ﻭﻇﻴﻔﻪ ﭼﻴﻪ
ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻯ ﮔﻨﺪﻩ ﺍﻯ
ﻧﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺍﻯ؟!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻰ ﭼﺎﺭﻩ
ﺍﻧﮕﻞ ﺑﻰ ﻗﻮﺍﺭﻩ
ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻰ ﻛﺎﺭﻯ
ﻏﻴﺮﺕ ﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻯ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺁﺥ ﺁﺥ ﺁﺥ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ
ﮔﺮﺩﻭﻯ ﻣﻦ ، ﻣﻮﻳﺰ ﻣﻦ!
ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ، ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻦ
ﺍﻯ ﻃﻌﻤﻪ ﻟﺬﻳﺬ ﻣﻦ!
ﺑﻴﺎ ﺑﻘﻠﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺎﻡ؟
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺎﻡ ﺳﺮﺍﻏﺖ
ﺳﺮﻍ ﺭﺍﻥ ﭼﺎﻗﺖ!
ﺍﻯ ﻣﻴﺶ ﭘﺸﻢ ﻃﻠﺎﺋﻰ
ﺧﻴﻠﻰ ﺗﻮ ﻧﺎﻗﻠﺎﺋﻰ!
ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﻛﺠﺎﺋﻰ؟
ﺯﻣﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﻫﻮﺍﺋﻰ؟!
  ﮔﺮﮒ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺪ
 
ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺍﻭﻫﻮﻯ... ﺍﻭﻫﻮﻯ...
ﺍﻭﻫﻮﻯ... ﺍﻭﻫﻮﻯ...
ﺍﻯ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ
ﻳﻚ ﺭﺍﻧﺘﻮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ!
ﺁﻥ ﮔﻮﺵِ ﺭﻭ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ
ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ!
ﺁﺥ ﻧﻨﻪ ﺟﻮﻥ ﻛﺠﺎﺋﻰ
ﻓﺪﺍﺕ ﺑﺸﻢ ﺍﻟﻬﻰ
ﻣﻴﺶِ ﻳﻜﻰ ﻳﻚ ﺩﻭﻧﻪ
ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻨﻮ ﺩﻳﻮﻭﻧﻪ!
ﺍﻫﻮﻯ... ﺍﻫﻮﻯ...
ﺍﻭﻫﻮﻯ... ﺍﻭﻫﻮﻯ...
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ ، ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ
ﺑﻴﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﺨﻮﺭ!
ﺑَﻠﻢ ﺑﻠﻢ ، ﺑﻠﻢ ﺑﻠﻢ
ﺧﻴﺎﻝ ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﺗﻨﺒﻠﻢ
ﻣﻦ ﻣﻴﺶ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺩﺷﺘﻢ
ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻴﺮ ﻭ ﮔﺸﺘﻢ
ﺩﺭﻩ ﺩﻳﺪﻡ ، ﻛﻮﻩ ﺩﻳﺪﻡ
ﺟﻨﮕﻞِ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺩﻳﺪﻡ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﻓﺪﺍﻯ ﺍﻭﻥ ﻛﻮﻩ ﺩﻳﺪﻧﺖ
ﺟﻨﮕﻞِ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺩﻳﺪﻧﺖ!
ﻓﺪﺍﻯ ﺍﻭﻥ ﺯﺭﻧﮕﻰ ﺍﺕ
ﻗﺮﺑﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺭﻧﮕﻰ ﺍﺕ!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺷﺐ ﺗﻮﻯ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﭼﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﺑﻴﺪﻯ؟!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺷﺐ ﺗﻮﻯ ﺻﺤﺮﺍ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ
ﮔﺮﮔﻬﺎﻯ ﺑﻰ ﺣﻴﺎ ﺩﻳﺪﻡ
ﻣﺎﺭ ﺩﻳﺪﻡ ﻭ ﻣﻮﺭ ﺩﻳﺪﻡ
ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻡ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺧﺎﻙ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻮﺭ ﺑﻜﻨﻦ
ﺳﻴﺦ ﺗﻮ ﭼﺶِ ﻧﻮﺭ ﺑﻜﻨﻦ
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﻗﺸﻨﮕﻢ؟!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﻗﺸﻨﮕﻰ ﻭ ﻣﺸﻨﮕﻰ
ﺭﺍﻩ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﻯ ﻣﻰ ﺷﻨﮕﻰ!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﻗﺸﻨﮕﻢ؟
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺯﺭﻧﮕﻢ!
ﺣﺎﻟﺎ،
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﻏﻢ
ﻳﻮﺍﺵ ﺑﻴﺎ ﺳﺮﺍﻏﻢ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻦ ، ﺯﺭﻧﮓ ﻣﻦ!
ﻏﺬﺍﻯ ﺭﻧﮕﺎ ﺭﻧﮓ ﻣﻦ!
ﻧﻤﻰ ﺗﻮﻧﻢ ، ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ
ﭼﻮﻥ ﻣﺮﻍ ﭘﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ
ﻗﻮﺕِ ﻣﻦ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ
ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻦ ﺣﺮﻭﻡ ﺷﺪ
ﺩﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺍﻭﻥ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﻡ
ﺍﺯ ﮔﺸﻨﮕﻰ ﻧﺨﻮﺍﺑﻴﺪﻡ
ﻧﻪ ﺁﻫﻮﺋﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﻧﻪ ﺑﺰﻛﻮﻫﻰ ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﺭﻭﺑﺎﻩ ﻭ ﺧﺮﮔﻮﺵ ﻧﺒﻮﺩ
ﻳﻚ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﺵ ﻧﺒﻮﺩ
ﺍﺯ ﻳﻚ ﺷﻨﺒﻪ ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪ
ﻧﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻧﻪ ﺩﻧﺒﻪ!
  ﻣﻴﺶ ۲:
ﻣﺮﻍ ﻭ ﭘﻠﻮ
ﺑﺪﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ!
  ﮔﺮﮒ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺮﻭﺩ. ﻭﻟﻰ ﻣﻴﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﺪ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺍﻳﻨﻬﻢ ﻋﻘﺐ ، ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺟﻠﻮ
ﺑﮕﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻣﺮﻍ ﻭ ﭘﻠﻮ؟:
ﺍﻯ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﻣﺮﺩﻡ
ﻳﻪ ﺩﻳﺲ ﭘﻠﻮ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩﻡ
  ﻣﻴﺶ ۳:
ﺭﻃﺐ ﺭﻃﺐ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﻪ
ﺷﺒﻪ ﻳﺎ ﺭﻭﺯﻩ؟ ﭼﻪ ﻭﻗﺘﻪ؟!
  ﻣﻴﺶ ۴:
ﻭﺟﺐ ﻭﺟﺐ
ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﭗ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﭼﭗ ﭼﻰ ﭼﻴﻪ ، ﺭﺍﺳﺖ ﭼﻴﻪ؟
ﭘﻨﻴﺮ ﭼﻴﻪ ، ﻣﺎﺳﺖ ﭼﻴﻪ؟
ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺩﻧﺒﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻡ
ﺭﺍﻥ ﻭ ﺷﻜﻨﺒﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻡ!
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﮔﺮﮒِ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻧﺎﻗﻠﺎ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺑﺎﺯ ﭼﻰ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻯ، ﺷﻴﻄﻮﻥ ﺑﻠﺎ؟
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺑﭙﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ، ﺑﭙﺮ ﺑﺎﻟﺎ!
ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ، ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﻃﺮﻑ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ، ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ
ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺸﻴﻦ ﺻﻮﺍﺑﻪ
ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺕ ﻛﺒﺎﺑﻪ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻥ. ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻰ ﺯﻧﻨﺪ.
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ
ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭﻧﻬﺎﺋﻰ!
ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ، ﻧﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﭘﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ
  ﻣﻴﺶ ﻫﺎ:
ﻧﺎﻥ ﻭ ﻛﺮﻩ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻯ
ﺣﺎﻟﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﻄﻮﺭﻯ؟!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺧﺮﺍﺑﻢ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻢ
ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﻛﺎﻩ ﺭﻭ ﺁﺑﻢ!
ﺍﻭﻫﻮ... ﺍﻭﻫﻮ...
ﺍﻭﻫﻮ... ﺍﻭﻫﻮ...
  ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﮒ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﭼﺮﺧﻨﺪ.
  ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺟﻨﺒﻢ
ﮔﺎﺯ ﻧﺰﻧﻰ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﻪ ﻡ!
ﺟﻠﻮ ﺑﻴﺎﻯ ﻋﻘﺐ ﻣﻴﺮﻡ
ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻴﺎﻯ ، ﺑﻪ ﭼﭗ ﻣﻰ ﺭﻡ
ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻴﺎﻯ ﺑﺎﻟﺎ ﻣﻴﺮﻡ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺗﻜﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠه ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ:
 
ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ:
ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻟﺎ ﻣﻴﺮﻡ!
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻴﺶ ﻫﺎ:ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ
  ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ:
ﺣﺎﻟﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻳﻢ
ﺷﺐ ﺑﻮﺩﻳﻢ ، ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺪﻳﻢ!
  ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﮒ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ.
  ﻣﻴﺶ ۳:
ﺩﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍﻡ ﻧﻜﺮﺩﻯ
ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻡ ﻧﻜﺮﺩﻯ!
ﺑﺎ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﮒ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ:
ﺁ..........................ﺁ
ﺁ..........................ﺁ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺍﻭﻫﻮ.....ﺍﻭﻫﻮ
ﺍﻭﻫﻮ....ﺍﻭﻫﻮ
ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻧﺰﻥ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﻩ
ﻳﻚ ﻛﻮﺭﻙِ ﺯﺭﺩ ﺩﺍﺭﻩ
ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ
ﺭﻣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﺩﺳﺘﻢ
ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﻧﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﭘﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﻢ
ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻢ!
  ﻣﻴﺶ ۴:
ﺍﻯ ﮔﺮﮒ ﻭﺭ ﭘﺮﻳﺪﻩ
ﻣﺮﮒ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ
ﺧﻴﻠﻰ ﺯ ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﻯ
ﺑﺮﺩﻯ ﺭﻭ ﻛﻮﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻯ
ﺁ.........................ﺁ
ﺁ........................ﺁ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻧﺰﻥ ﺑﻪ ﭘﻮﺯﻩ ﺍﻡ
ﻣﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻡ
ﺗﺸﻨﻪ ﺁﺏِ ﻛﻮﺯﻩ ﺍﻡ
ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﻮﺯﻩ ﺍﻡ
ﺁﺥ ، ﺁﺥ ، ﺁﺥ
ﺁﺥ ﻛﻪ ﺯﺩﻯ ﺑﻪ ﮔُﺮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺁﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﻰ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ
  ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ:
ﻣﺎ ﻣﻴﺶ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﺸﻪ
ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ
ﮔﺮﮒ ﺭﺍ ﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺭﺍﻧﻴﻢ
ﺁ.....................ﺁ
ﺁ....................ﺁ
ﺣﺎﻟﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺍﻳﻢ
ﺳﺒﻚ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻳﻢ
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺁﺥ ﻛﻪ ﺯﺩﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ
ﻣﻦ ﺩﻳﮕﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻢ
ﺁﺥ ﻛﻪ ﺯﺩﻯ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ
ﻣﻌﺪﻥ ﺑﻐﺾ ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﻡ!
ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ (ﺭﻭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺶ ﭼﺎﻕ ﻭ ﭼﻠﻪ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ)
  ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ:
ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ
ﺣﺎﻟﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎﺋﻰ!
ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺟﻠﻮ ﺗﻚ ﺗﻜﻰ
ﺁﺧﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ؟!
ﺁﺥ ﻛﻪ ﺯﺩﻯ ﺑﻪ ﮔﺮُﺩﻩ ﻡ
ﺍﺯ ﺯﻭﺭ ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ
ﺁﺥ ﻛﻪ ﺯﺩﻯ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﻢ
ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻧﻢ
ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺭ ﻧﺰﻥ ﺗﻮ ﺩﻧﺪﻭﻧﻢ
ﺍﺯ ﻛﺎﺭِ ﺧﻮﺩ ﭘﺸﻴﻤﻮﻧﻢ
ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰﻥ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﻩ
ﻳﻚ ﻛﻮﺭﻙ ﺯﺭﺩ ﺩﺍﺭﻩ
ﻧﺰﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﻡ ، ﮔﻴﺞ ﻣﻴﺸﻢ
ﺑﻴﺎﻭ ﺑﺸﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻢ
ﺁﺥ ﻛﻪ ﺯﺩﻯ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ
ﺍﻟﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻰ ﻫﻮﺷﻢ
ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺯﻧﻰ ﻳﻮﺍﺵ ﺑﺰﻥ
ﻳﻚ ﻣﺮﺣﻤﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﺵ ﺑﺰﻥ
ﻧﺰﻥ ﺭﻭﻯ ﺩﻣﺎﻏﻢ
ﻧﺰﻥ ﺑﻪ ﻟﭗِ ﭼﺎﻗﻢ
ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻠﺎﻏﻢ!
ﺁﺥ ﻛﻪ ﺯﺩﻯ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ
ﺣﺎﻟﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻮ ﻣﻮﺷﻢ
  ﻗﺼﻪ ﮔﻮ: ﺑﻠﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺑﻢ! ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﺑﻰ ﻫﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻠﺎ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺧﻮﺏ ﺩﻳﮕﺮ ، ﻟﺎﺑﺪ ﺍﻟﺎﻥ ﺁﻗﺎ ﭼﻮﭘﻮﻧﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ. ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ.
ﻗﺼﻪ ﮔﻮ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ. ﻣﻴﺶ ﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺟﺴﺪ ﺑﻰ ﺟﺎﻥ ﺁﻗﺎ ﮔﺮﮔﻪ ﻣﻰ ﭼﺮﺧﻨﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ:
ﻣﺎ ﻣﻴﺶ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﺸﻪ
ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ
..........................
..........................
ﭘﺎﻳﺎﻥ
***
 
ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﻣﺮﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ!
ﺭﻳﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﻓﺖ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ کودکان ﺑﺎ ﺷﻜﻞ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ ، ﻛﻮﺷﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻡ. ﺍﻣﺎ ﻫﺮﺟﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﻳﺎ ﻭﺯﻥ ﻭ ﺭﻳﺘﻢ ﻭ ﻗﺎﻓﻴﻪ ﺍﺑﻴﺎﺕ ، ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﻳﺎ ﻧﺎﺯﻳﺒﺎ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ، ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺩﻳﺎﻟﻮﮒ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺷﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﺳﺘﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﻗﺼﻪ ﻟﻄﻤﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﺮﺩ. ﻣﺮﺑﻴﺎﻥ ، ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﺎﺯﻳﮕﺮﺍﻥِ ﻧﻤﺎﻳﺸﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ، ﺯﺑﺎﻥِ ﻳﻜﺪﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﻳﺸﻰ ﻳﺎ ﺭﺍﺩﻳﻮﺋﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻭﮔﻔﺘﺎﺭ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ.