م. سحر
 
راه
 
به دوست شاعرم مانی و گِله هایش از راه
 
 
کژراههء ما رَهی به جایی   نبــَرَد
ور   راه بـَرَد ، به آشنایی نـبــَرَد
زین ظلمت ِ بی کرانه تا آزادی
ما را به جز عقل ، رهنمایی نـبـَرَد !
 
گر مرد ِ رهی   به راه   دل یکدله کن
جان شیفته دار و پای پُر آبله کن
بینش ز خِــرَد ستان و رهتوشه ز عشق
         ور دور شوی ز مقصد،   از خود گِــله کن !
 
پاریس ، ۱۵ ژوئیه ۲۰۰۷